Tijd die korter lijkt te duren

Een uur is nog altijd een uur maar naarmate ik ouder word verandert de beleving van dat uur. Kon een uur vroeger uren duren, tegenwoordig is een uur in ongeveer een kwartier voorbij. Verveelde ik me vroeger wel eens en had ik geen idee wat ik met die zeeën van tijd moest doen; verveling bestaat voor mij al jaren niet en regelmatig wens ik dat ik tijd had waar ik niets mee wist te doen. Gewoon 'zijn', of zo.

Had ik vroeger aan een Bijbeltekst en een gedachte voldoende om even snel een preek in elkaar te draaien, tegenwoordig lijkt iedere preek een missie, een bevalling. Al mijn voorbereidingen ten spijt; iedere preek doet tekort aan de grootheid van God terwijl het juist de bedoeling is om die grootheid breed uit te meten. Ik denkt dat de woorden en de gedachten te klein. Denken en spreken zijn niets meer dan wanhopige pogingen om zaken die te groot zijn te bevatten en weer te geven.

Morgen heb ik wat plaatjes in mijn preek. Maar geen enkel plaatje voldoet helemaal. Ook beelden schieten tekort. Het zoeken naar betere beelden, woorden en gedachten is tijdrovend en frustrerend. Ondanks alle zoeken in een snel krimpende tijd, is het resultaat dat ook betere beelden, woorden en gedachten nog steeds te klein zijn. In dat spanningsveld ga ik morgen toch maar weer dat podium op, hopende dat de ontvangers en vertalers van de beelden, gedachten en woorden me vergeven voor mijn schamele pogingen om die grootheid van God zichtbaar, tastbaar te maken.