Het kwijlstreepje in de kerk

Het heeft even geduurd maar het is me eindelijk overkomen. Ik heb het dan niet over de sensatie die we allemaal wel eens ervaren dat het lijkt alsof je omgeving uitzoomt, je hoofd wat zwaarachtig wordt en dan opzij dreigt te vallen. De hersenen geven dan meestal wel een signaaltje af dat het hoofd met een schok(je) naar haar basispositie doet terugkeren. Vervolgens doe je net alsof er niets is gebeurd waarbij het gevoel van gêne gelukkig vrij snel wegebt.
Echt in slaap vallen en een paar minuten helemaal missen is echter andere koek. Het overkwam me afgelopen zondag in een kerkdienst. Nee, niet tijdens een preek maar tijdens de samenzang. Je zou zeggen dat geklap en gezang de mens wel bij de les houdt, maar nee hoor: Ik was weg. Of ik gesnurkt heb weet ik niet maar ik vrees het ergste. Stilletjes hoop je nog dat niemand het gezien of gemerkt heeft of dat je het misschien droomde.
Gelukkig sprak de zangleider me er na de dienst op aan. Die vroeg zich terecht af hoe hij dat signaal moest interpreteren.

Ik herinner me enkele andere gelegenheden die tamelijk gênant waren. Wellicht dat ik ze me om die gêne herinner.

• Een staande kamergenoot die me, terwijl ik op de bovenste verdieping van het etagebed lag, op ooghoogte zijn levensverhaal vertelde. Het gevecht met de slaap verloor ik terwijl hij stoicijns door bleef praten. In mijn verbeelding staat hij daar nog steeds, en praat hij nog steeds door terwijl het toch zo'n dertig jaar geleden is.
• Mijn gastheer in Rusland die in zeer gebroken Engels iets probeerde uit te leggen. Het eind van dat verhaal heb ik ook nooit gehoord. Ik herinner me wakker te worden met mijn hoofd op de tafel. Een straaltje kwijl had de reis richting tafelblad al afgelegd. Terugzuigen ging niet meer.
• Ik zie de knipperende vingers van een collega voor mijn gezicht terwijl ik mijn ogen weer opendoe en mijn naam hoor roepen. Ik zat in een vergadering die ik nota bene zelf leidde.

Collega's zijn inmiddels wel gewend aan een Jan die halverwege een vergadering wegloopt en tien minuten later zijn plaats weer inneemt. Wanneer oogleden te zwaar worden om de gewenste open positie te handhaven kun je beter even toegeven dan er de rest van de vergadering tegen blijven vechten. Even op de grond of op een bank gaan liggen en dromenland verwelkomen; lekker hoor.
Hopelijk heb ik de betreffende zangleider kunnen overtuigen en geruststellen dat het niets met hem of de keuze van de liederen te maken had.
Overtuigt of niet, het blijft gênant.