Constante herrie

Het geluid dat het over de "Parallel" razende verkeersstroom produceert kan slechts langs de gebouwen weg die samen een soort van echoput vormen. We zitten hier nu vier dagen en ik ben er al een klein beetje knettergek van geworden. Vandaag weer naar huis. Het verkeer over de A13 ziek ik nu als een welkome oase! Alles is subjectief.

Nee, ik ben geen stadsmens. Ik zou van de stad moeten houden maar eerlijk gezegd verafschuw ik conglomeraties van mensen en gebouwen. Dat zit in de genen of zo. Mijn moeder vertelde me dat ik een huilbaby was, totdat mijn ouders besloten om me als experiment in een ledikantje te leggen (in plaats van de wieg met zo'n dom kapje erop. Ik was meteen huilbaby af! Een mens heeft ruimte nodig. Om te ademen, om te leven, om te zien!

Los daarvan, en om te voorkomen dat deze blog uitmondt in een litanie van zelfbeklag en andere zieligheid; het is geweldig om Moniek bij ons te hebben (en Roger die ons af en aan een poosje vergezeld maar is te ongedurig om een hele dag op te trekken met een groep ouwe sokken). Wat een geweldige meid. Ik ben trots op haar en hou zo veel van haar. Ik wil dat ze gelukkig is en dat is ze ook (nu nog ander werk).

We gaan ontbijten en daarna weer door de stad slenteren. Vanavond vliegen onze vrienden van Transavia ons weer naar Rotterdam. Foto's volgen.