Je zou verwachten dat een lichaam na 10 dagen, 90 lesuren en nachten met nauwelijks slaap helemaal gesloopt zou zijn. Nou, nee dus. Tot drie uur vanmorgen lag ik wisselend met wijd open ogen en boeken lezend, zuchtend te wachten op het zandmannetje dat maar niet kwam. Als kind had ik die fantasie al en bad regelmatig of God het zandmannetje snel langs wilde sturen. Toen al verpest door de media; ik ben namelijk opgegroeid met Klaas Vaak. 
Dat was een soort Sesamstraat maar van anders. Het was ook het enigste programma waar je rondom die tijd naar kon kijken want Nederland twee bestond toen volgens mij nog niet.
Enfin, het zandmannetje kwam ultra laat en om zes uur bonkte m’n overbuurman op m’n deur om me eraan te herinneren dat we samen zouden gaan hardlopen. Die heb ik in z’n eentje India ingestuurd, ben toen nog vijf minuten blijven liggen en er toch maar uitgegaan. Het zandmannetje had wel heel erg weinig zand in mijn ogen gestrooid.
Tussen de bedrijven door houd ik de dagelijkse stroom van Member Care gerelateerde E-mails bij. Best wel lastig omdat in mijn gedachten OM en Member Care ver weg lijken maar dat is slechts illusie.
Vandaag vol goede moed er tegenaan! God is goed en ik ben een bijvoorrecht en dankbaar mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten