De stille strijd

Diep achterin het vliegtuig, op de laatste rij waar de stoelen geen ruimte hebben om achterover te hellen, geklemd tegen de toiletgroep, speelt de stille strijd zich af om wie het grootste gedeelte van de acht centimeter dunne, gedeelde armleuning mag claimen. Omdat ik als laatste in Mumbai aan boord ging was de middenstoel bezet door een Indiër die zijn territorium al had afgebakend. Een groot gedeelte van de nacht speelde de machtsstrijd zich zwijgend af. Je grijpt je kans als de buurman naar het toilet gaat. De Indiër heeft echter weinig gevoel voor priveruimte en vlijt zich zonder enige gene tegen mijn rechter bovenbeen en -arm aan. De wuft van zijn met mottenballen doordrenkte leren jas, bezwangerd de directe ruimte om ons heen en ik draai mijn hoofd in de richting van het gangpad waar de derrières van van andere, door hoge nood gedreven, medepassagiers zich tot op enkele centimeters van mijn reukorgaan opstellen. Na negen en een half uur vliegen en een tocht door de krochten van Heathrow airport ben ik eindelijk buiten. De koude, knisperende Londense lucht vult mijn longen; bijna thuis. Nog vier uur wachten op de laatste vlucht van dit drie weken durende Indiase avontuur. Ik ben een zeer gezegend mens!