Lees onze meest recente nieuwsbrief
In plaats van zoiets als "Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen", overviel mij een sterk honkbalknuppelgevoel toen Ellen thuis kwam en vertelde dat ze klappen had gekregen van vier Marokkaanse tieners. Op zo'n moment verdwijnen alle gevoelens van genegenheid, bewogenheid en begrip en gaat de knop om. Niet erg christelijk, ik weet het. Een bovennatuurlijke ervaring die m'n gevoelens van haat en wraak deed wegsmelten en daarvoor in de plaats een warm, vergevingsgezinde houding mijn deel werd, bleef ook uit.
Aangifte doen bij de pliesie, doen we maar niet. Al zouden deze jongeren al 'gepakt' worden, de fluwelen handschoenen aanpak van onze vaderlandse dienders, en met name de slappe en onrechtvaardige wetgeving, ontneemt je bijvoorbaat al de moed en de energie om de tocht naar het pliesiehok te maken. Martha heeft wel een poging gedaan maar in Overschie zijn ze gedurende het weekend dicht.
In mijn verbeelding zag ik mezelf mijn fiets als wapen gebruiken (pepperspray, steekwapens en schietuig is verboden maar volgens mij is er geen, of weinig jurisprudentie over het gebruik van een fiets als wapen). Een Gazelle is een stevige tweewieler die wel vier tieners aankan.
Er zijn adressen in Nederland waar je de illegale pepperspray kunt kopen en ik denk er sterk over om een flesje voor Ellen en Moniek aan te schaffen. Ook niet errug christelijk.
Het alternatief is dat we deze vier jongens opsporen en dan een gezellig gesprekje met ze aangaan, misschien zelfs vrienden met ze worden.
Goed, ik weet het ook niet. Wat ik wel weet is dit: als in voorkomende gevallen mijn hemelse Vader niet bovennatuurlijk ingrijpt, sta ik niet voor mezelf in.
Misschien dat ik een confrontatie tussen fiets en tieners nog een beetje een draai kan geven: "ik deed het uit liefde want zoals we allemaal weten kan liefde best wel hard zijn".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten