Gisterenavond gesproken voor een groep Aziatische studenten. Nadat we het lied "een vonk is al genoeg, om een vuur te doen ontbranden" hadden gezongen hoopte ik in stilte dat we vervolgens in een kring, elkaars handen vasthoudend, "Kumbaya" zouden gaan zingen. Helaas, dat ging niet door en werd er een, voor mij onbekende, gouwe ouwe aangekondigd.
Thuisgekomen heb ik vervolgens tot 04.30 liggen lezen. De slaap wilde niet komen. Die dringt zich nu pas op. Maakt verder niet uit.
Over een uur vertrek ik naar Adelaide waar ik met een oud collega lunch en dan bij m'n gastadres zal worden afgeleverd, een omaatje uit Nederland! Ik hoop in de namiddag en avond nog wat werk te kunnen verzetten. Een nieuwe verantwoordelijkheid komt met een nieuw dossier en er is nogal wat achterstallig onderhoud en een flinke berg met op te volgen zaken. Waar je met een team werkt heb je te maken met unieke karakters, spanningen, onuitgesproken frustraties, dromen en visies. En dat moet dan met elkaar samenwerken. Tel daarbij op dat we elkaar als team maar weinig echt zien (het is een echt virtueel team) en mijn werk is voor een deel al voor me uitgetekend.
De nieuwe wereld, waarin virtuele teams steeds vaker deel uit gaan maken van onze werkelijkheid, presenteert veel uitdagingen en kansen. Communicatie is een belangrijke sleutel. Tegelijk is er geen enkele technologie die de dynamiek van een echte ontmoeting tussen mensen kan vervangen. Dat zal altijd een frustratie blijven. Waar trek je de grens? Hoeveel geld mag je uitgeven om mensen elkaar te laten ontmoeten, gewoon omdat dat zo vreselijke belangrijk is? Zo belangrijk dat de voortgang van een bediening op het spel kan komen te staan.
De dynamiek van een echte ontmoeting (mooi omschreven) verwijst naar het belang van contact dat de Heer al in de schepping gelegd heeft; dat is nooit te vervangen door onze techniek. Al ben je er totaal door omringd; het blijft surrogaat.
BeantwoordenVerwijderenArma.