G'd: bandbreedte of één frequentie?

"God" roept bij iedereen een beeld op. Ook iemand die besluit dat er geen God is, slechts een illusie is, zal met wat moeite erkennen dat ook de illusie een beeld is; een fata morgana, een idee, een in het leven geroepen idee van een macht die over de mens zou regeren of heersen zodat men iets heeft waaraan de verantwoordelijkheid of schuld voor rampspoed, voorspoed, tegenwind en wind mee, geluk en ongeluk en het onverklaarbare kan worden toegeschreven.
Dan de gelovigen. Die hebben ook een beeld bij hun idee van God. Een idee dat wordt gevormd door de optelsom van data (dat wat we in onder andere de Bijbel over God te weten kunnen komen), eigen overtuigingen, socialisatieproces, omgeving, cultuur, gemoedstoestand en rede, plus wat sommigen menen dat de Geest hen leert (men gebruikt daar het woord "openbaren" voor, of "laten zien"), als in een soort van persoonlijke exclusieve dimensie waar direct contact met God wordt verondersteld.

Bestaat er een correct of compleet zuiver beeld van God? Ik hoor sommigen van mijn medegelovigen roepen: "Ja, kijk maar naar Christus." Waar men dan voor het gemak aan voorbijgaat is dat ook het beeld van Christus gevormd wordt door eerdergenoemde aspecten. Alles is dus onderhevig aan de vraag hoe ik aan het een en ander betekenis, vorm en invulling geef. Dit alles vraagt om het matigen van mogelijke stelligheid die men kan ervaren: "Mijn God is niet zoals jij beschrijft." Zonder deze noodzakelijke matigheid ligt cluster- en sektevorming op de loer, waarbij groepen, gewoonlijk onder leiding van een leider die ten prooi is gevallen aan het vastvriezen aan een bepaalde zenderfrequentie, alles gaan zien vanuit die zenderfrequentie.

Een beeld van God kan ontleend worden aan één zo'n frequentie maar het is raadzamer om de gehele bandbreedte te gebruiken en af te tasten. Dat je dan af en toe op een frequentie blijft hangen waar toch wel heel mooie muziek gedraaid wordt, muziek waar je het bestaan niet van afwist, is onvermijdelijk. Mijn advies: geniet volop maar blijf er niet hangen. Zo ben ik de afgelopen weken blijven hangen bij de muziek van IQ: Alle albums en op de repeat. Wonderschone, magische, bombastische symfo-rock met zware mellotronaccenten en eeuwigdurende gitaarsoli, precies zoals goede symfo-rock betaamd. Alsof er geen andere muziek meer bestaat.... Morgen gewoon weer K3.

Alleen ben ik niet in staat om een beeld van God te vormen dat enigszins de juiste kant op gaat. Ik vermoed dat het beeld van God waarmee ik behept ben een grillige karikatuur is van wie Hij werkelijk en wezenlijk is. Het gesprek met anderen waarbij we ervaringen en aantekeningen vergelijken, samen leren, gummen, schetsen, krassen en kleuren is essentieel in het ontwikkelen van iets wat erop zou kunnen lijken. Blijft staan dat we, ongeacht de voorhanden zijnde hoeveelheid data, ideeën en interpretatie, een mysterie aan het uitvogelen zijn. Het mensenbrein en -hart is te klein om dat in alle diepte te doorgronden. Samen komen we echter verder. Op het moment dat ik claim het te hebben uitgevogeld, vliegt die vogel die ik, eenmaal te pakken, angstvallig omklem, zomaar weg.