God laten zien

Een moeizaam gesprek. Zo zou ik mijn ontmoeting met de zenventig jarige man willen samenvatten. Hij kon maar moeilijk luisteren en liet zich maar niet meenemen op de gezamenlijke verkenningstocht naar antwoorden. Ik heb mijn best gedaan om de dingen vanuit zijn kijkhoek en beginpunt te zien en van daaruit een stukje samen op te lopen. We kwamen maar niet op gang en aan het eind van het gesprek was zijn conclusie dat het hem helemaal niets had opgeleverd. Het kwam er op neer dat ik een 48 jarige snotneus was die helemaal niets wist, de oorlog niet had meegemaakt en dat wat ik heb meegemaakt in mijn leven hem niets kon leren. "Geef mij maar iemand van tachtig jaar die de oorlog heeft meegemaakt. Daar wil ik wel naar luisteren".
Als ik God tevoorschijn kon toveren zou ik een rijk man zijn en zou mijn leven gevuld zijn met uitnodigingen om het kunstje overal en nergens te laten zien.
Is God dan echt zo onzichtbaar?

Er zijn talloze situaties waarin God zich behoorlijk lijkt te verstoppen en ik heb daar ook geen antwoord op. Maar is het niet zo dat er overal lichtpuntjes in het lijden te zien? Jezus zelf zij dat het aanbieden van een glas water aan een dorstige een daad is die indirect aan Hem wordt gedaan. Maar als ik blind ben geworden voor die vaak kleine lichtpuntjes, zie ik Hem dan nog wel in de wat grotere lichtpunten?
Ik moet het wel willen zien.