Zolang de aarde bestaat
zal er gezaaid worden en geoogst,
zal er kou en hitte zijn,
zomer en winter,
dag en nacht.
(God, de Bijbel, Genesis 8:22)
Een geweldige belofte die God zichzelf deed nadat, op een enkeling na, alle leven van de aarde was weggevaagd door de grote vloed.
Gek eigenlijk dat zo'n tekst een diepe indruk op me maakt nadat we vanmorgen terugkeerden uit Thailand. Twee weken van vergaderen en nadenken waarbij me opnieuw opviel hoe serieus we binnen OM ons werk nemen.
Misschien is het omdat de belofte spreekt over een eindeloze cyclus van een begin, een einde en vervolgens begint het weer opnieuw (dit werd trouwens door de Prediker als "eindeloos vermoeiend" betiteld).
Misschien omdat het me erbij bepaalt dat we werken zolang het dag is en er dus nog hoop is. De vermoeidheid van Prediker slaat toe als je teveel stil staat bij het feit dat waar aan de ene kant het koninkrijk van God gestalte krijgt, het ergens anders afbrokkelt. De dag impliceert in een gevallen wereld helaas ook nacht!
Wat me bijzonder bemoedigde de afgelopen weken is dat ook tijdens deze vergaderingen het thema sociale gerechtigheid een duidelijke plaats kreeg; iets waar we iedere dag mee worden geconfronteerd (vooral met het ontbreken ervan). Als kinderen van het koninkrijk mogen we de transformerende kracht van het Evangelie zichtbaar en kenbaar maken. In Christus is verandering mogelijk! Maar die verandering kan nooit om het kruis heen: verzoening en verlossing zijn de noodzakelijke ingrediënten voor vernieuwing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten