Help, ik zie vlekken

Stel je voor dat iemand zijn of haar blinde vlekken of vlekjes niet ziet. Dat zou niet zo heel vreemd zijn want daarom heten ze ook zo. Iedereen heeft van deze vlekken: gedrag dat anderen irriteert; patronen die  het gevolg kunnen zijn van trauma's, of gewoon zaken die je tot een minder pruimbaar mens maken dan je zou kunnen zijn. De meest effectieve manier om erachter te komen welke blinde vlekken er in je leven zijn is anderen er naar vragen.
Het "ik sta open voor opbouwende kritiek" mondt maar al te vaak uit in het optrekken van een ondoordringbare verdedigingsmuur door de ontvanger van de kritiek. Over het algemeen staan we er minder voor open dan we denken.
Onlangs heb ik een 360 graden evaluatie ondergaan. Vrijwillig en op eigen verzoek. Ik weet dat ik die blinde vlekken heb, wil ze ontdekken en, waar mogelijk, aanpakken.
Het eerst waar je naar kijkt, als je de analyse van de data afkomstig van 12 naaste medewerkers en goede vrienden in je mailbox aantreft, is de top tien en het tweede waar je naar kijkt zijn de onderste tien scores. Je probeert objectief te blijven maar ongewild voel je meteen de behoefte om jezelf te verdedigen: "ik kan het uitleggen." Het devies is: niet doen! Je hebt erom gevraagd en nu moet je er ook iets mee doen.
Sommige zaken vind ik echter prima en wil ze eigenlijk wel houden zoals ze zijn. Een van mijn lage scores is dat ik weinig ambitieus ben. Dat klopt helemaal en vind dat ook niet zo erg.
Een andere lage score is dat ik geneigd ben om zaken af te raffelen. De grote lijn staat op papier en nu verwacht ik dat de wereld het wel begrijpt en dat de inkleuring en afwerking wel zo'n beetje vanzelf gebeurd.
Waar anderen het heerlijk vinden om zaken uit te rollen en systemen en structuren te implementeren, kost dat mij bijzonder veel moeite. Gelukkig ben ik gezegend met een bijzonder team waarin collega's zitten die dat heel goed kunnen en hoef ik me er niet al te druk om te maken. Ik delegeer het met veel genoegen. Echt een blinde vlek kun je het niet noemen omdat ik het al heel lang van mezelf weet.

Kwalijker is het wanneer mensen hun blinde vlekken niet willen zien. Men vraagt om feedback maar wanneer die feedback geleverd wordt breekt de pleuris uit en is de feedback-gever de gebeten hond! Met alle gevolgen voor de werk- en vriendschapsrelatie tot gevolg. Dus houden we onze mond. Omwille van het instant houden van de pais en vree.
Uiteindelijk zijn we beter af wanneer we ons hart openen voor feedback. Dat vraagt echter om een keuze vooraf: ben ik bereid om mijn verdedigingsmuur te laten zakken? Want alleen met een geslechte muur ben ik benaderbaar en bereikbaar. Dan kan verandering plaatsvinden en kan de pais en vree op een diepere, intensere manier worden beleefd. Met de ander en het zelf. Een stukje dichter naar hoe God het oorspronkelijk voor ons heeft bedoeld.

Hier een link naar het zogenaamde "Johari Raam" zoals we dit in de mentoring clinic gebruiken.