Drie blaren op mijn voeten bevestigen de vermeende theorie dat hardlopen zonder sokken een mogelijk blaargevaar met zich meebrengt. Gisteren "stoer" toch hardgelopen zonder sokken aan mijn voeten, nu een gedwongen sabbat omdat die ellendige blaren niet zonder nog verdere gevolgen kunnen worden genegeerd.
Aanstaande zondag spreek ik over "karakter" naar 2 Tim. 1:7-9. Spreken over dergelijke thema's is niet zo gemakkelijk omdat het me meteen in een zelfreflectie modus dwingt en me vooral bepaalt bij wat ik persoonlijk aan karakter tekort kom. Nu heeft dat deels te maken met hoe ik in elkaar zit en geneigd ben om zaken te duiden en beleven: "het kan altijd meer en beter," een ander deel is het geestelijke aspect. Hoewel we "vol" in het leven kunnen staan, alles is tegelijk in een staat van "nog niet vol."
"God geeft ons geen laffe geest", maar toch voel ik me vaak nog laf.
"Zodat ik niet meer hoef te vrezen", maar toch maak ik me zorgen en probeer deels m'n toekomst veilig te stellen en is er de drang om te nestelen.
Bij het leven van een volgeling van Christus dringt het beeld zich aan me op van een avonturier die losjes in het leven staat en zich welhaast onbezorgd van het ene in het andere avontuur stort en ieder avontuur redelijk intact overleeft. Daarmee staat een huisje, boompje, beestje leven in schril contrast.
Ik drink thee uit een esthetisch verantwoorde mok maar het ding is zo onpraktisch dat zo'n beetje de helft van mijn thee op mijn, jawel, net schoon aangetrokken jeans terechkomt.
Karakter en esthetiek liggen dicht bij elkaar. Maar de esthetiek van een Christusgelijkvormig leven zal altijd ingebed moeten zijn in gezond, avontuurlijk en bruikbaar realisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten