(S)preken is zweten

Of het nu kwam door de zes uur die ik door wind en regen in mijn auto door het land ploegde, ik weet het niet maar feit is dat ik zowel gisterenochtend in Notter als gisterenavond in Veenendaal na m'n overdenking geen droge draad meer aan mijn shirt kon vinden.

Iemand vertelde me eens dat ze het gevoel had dat ik die preekjes zo maar uit m'n mouw schud. Niets is minder waar. Het mag dan de beleving van de toehoorder zijn, het is uiteindelijke de som van een boel denk- schrijf- en schrapwerk.

Als het nu een lezing zou zijn waarbij je nauwkeurig het script volgt, kan ik me voorstellen dat je het droog houdt. Maar een script is alleen maar een uitgangspunt. Er gebeurt zoveel meer. Er is een publiek en dat moet je mee zien te nemen in je verhaal. Dat vraagt om voortdurende alertheid. Dan heb je nog de Heilige Geest. Welke kant wil Hij op? Moet het script aan de kant? Dat laatste overkomt me nogal eens en dan wordt het best wel spannend.

De grootste uitdaging is ten eerste om zover mogelijk weg te blijven van abstractie; het verhaal vertellen alsof we er zelf bij waren; het hier en nu gebeurt en wij de hoofdrolspelers zijn. Ten tweede moet je duidelijk in je hoofd hebben waar je wilt dat de mensen over nadenken als ze later op de dag aan de sudderlapjes en sperziebonen zitten. Als je die twee goed voor elkaar hebt, haalt je publiek het meeste eruit en is het elke zweetdruppel dubbel en dwars waard.