Running in the rain, or what?

Ik was begonnen aan een veel te serieus blog over "lijstjes". Die heb ik net verwijderd. Te zwaar. te serieus. Te intens.
Het was nog donker toen ik vanmorgen wakker werd en m'n hardloopkleren aantrok. Beneden thee gezet en m'n hoofd buitende deur gestoken: regen.
Met de thee naar boven en snel onder de warme douche gegaan. Als het enigzins kan loop ik niet in de regen.

Ik beloofde mezelf dat, als het weer zou opknappen, ik me fit zou voelen, martha nog van me zou houden, het 30 graden zou worden, ik later op de dag zou gaan hardlopen.

Nu ben ik een boek aan het bestuderen van Eugene Peterson; "Under the unpredictable Plant". Met nog 27 bladzijden te gaan kan ik zeggen dat dit boek mijn kijk op het leven, het werk voor OM en de Brandaris gaat veranderen. Het zou te ver voeren om op details in te gaan (dat zou een vijf pagina tellend essay worden en niemand die mijn blog leest gaat ook nog eens een essay lezen), maar ik beloof je dat over die veranderingen de komende tijd het een en andere over in mijn blogs te lezen zal zijn.
Vanmorgen toen ik de dagelijkse 40 pagina's, waartoe ik me deze week heb verplicht, had bestudeerd, realiseerde ik me dat ik me euforisch voelde. Dat kon maar twee dingen betekenen; of ik had de ontdekking van de eeuw gedaan , of er zat een migraine te broeien.
Ik hoopte op het eerste maar, hoewel dat eerste deels best wel waar is, het tweede is me overkomen. Met pijnstillers onderdruk ik nu de pijn en overleef deze dag wel.
Stel dat de hoofdpijn helemaal wegtrekt zal ik mijn hardloopkloffie aantrekken en tien kilometer hardlopen, regen of geen regen.