Gisteren in alle vroegte naar het oosten des lands getogen om aldaar een overdenking te verzorgen op de BetEl conferentie. "De Kroeze Danne," nabij Delden, is een plek die ik inmiddels met m'n ogen dicht kan vinden. De ontvangst was warm en hartelijk. In de tijd van gebed vooraf aan de dienst klonk de verwachting en afhankelijkheid van God helder door. Na een korte tijd van samenzang kreeg ik na drie liederen het woord. Wat een verademing om te spreken in een sfeer waarin het aanbiddingsteam niet probeert om zoveel mogelijk liederen in een zo lang mogelijke tijd te persen. Gewoon zoiets van "we zingen dat wat we samen willen zeggen" en verwachten dat God door Zijn woord gaat spreken. Zo'n ontspanning en verwachtingen heeft ook op mij een kalmerend en stimulerend effect. Ik kan zowaar de tijd nemen om m'n verhaal te vertellen en het was genieten om ontspannen genoeg te zijn om als het ware met de Geest mee te bewegen. Dat overkomt me helaas niet al te vaak meer. Vaak heb ik het gevoel dat een dienst gehaast is en dat ik "minuten moet winnen." Je zou kunnen zeggen dat dat helemaal mijn probleem is maar ik denk dat er een bredere context is:
1. Mensen kunnen de aandacht niet lang bij een verhaal houden.
Dat hangt voor een groot deel af van de spreker. Zonder al teveel moeite luistert men naar conferences van anderhalf tot twee uur en zonder ook maar met de ogen te knipperen zit men toch gemakkelijk enkele uren onondoorbroken naar een beeldscherm te turen bij het spelen van een computerspel of het zoeken naar een droomhuis. Ja, een saaie monoloog is een oordeel om naar te luisteren maar een spreker moet zijn publiek meenemen en telkens momenten van herkenning creëren die aansluiten bij hun ervaringen, vragen en worstelingen. Dan is het trouwens wel van belang dat een verhaal een of meerdere ontknopingen heeft (de butler heeft het gedaan).
2. De veronderstelling dat men liever zingt dan naar een verhaal luistert.
Dat is helemaal waar voor hen die zich graag mee laten nemen in een "worshipflow." Maar dat doet niet al teveel met hen die zich liever bezig houden met (het ontbreken van) de theologie achter gezangen en moderne aanbiddingsliederen of de voorkeur geven aan andere vormen van aanbiddingsuitingen (de stilte opzoeken, kunst..).
Onlangs stelde een aanbiddingsleider halverwege de "aanbiddingsslot" voor dat wat we nu aan het doen waren een voorproefje was van de hemel en dat het een "geweldige gedachte was dat we dit de hele eeuwigheid zouden gaan doen." Ik ergerde me al aan het volume dat m'n oren nog net niet tot bloedens toe prikkelde en de talloze herhalingen van zinsfragmenten (ik heb in een samenkomst eens geteld hoeveel keer men "Jezus ik heb U lief," of iets van dien aard zong en de teller stond op 32!! toen men uiteindelijk en Gode zij dank buiten adem raakte en de halve gemeente in een semi trance was geraakt!) en als ik geweten had dat de hele "aanloop naar de preek" anderhalf uur in beslag zou gaan nemen was ik waarschijnlijk gewoon naar huis gegaan. Nee, ik wilde niet meer naar de hemel en toen ik na anderhalf uur het woord kreeg was er weinig inspiratie en "zalving" over.
Ja, ik weet het, dat is helemaal mijn probleem met m'n onvolwassen manier van hoe ik met m'n gevoelens hieromtrent omga en ik zou me er inderdaad niets van aan moeten trekken dat tegen de tijd dat ik het woord kreeg enkele ouders al waren gearriveerd om zoon-, of dochterlief op te halen. Dat zou geen enkele rol moeten spelen en ik zou me gewoon moet concentreren op "mijn ding" (wat overigens een afschuwelijk narcistisch idee is. Maar daarover blog ik morgen wel). Toch?
Gisteren was dus een verademing! Ik ben de uitnodigende partij dankbaar voor het weglaten van moderne evangelische parafernalia.
Ik word dit jaar 50. Misschien verklaart dat alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten