Lunchen met Dick

Dat doe ik regelmatig. Dick is mijn vriend geworden. Hij is een wat oudere man en voorganger van een pinkstergemeente in Rotterdam.
Anderhalf uur eten we (meestal bij van der Valk) en praten we over onze leven, over dingen die spelen in onze kerken, onze dromen voor de kerk, Rotterdam en de wereld.
Dat doet me goed. Hij veroordeelt me niet maar is heel erg gerinteresseerd in wat ik doe en denk. En, andersom, ben ik in hem geinteresseerd, in hoe en wat hij denkt en vindt.
Ook al plannen we deze ontmoetingen overeenkomstig de chronos principes (zie het blog van maandag) de tijd die we samen doorbrengen is vooral een kairos ervaring. Geen agenda, geen haast, gewoon "zijn". Verbazing, humor, ontzetting, ideeen, beelden, zorgen...

Het is makkelijk om een bord in de lucht te steken met daarop "het gaat helemaal toppie met mij" geschreven. De brede smile op je gezicht bevestigd het omhooggestoken beeld. Maar het beeld loopt niet synchroon met je hart. Daar kunnen donkere wolken zitten, eenzaamheid, pijn, verdriet.
Als je dat met niemand kunt delen zul je je uiteindelijk langzaam terugtrekken in de anonimiteit van lege avonden achter de tevee of pecee.

Wat is de moraal. Christenen zeggen niemand nodig te hebben dan God alleen. Zij, dit dat volhouden hebben een groot probleem omdat diezelfde God niet wil dat de mens alleen is. In het scheppingsmodel vinden we een gemeenschapsmodel (Genesis 1-3). Zo heeft God het gewild en zo is het goed voor ons. Dus, het klinkt heel erg stoer en geestelijk maar ten diepste is het ongehoorzaamheid als mensen besluiten zich af te zonderen en alleen met God door te gaan.

Moraal van de moraal: ga vaker met Dick eten.

p.s. ik heb een stukje gescreven voor het Brandarisinfo over "intimiteit". je mag het lezen, maar het hoeft niet.

Artikel intimitiet