Uitstel

Moeilijke dingen stel ik graag uit. Moeilijke gesprekken, moeilijke beslissingen. Hoewel de kerk Gods kerk is, is deze verre van volmaakt. We zijn met elkaar een groep professionele amateurs en om er met elkaar wat van te maken moet best wel een inspanning worden geleverd. Het idee dat "god alles heerlijk leidt" werkt denk ik alleen bij anderen. Bij ons zitten er gewone mensen in de kerk en zijn het gewone mensen die de gemeente leiden. Het gaat dan ook regelmatig "heerlijk fout". Een ding: als je populair wilt zijn, ga dan nooit een gemeente leiden. Waar je het voor de een goed doet, doe je het voor de ander helemaal fout.
Toch hebben deze mensen een ding gemeen: ze willen God kennen en dienen. In hun eigenzinnigheid, in hun narcisme, in hun teleurstellingen en tegenstellingen, in hun mens zijn. Er is een verlangen om God te ontmoeten; Hem te kennen en te gehoorzamen. Naast dat we met elkaar onderweg zijn, is ook iedereen individueel onderweg. De een is wat verder dan de ander (of denkt verder te zijn). Geduld met elkaar hebben en elkaar de tijd en ruimte gunnen om geestelijk te groeien is ontzetend belangrijk. Dostoevsky zei "Mensen zijn mensen en geen pianotoetsen".
Het punt is dat slecht nieuwsgesprekken bij het leven horen. Ze onderaan het "to-do" lijstje zeten gaat wel eventjes maar je kunt ze er niet eindeloos laten staan. Ze horen bij het leven.

Ik dacht van de week dat de beste manier om dit soort zaken te vermijden weglopen is. Maar er wordt al teveel weggelopen, teveel blijft onuitgesproken met als resultaat dat mensen elkaar op een afstand toeglimlachen maar hun harten blijven koud. En kou is de dood voor de kerk en intermenselijke relaties. De kunst is om met warmte de kou weg te werken; dat is de liefde van Christus. Het gaat dan niet om gelijk tegen ongelijk en de meeste punten scoren voor jouw eigen gelijk. Het gaat er dan om het beste voor de ander te zoeken.
Nou en het is precies die kunst waarin ik niet zo goed ben. De enige manier om een kunstenaar te worden is door het gewoon maar te doen.

Running in the rain, or what?

Ik was begonnen aan een veel te serieus blog over "lijstjes". Die heb ik net verwijderd. Te zwaar. te serieus. Te intens.
Het was nog donker toen ik vanmorgen wakker werd en m'n hardloopkleren aantrok. Beneden thee gezet en m'n hoofd buitende deur gestoken: regen.
Met de thee naar boven en snel onder de warme douche gegaan. Als het enigzins kan loop ik niet in de regen.

Ik beloofde mezelf dat, als het weer zou opknappen, ik me fit zou voelen, martha nog van me zou houden, het 30 graden zou worden, ik later op de dag zou gaan hardlopen.

Nu ben ik een boek aan het bestuderen van Eugene Peterson; "Under the unpredictable Plant". Met nog 27 bladzijden te gaan kan ik zeggen dat dit boek mijn kijk op het leven, het werk voor OM en de Brandaris gaat veranderen. Het zou te ver voeren om op details in te gaan (dat zou een vijf pagina tellend essay worden en niemand die mijn blog leest gaat ook nog eens een essay lezen), maar ik beloof je dat over die veranderingen de komende tijd het een en andere over in mijn blogs te lezen zal zijn.
Vanmorgen toen ik de dagelijkse 40 pagina's, waartoe ik me deze week heb verplicht, had bestudeerd, realiseerde ik me dat ik me euforisch voelde. Dat kon maar twee dingen betekenen; of ik had de ontdekking van de eeuw gedaan , of er zat een migraine te broeien.
Ik hoopte op het eerste maar, hoewel dat eerste deels best wel waar is, het tweede is me overkomen. Met pijnstillers onderdruk ik nu de pijn en overleef deze dag wel.
Stel dat de hoofdpijn helemaal wegtrekt zal ik mijn hardloopkloffie aantrekken en tien kilometer hardlopen, regen of geen regen.

Kettingzaag en Gebed

De 24 uurs economie rukt vol gas op en neemt Nederland met zacht geweld. We zagen het aankomen maar we deden er niets aan. Nu staan we met de rug tegen de muur en het tij is eigenlijk niet meer te keren. We zullen er mee moet leren leven.
Het kent ook z'n komische kanten. In de competitie om een sneetje of een puntje van de markt binnen te halen moet je bijvoorbeeld als dienstverlenend bedrijf af en toe creatieve oplossingen bedenken om of op tijd je product af te leveren, of je concurent af te troeven, of bij gebrek aan personeel wat extra uren draaien.

Zo werd ik vannacht om 3.30 wakker van het geluid van een kettingzaag. Eerst dacht ik dat m'n buurman een nieuw speeltje had en niet kon wachten om dat op de enige, nog overgebleven boom in z'n tuin uit te proberen.
Maar, bedacht ik al snel, het geluid kwam van een stukje verderop en na een half uur gissen uur besloot ik m'n oor de ruimte en de gelegenheid te geven tot een ietwat nauwkeuriger vaststelling van de geografische locatie van de audiobron. Op het balkon kwam ik tot de conclusie dat het geluid van voor het huis kwam alwaar een groenbedrijf bezig was met structureel snoeiwerk aan de groenstrook die zich tussen ons en de A13 bevindt.

Gerustgesteld dat het "alleen maar" een groenbedrijf was dat in het holst van de nacht bezig was met structureel snoeiwerk en niet een doorgedraaide malloot die net z'n vrouw had vermoord en nu in containerklare stukken aan het zagen was.
Kijk, dat laatste, dat zou ik echt vreemd hebben gevonden.

Ook ben ik er vandaag achtergekomen dat ik eigenlijk niet zo goed weet hoe je bidt. Er zijn duizenden boeken over geschreven (waarvan denk ik 99% in de afgelopen 100 jaar) en naar de tijd en inzichten gerekend zouden alle volgelingen van Jezus in no-time experts moeten zijn. Ik ben denk ik een uitzondering. Na 28 jaar voel ik me nog steeds als iemand die wel op de duikplank staat te springen maar niet durft of kan springen.
Hoe bad men in de 1900 jaar AD zonder alle hippe inzichten?
Hoe baden de Joden? De eerste christenen? Hoe bidden de Joden nu? Misschien moet ik eens in een synagoge gaan kijken. Als het goed is daar meer historisch besef en ervaring.
Als ik het gebed dat Jezus Zijn discipelen gaf te bidden (het onze Vader) als uitgangspunt neem, is er niets aan de hand met me, dan gaat het goed.
Maar het gaat om iets anders, denk ik. En dan doel ik niet op luisterend bidden, contemplatief bidden, proclamerend bidden en wat voor bijvoeglijke bepalingen we al niet kunnen verzinnen om de aard of richting van ons gebed te duiden.

En wat heeft dat bidden nu met die kettingzaag te maken? Eigenlijk niet zoveel maar als ik dan toch wakker lig dank ik God voor de volle maan die door de het raam van de balkondeuren de slaapkamer verlicht, dank ik voor Martha, de kinderen, de buren, m'n familie, vrienden, het leven, gezondheid, de gemeente, de wereld,....

Lunchen met Dick

Dat doe ik regelmatig. Dick is mijn vriend geworden. Hij is een wat oudere man en voorganger van een pinkstergemeente in Rotterdam.
Anderhalf uur eten we (meestal bij van der Valk) en praten we over onze leven, over dingen die spelen in onze kerken, onze dromen voor de kerk, Rotterdam en de wereld.
Dat doet me goed. Hij veroordeelt me niet maar is heel erg gerinteresseerd in wat ik doe en denk. En, andersom, ben ik in hem geinteresseerd, in hoe en wat hij denkt en vindt.
Ook al plannen we deze ontmoetingen overeenkomstig de chronos principes (zie het blog van maandag) de tijd die we samen doorbrengen is vooral een kairos ervaring. Geen agenda, geen haast, gewoon "zijn". Verbazing, humor, ontzetting, ideeen, beelden, zorgen...

Het is makkelijk om een bord in de lucht te steken met daarop "het gaat helemaal toppie met mij" geschreven. De brede smile op je gezicht bevestigd het omhooggestoken beeld. Maar het beeld loopt niet synchroon met je hart. Daar kunnen donkere wolken zitten, eenzaamheid, pijn, verdriet.
Als je dat met niemand kunt delen zul je je uiteindelijk langzaam terugtrekken in de anonimiteit van lege avonden achter de tevee of pecee.

Wat is de moraal. Christenen zeggen niemand nodig te hebben dan God alleen. Zij, dit dat volhouden hebben een groot probleem omdat diezelfde God niet wil dat de mens alleen is. In het scheppingsmodel vinden we een gemeenschapsmodel (Genesis 1-3). Zo heeft God het gewild en zo is het goed voor ons. Dus, het klinkt heel erg stoer en geestelijk maar ten diepste is het ongehoorzaamheid als mensen besluiten zich af te zonderen en alleen met God door te gaan.

Moraal van de moraal: ga vaker met Dick eten.

p.s. ik heb een stukje gescreven voor het Brandarisinfo over "intimiteit". je mag het lezen, maar het hoeft niet.

Artikel intimitiet

Laat maar zitten

Dat Blogje van gisteren moeten we maar gauw vergeten. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat... nou ja, laat maar. Het kwam er allemaal wat ingewikkeld uit. Martha zegt me regelmatig dat ik heel er goed ben in het onnodig ingewikkeld maken van simpele dingen.
Maar, wat is simpel. Het is toch ook allemaal niet zo eenvoudig. Ik moet vandaag tanken. Nou, dan rijd je naar een tankstation, vult je tank met veel te dure diesel en reken af met je American Express card. Simpel? Simpel?

Dan begin ik bij het laatste. Waarom reken ik af met AE? Omdat voor elke euro die ik besteed ik anderhalve mile bij de KLM spaar. Door zoveel mogelijk met m'n AE te betalen heb ik dit jaar al een retourticket binnen Europe bij elkaar gespaard en/of een enkeltje naar Noord Amerika.
En dan zijn er mensen die denken dat tanken een simpele handeling is. Dat is het ook, als je bijvoorbeeld denkt dat de diesel en de benzine als eindproduct rechtsreeks onder het benzinestation in eindeloze voorraden ligt opgeslagen.
Je komt er wel achter dat het allemaal niet zo simpel is als de voorraad op is. Dan word je je bewust van de ongelooflijke complexitiet van eenvoudige handelingen.

Vandaag heb ik een simpele dag. Vanmorgen een vergadering voorbereiden, de agenda voor een Task Force in Atlanta (voor december) voorbereiden (en dat is nogal een klus omdat ik uit documenten die in de afgelopen jaren zijn geproduceerd als uitkomst van de vele forums die er rondom de thematiek 'recruitering' zijn geproduceerd moet distilleren wat van belang is voor deze specifieke Task Force).
Lunch met een voorganger. Vanmiddag verder met de Task Force papierwinkel en vanavond vergadering met de oudsten en diakenen.

En nu ga ik een eitje koken.

Chronos en Kairos

Twee begrippen die veel met elkaar te maken hebben maar een wereld van verschil uitmaken. Chronos (meetbare tijd) en kairos (tijdloze momenten) zouden we beiden vertalen met 'tijd'. En dat gebeurt ook. In de bijbel worden wel drie of vier verschillende Griekse woorden allen vertaald met het woordje 'tijd'. Soms biedt de context uitkomst maar niet altijd.
Je merkt dan hoe arm taal kan zijn. Voor ons in de westerse samenleving is tijd vooral "chronos". Alles wordt opgedeeld in meetbare brokken. De dictatuur van de agenda is eigenlijk vreselijk maar je ontkomt er tegelijkertijd niet aan.
Dit helpt mij ook begrijpen waarom mensen makkelijker te laat komen in de kerk of zich minder inspannen voor het werk in de kerk. Werk is vooral een chronos ding. Tegen betaling lever je een aantal uren van je leven in. Mijn waarde wordt hierbij vooral bepaald door het economische nut dat mijn leven heeft.
Kerk is vooral een kairos ding. Waarom zou ik uren inleveren voor iets waar ik niets voor krijg en ik uiteindelijk nog geld op moet toeleggen? Kairos is iets persoonlijks en in grote mate subjectief. De geur van gemaaid of gedroogd gras, de frisse lucht na een fikse regenbui. De voldoening van een veranderd leven, de vreugde van vriendschap.
Voor Kairos is Chronos nodig. Maar als al mijn chronos opgaat aan mammon wordt de kans op Kairos kleiner. En dat is in strijd met elkaar omdat we ten diepste een sterkere behoefte hebben aan Kairos dan aan Chronos.
Snap jij het nog? Mijn chronos zegt dat het bedtijd is. Welterusten

Post Post

Wat komt er na het post-modernisme? Wel, die vraag hoeven we ons niet meer te stellen. Wat er na het post-modernesime komt is wat we nu beleven. 'De vraag naar waarheid is weer helemaal terug op de kaart', zegt Cees Dekker, hoogleraar aan de TU te Delft in zijn voorwoord in het boek "Veritas, geraakt door de waarheid". Ik ben er net in begonnen maar weet nu al dat dit boek in de top drie van mijn beste boeken van de komende maanden terecht komt.
We leven in een tijd waarin religie helemaal hip is. Het is sexy om in iets te geloven. En het is al helemaal okay om er openlijk voor uit te komen dat je gelooft dat er iets meer is naast het zichtbare en tastbare leven.

Een geweldige kans dus voor hen die geloven die waarheid al gevonden te hebben. Pilatus stelde de vraag "Wat is waarheid" ,toen de Joden hem onder druk zetten om de onschuldige Jezus ter dood te veroordelen. Hij vonmd geen schuld in Hem en gaf dat ook toe. Hij bezweek echter onder de druk van de meerderheid. De waarheid van de massa woog zwaarder dan de waarheid van Jezus.
Daarom is een belangrijker vraag waar men antwoord op zoekt,"Wiens waarheid"? De mens is namelijk niet opzoek naar slechts objectieve, waarneembare feiten maar naar waarden die het waard zijn om voor te leven en desnoods te sterven.
En als Jezus dan zegt; "Ik ben de waarheid" wordt het pas echt interessant.

Ontmoedigd

Vanmorgen een slechte start na enkele ontmoedigende emails. Ik wilde wel dat ik het me allemaal niet zo aantrok. Als ik nu eens minder wakker zou liggen en me de zaken van het leven wat minder persoonlijk aantrok zou ik heerlijk onverschillig worden en ik vind dat ik dat al teveel ben.

Halverwege de ochtend trok de bui over en kreeg ik de schrijfgeest. Voor het infobul enkele pagina's volgeschreven over relaties (en een ietsepietsie over seks).

Vanavond uitgebreid geturkt met de buren.

Ook nog geprobeerd om naar een aflerving van Horatio Hornblower te kijken maar haakte na 15 minuten af.

Een door Oprah aangeprezen boek "The Road" van Cormac McCarthy heeft bij mij de categorie "net geen bagger" gehaald.
Andere boeken die hij schreef vind ik goed maar dit apocalyptische werkje is mij een beetje te zwart.

Praktizerend Atheist

Dat ben ik. Denk ik.
Hoe weet ik dat? Ik maak me druk en ik maak me zorgen! En ik lig er wakker van.
Volgens de informatie die insiders afgelopen zondag in de Brandaris hebben meegekregen en de rapportage die ik daarover uit enkele bronnen heb geabsorbeerd pas ik in het plaatje van die praktizerende atheist. En dat is best wel sneu voor mij want 28 jaar lang heb ik in de veronderstelling verkeerd een volgeling van Jezus Christus te zijn. En, om Jezus te volgen, is geloof en vertrouwen een voorwaarde.

Als ik Jezus goed begrijp heeft Hij het over de primaire levensbehoeften (Matteus 6). Daar gaat het zoeken van de heidenen naar uit, zegt Hij. We zien het toch om ons heen gebeuren dat mensen die niet op het koninkrijk gericht zijn vooral bezig zijn om het meest hippe en moderne hoopje georganiserd stof te verzamelen (een iets groter huis, een iets nieuwere auto, de nieuwste telefoon en gadget enz..).
Paulus zegt dat als we voedsel hebben en onderdak, dat ons genoeg moet zijn. Wees dankbaar en vertrouw op God, er is altijd nog wel een korst brood te vinden. Hoewel dat ook niet waar is voor duizenden hongerigen vandaag in delen van Afrika.
Miljoenen koninkrijkzoekers hebben alle reden om zich zorgen te maken over een korst brood, een warme deken, basisgezondheidszorg, schoon water, een veilige woonomgeving enz..
Ik heb mensen ontmoet die tot deze categorie behoren en het ontzettend moeilijk vinden om God te vertrouwen; voor wie de woorden van Jezus wel erg ver we klinken omdat hun realiteit zo hard en genadeloos is. Om ze dan te vertellen dat ze eigenlijk praktizerende atheisten zijn....

Nee, ik lig niet wakker omdat ik me zorgen maak om m'n levensbehoeften.
Ik lig wakker omdat ik wil dat het Koninkrijk van God hier en nu gestalte krijgt. Ik lig wakker omdat ik wil dat mensen oprecht en radicaal veranderen en de kracht van God in hun leven gaan zien werken.
Ik lig wakker om de ongerechtigheid op deze wereld, de uitbuiting, de armoede, het geweld.
Ik lig wakker om het narcisme dat in de kerk heerst (ook in de kerk gaat het nog veel te veel om ons, om onze groei, om ons welzijn, om onze te ontvangen en beloofde zegeningen).

Jezus heeft het in Matteus over vandaag. Wat doe ik vandaag. Volg ik God vandaag? Doe ik Zijn wil vandaag? Leef ik vandaag in Zijn koninkrijk? Geloof ik dat God vandaag groter is dan alle problemen op de hele wereld?
Door Gods genade kan ik hier JA op zeggen.

Maar vannacht lig ik waarschijnlijk weer wakker. Om iets wat (nog) niet is maar wel zou moeten zijn.
Als dat mij een praktizerend atheist maak; so be it.
De kerk slaapt eigenlijk te goed.
En zou het kunnen zijn dat die slaap niets te maken heeft met het zich geen zorgen maken maar alles met een slechts marginale interesse in en zorg om Zijn koninkrijk?

Half drie!!

Wakker! Ik lig wakker! Om halluf durrie in du ochtund!
En ik ben weer oom geworden. Storm (ja echt) den Ouden is vandaag ter wereld gekomen. M'n broer gaat er nog een keer voor. Succes ermee Leo en Yvette! Daar hoefde ik me niet druk over te maken. Je krijgt een telefoontje en dat wordt medegedeeld.

Maar goed, ik lag wakker en ik lag te malen. En waarover lag ik te malen? Over huiskringen. Kun je nagaan. Waar maak je je druk om, zou je zeggen. Helemaal mee eens; waar maak ik me eigenlijk druk om.
Goed, je kunt op zo'n moment het belsuit nemen: "per direct stop ik met me druk maken over huiskringen. Welterusten, Jan".
Nou, dat gaat dus niet zo. Hoe meer ik me voorneem om er mee te stoppen hoe heftiger het gaat malen.

Ik ga op m'n rug liggen en concentreer me op m'n ademhaling. Adem in. Adem rustig uit. Luister naar je ademhaling. Denk niet aan de kringen. De kringen liggen ook op bed en maken zich helemaal niet druk om zichzelf. Adem in. Adem rustig uit.
Het lukt.

Bijna...

Een mug!

Om 04.00 ga ik eruit en sluit de klamboe die permanent over, en om ons bed hangt maar niet altijd dicht is.
Na het dichtmaken van de tent met behulp van een electrocuteerder drie van die ellendelingen om zeep geholpen.

Uiteindelijk verdwijnen de kringen naar de achtergrond en probeer ik een besluit te nemen: zal ik wel of zal ik niet in m'n boek gaan lezen. Ik weeg pro's en con's af. Tijdens dit afwegingsproces moet ik in slaap zijn gevallen want opeens was het zeven uur.

Of ik de kringen heb opgelost? Welnee, natuurlijk niet. Je druk maken draagt nooit constructief bij aan een oplossing.
Jan z'n ratio snapt dat wel, alleen de rest van Jan snapt het niet.

Vanavond vroeg naar bed. I denk dat ik me vannacht druk ga maken om het jongerenwerk. Ik zorg er echter wel voor dat de klamboe keurig over en om ons bed hangt.

Verliefd en Gods wil

Vanavond de tweede avond "verliefd, verloofd, getrouwd". Met het gemeleerde gezelschap dat de huiskamer bevolkte was een geanimeerde gedachtenwisseling een gegeven. Als je het over zaken zoals Gods wil gaat hebben blijkt maar eens te meer dat een eenduidige visie en interpretatie eigenlijk onmogelijk is. Ook onder gelijkgezinden liggen de verschillen best wel uiteen.
Wat vooral naar voren kwam is dat er altijd vragen overblijven en dat je er nooit helemaal uitkomt.

Ik heb bewust gekozen voor een interacieve benadering: veel ruimte voor gesprek en niet alles met bijbelverzen dichttimmeren. Het gevaar is dan wel dat je een welles nietes discussie krijgt. Maar toch prefereer ik dat boven een 45 minuten durende monoloog waarbij iedereen stilletjes in de kring zit te luisteren zonder er ooit achter te komen wat de geachte aanwezigen nu echt vinden.

Verder ben ik vandaag best wel lang bezig geweest om de tekst te actualiseren.
En verder maak ik me over enkele zaken zorgen. Ik hoop maar dat ze me vannacht niet uit slaap houden.

En nog iets; ik wil graag heel veel van mensen houden maar het is niet zo makkelijk. Heeft er iemand nog tien tips om daar beter in te worden?

Een gewone doordeweekse zondag

Het lijkt er toch echt op dat het verkeer op onze wegen op zondag nu net zo druk is als op een doordeweekse werkdag.
Terugkomend vanuit Urk besloot ik dat ik eigenlijk heleemaal geen auto mer wil rijden en dat ik ecdht een oplossing moet zien te vinden voor de lange afstanden. Ik vind het pure tijdverspilling omdat je helemaal niets anders kan doen dan achterasan sluiten en zien dat je op een gegeven moment weer thuis komt. Uiertaard is het Martha die zich na mijn klaagzang meteen aanbiedt als mijn reddende engel. Zij heeft er geen moeite mee en vindt rijden leuk.

Los daarvan was het een leuke dag. Vanmorgen bij Church on the Way gesproken, die in een van de zalen van het beursgebouw samenkomt, gesproken en vanmiddag op Urk in de jeugdkerk Naie Start. Al met al een lange, inspannende dag, temeer daar ik met een fikse hoofdpijn van huis ging.

Ark

Vandaag met Martha en de buren naar een replica (Schaal 1:3) van de Ark van Noach geweest. Best wel indrukwekkend. Roept ook wel weer veel vragen op. Mag dat?
je kotm dan al gauw op de discussie over een jonge of een oude aarde.
Ik heb veel bewondering voor mensen die met grote passie voor of het een of het ander pleiten. Beide kampen doen echt hun huiswerk heel goed. Een puur wetenschappelijke benadering werkt nooit omdat men in de wetenschap altijd uitgaat van vooronderstellingen (tot zover het huidige inzicht reikt neemt men iets als waar aan). Een puur letterlijke aanname van wat er in de Bijbel staat, heeft ook z'n charme (alleen geloof telt) maar kan ook de uitkomst van een gesprek over de vragen die met het Noach verhaal samenhangen bijvoorbaat al voorspelbaar maken.

Persoonlijk maakt het me neit uit of de wereld nu tienduizend jaar, of miljoenen jaren oud is. Genesis biedt ruimte voor beide opties (Lees Genesis 1 en 2 en probeer een antwoord op de vraag te vinden hoe een volmaakt God iets schept wat woest en leeg is.....). Een tweede vraag die naar de oppervlakte komt drijven is hoe het komt dat er sprake lijkt te zijn van een schepping en een herschepping....
Vragewn, vragen, vragen. En dat geeft helemaal niet. Ik heb er geen kerkscheuring voor over.

Waar ik m'n poot stijf houd is bij de heilsfeiten. Waarom? Ik weet dat ik een probleem heb (zonde) en dat ik dat probleem niet zelf kan oplossen. Ik kan m'n hart niet veranderen. Het leven, lijden, sterven, de dood en de opstanding van Jezus Christus; daar wil ik wel over in gesprek gaan maar niet in discussie.

Of de aarde nu jong, of oud is doet niets van het het feit dat de Ark van Noach een beeld is van Jezus Christus die mij kan redden van een eeuwig gescheiden zijn van het Ware leven dat in en bij God te vinden is. Jezus is mijn ark.

Geurtjes

Geuren en herinneringen gaan vaak samen. Ik weet bijvoorbeeld nog precies waar en wanneer ik voor het eerste Zino Davidoff eau de toilette na het scheren gebruikte. Dat was in India in 1991. In een hokje buiten in de tuin had ik met met een emmer water gewassen, terwijl John Kennedy buiten "de wacht" hield. John had zich opgeworpen als mijn persoonlijke begeleider en al gauw ontstond er een vriendschap. In India lopen vrienden hand in hand. Toen John na enkele dagen later tijdens een wandeling een hand gaf voelde ik me best wel lopen. Maar goed, als dat een cultureel gewenste uitdrukking van genegenheid is ben ik ook de rotste niet.
Hoe dan ook, terug naar Zino. Na me gewassen en geschoren te hebben voor het eerst dus die Zino gebruikt.

Telkens wanneer ik nu Zino na het scheren gebruik zie ik die beelden weer terug. En dat zijn gelukkig positieve beelden.
Positieve beelden roepen o.a. koeienpoep, hooi en stro, paarden, zilte zeelucht, en pas in de was gezete linoleumvloeren op.
Negatieve beelden roepen o.a. tot pap gekookte spruiten, frituurvet, schimmelende ruimtes en best nog wel wat andere zaken op. Maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien.

O ja, de computerproblemen zijn na drie dagen opgelost. Ik heb een nieuwe gekocht. Nu kan ik me richten op relevante zaken en de ontstane achterstand inhalen.

Dat verhaal over die luchtjes heeft natuurlijk een aanleiding. Vanmorgen ging ik naar fitness en ook daar associeer ik de ietwat zoetige, naar schoonmaakmiddel en desinfectant lucht met iets positiefs. Ik zag mezelf supergezond, zonder ook maar een grammetje teveel vet. Ik blijf ruiken.

CJIB

Regelmatig ontvang ik correspondentie van een vereniging uit Leeuwarden. Het is een beweging die zich het "Centraal Justitieel Incasso Bureau" noemt. Vandaag kreeg ik weer twee brieven die betrekking hadden op mijn rijgedrag (in dit geval reedt Martha maar we zijn als echtpaar een en solidair waar het dit soort zaken betreft). Met de genadecorrrectie gaat het om enkele kilometers boven de toegestane snelheid.
Daar zit een interessant principe in. Men is geneigd te zeggen "wat doet men moeiljik om die paar kilometer", maar tegelijkterijd vinden we het rechtvaardig dat iemand die 60 kilometer te hard rijdt, het rijbewijs wordt afgepakt. "Zo bont zou ik het nooit maken". En "ach, iedereen rijdt wel eens een splintertje te hard".
Een splintertje zou moeten worden weggewuifd waar een balk moet worden afgestraft, zo redeneert de gemiddelde mens.
Toch moet je ergens de grens trekken. Een harde, ambtelijk vastgestelde snelheidslimiet is voor de gemiddelde Nederlander geen goed uitgangspunt. Die vindt dat je naar het hele plaatje zou moeten kijken (er was nauwelijks verkeer, het regende niet en ik heb al 35 jaar m'n rijbewijs en nog nooit een ongeluk gehad) en als je christen bent kun je daar als toetssteen nog enkele vragen bij stellen: 1) breng ik een andere in gevaar? 2) breng ik mezeflf in gevaar? en 3) kan ik nog steeds psalmen en geestelijke liederen zingen tijdens m'n feitelijke overtreding. Als de antwoorden dan 1) nee, 2) nee en 3) ja zijn: gas erop.

Je kunt regels niet een klein beetje overtreden. Je overtreedt ze of je doet dat niet. Zo kun je ook de 100 meter hordelopen alleen maar winnen of verliezen. De winnaar zegt niet: ik had het bijna verloren, hoewel de verliezer wel geneigd is om te zeggen dat hij bijna gewonnen had.

Zo is het voor God ook. Of we nu een heel klein beetje (1 km te hard rijden), of heel erg zondigen (je schoonmoeder omleggen); zonde is zonde. Daarom ziet het er voor iedereen slecht uit.
Maar dan Jezus. Aan het kruis heeft Hij gewonnen en heeft voor ons allemaal de rekening bij het CJIB betaalt. Als dank geef ik Hem mijn leven. Hij is het waard. Ik sta niet langer in het krijt bij God.
Door Zijn striemen en wonden ontvangen wij genezing!

Er is iets mis met me

computer.
Ik heb verbinding met het internet. Dat weet ik anders zou ik deze blog niet kunnen schrijven. Alleen schrijf ik dit blog op m'n schootcomputer (die ik overigens niet op m'n schoot heb, dat ding wordt veel te heet) want daar werk m'n verbinding wel goed. Het is aslof het contact met het Wereld Wijde Web door een pot stroop gaat. Spybot, Search & Destroy is bezig om eventuele kwaadaardige elementen op te sporen en te elimineren. Dan is er nog CCleaner, Registry Mechanic, Adware, Spyware.
Wie weet komt het nog nog.

Zelf heb ik ook regelmatig het gevoel alsof m'n leven zich in een pot stroop afspeelt. Een file (gisteren mocht ik weer; 15 kilometer tussen Utrecht en Rotterdam), een vergadering (waar acht van de twintig verwachte deelnerms om de een of andere reden er gewoon niet waren), een boek (ik wil echt lezen maar ik val gewoon in slaap).
Ik noem dit soort zaken met ingang van heden 'de stroopelementen van het ware leven'. Er zijn dagen met een groot stroopgehalte en dagen met een minder hoog stroopgehalte.
Gelukkig heeft stroop een zogenaamd smelttraject en is het zoet (waar ik wel van hou). Op warme dagen dunne stroop, op koude dagen dikke stroop. Gisteren was een koude dag.

VVG

Vanavond de eerste van vijf avonden over Verliefd, Verloofd, Getrouwd. Een gemeleerd gezelschap van 15 jongeren, ouderen, getrouwden, verloofden en alleengaanden verzamelden zich in de huiskamer. Vooral bezig geweest met mensbeeld, Godsbeeld en wereldbeeld omdat deze toch uiteindelijk bepalen hoe iemand denkt over zaken betreffende relaties.

Verder zit m'n inbox voller met mails dan dat ik op een goede manier kan beantwoorden. Het beste is waarschijnlijk om de hele zaak permanent te archiveren en dan alleen nog maar in te gaan op dreigmails (als je nu je mail niet beantwoord gooi ik een steen bij de buren door het raam, en als dat niet helpt doe ik het bij jullie).

Zelf loop ik ook al een tijdje met het idee om anonieme christelijke dreigmails naar onschuldige mensen te sturen. Zo van "als je nu niet snel antwoord geeft op mijn vraag, dwing ik je om je bankrekeningnummer aan me te geven zodat ik 100 euro naar je rekening kan overmaken".

Geld is trouwens altijd een goede "trigger" om notoire niet mailbeantwoorders te activeren.
Stuur een mail naar alle adressen in je adresboek met de mededeling: "Ik heb 100.000 euro gekregen en wil dat graag met mijn vrienden te delen. De eerste 40 vrienden die reageren krijgen ieder 2000 euro van me". Je zult verstelt staan hoeveel vrienden je hebt. En het is goed om dat bij tijd en wijle bevestigd te zien.

Bij Godsbeeld en mensbeeld had ik een stukje schilderij van Leonardo Da Vinci laten zien met de vraag wat dit schilderij (de schepping van Eva) ons leert over Leonardo's beeld van God en de mens. En, de vraag is natuurlijk, hoe zou jij God tekenen? En de mens? En in hoeverre stemt dit overeen met het Godsbeeld en mensbeeld dat we in de Bijbel tegenkomen?

ED

Zondagavond, 9 september, Eternal Differenz, 19.30. Albeda College, Aleyda van Raephorstlaan, Rotterdam.



http://www.eternaldifferenz.nl/

En dan tot slot een luchtig niemendalletje voor buurman Patrick:

Vrijheid....

Dat is het thema van de eerstvolgende jongerenkerkdienst (zondagavond om 19.30). Ik laat een stukje zien uit Braveheart. Het gaat om het stukje waar William Wallace de Schotten toespreekt die, zwaar ontmoedigd bij het zien van de Engelse overmacht, het bijltje er bij neer willen gooien en aanstalten maken om terug naar huis te gaan.

Waarom? Zijn ze bang voor de Engelsen of vrezen ze voor hun leven? In principe zijn ze niet bang voor de Engelsen als ze denken of weten een kans te hebben. Die hebben ze niet. De Engelsen aanvallen betekent voor de meeste Schotten dat ze het er niet levend vanaf zullen brengen.
En toch zijn ze vrij om om te keren en naar huis te gaan.
Maar welke soldaat is nu echt vrij? Die ene die met maar weinig uitzicht zijn leven inzet en bereid is te geven voor een nobele zaak of de soldaat die gebruikmakend van z'n vrijheid terugeekt naar moeder de vrouw en zich de rest van z'n leven verbijt over het gebrek aan moed?

Ons besef en beleven van vrijheid is in de westerse wereld sterk gekoppeld aan ons gevoel van welbevinden; ik moet kunnen doen wat ik wil en alles en iedereen die dat in de weg staat en mijn vrijheid belemmerd is de vijand.
Is het niet zo dat ons besef van vrijheid vooral gericht is op het (be)houden, het nemen en het verzamelen; het opstapelen van tijdelijk genot?
Zou het kunnen zijn dat de manier waarop God naar vrijheid kijkt en bedoelt heeft, helemaal anders is?
Als ik de Bijbel goed begrijp is dat zo. Ware vrijheidmaakt van een mens een "gever". Losgemaakt van verslavingen en de schijnbaar ontembare neiging to "heb" stelt deze bevrijding me in staat om mezelf weg te geven, ten dienst van de ander.

Ik denk dat we het grootste gebod "God liefhebben boven al en je naaste als jezelf" pas kunnen begrijpen en toepassen wanneer we waarlijk vrijgemaakt zijn. En als ik dat zoek kan ik onmogelijk om Jezus heen.

Trouwens, Eternal Differenz stuurt oude mensen van boven de 20 echt niet weg. We hebben altijd een leuke groep "ouderen" die de jonge benadering van ED gewoon erg op prijs stelt. Dus, kom gewoon en maak het mee. www.eternaldifferenz.nl

Sorry buurman Patrick, het is weer een "zwaar" blog geworden. Ik beloof voor morgen weer een luchtig niemendalletje te schrijven.

File..

Het leed verergert en zal de komende jaren alleen nog maar toenemen. Files; de generatie die na mij zit weet niet beter en is er mee opgegroeid.
Telkens als ik in een file sta overvalt me een gevoel van volkomen machteloosheid en besluiteloosheid. Gevoelens zoals het demonstratief wegdoen van de auto en voortaan met het OV reizen nemen langzaam bezit van me (de keren dat ik met het OV naar Schiphol ga moet ik meestal staan en waar je je koffer moet laten, mag Joost weten). Dat gevoel verdwijnt weer als ik weer even kan gassen. Bij het volgende kruipstukje begint het weer opnieuw.
Sterke gevoelens van machteloosheid doen me denken en zeggen dat ik Nederland haat, de regering en vooral al die automobilisten die voor, naast en achter me rijden.

En het wordt alleen maar erger. We gaan onze auto's niet wegdoen. Echt niet.

Met andere woorden, ik ben vandaag in Emmeloord geweest. De heenweg ging nog wel (om 06.00 gaan rijden). De terugweg een ramp.
Wat het wel uitwerkt is dat ik steeds minder graag ergens heen wil met de auto.

Voor mij bestaan snelheidsovertredingen niet meer. In mijn beleving noem ik het snelheidscompensatie. Het gemiddelde van 80 of 100 km is dan nog steeds een droom. Het is alleen jammer dat de pliesiemensen niet met mijn redeneringen meegaan.

Even iets anders:
1. Iemand biedt iets aan, bijvoorbeeld een bepaald product en ik heb er niet om gevraagd.
2. Ik besluit niet van die aanbiedingen gebruik te maken.
3. Ben ik dan moreel, geestelijk of op wat voor andere wijzen dan ook verplicht om mijn besluit te rechtvaardigen of te motiveren?

Mijn secretaris

Vandaag is mijn "hulpje" van 10.00 tot 16.00 bezig geweest met het opruimen van de PC (persoonlijke compjoetur voor de niet ingewijden). In het opruimproces (en mijn "hulpje" doet dat nogal grondig) is er een aantal files (dll) in de prullenbak, en vanuit de prullenbak in het eeuwige niets verdwenen.
Dit alles kwam mijn "hulpje" niet zo goed uit want hij "had wel wat beters te doen" zei hij. Wie denkt hij wel dat hij is! Wat beters! Wat kan er beter zijn dan een trage pc te tweaken, spam, spy en andere "ware" te verwijderen zodat er weer efficienter gewerkt kan worden?

Nu wil het geval dat ik helemaal geen "hulpje" heb. Ik ben m'n eigen hulpje, schoonmaker, reisburo, secretaresse.
En wat is het eind van het liedje"Mijn "hulpje" is het helemaal zat en wil vroeg naar huis vandaag! Tssjj...


Dat wordt de rest van de dag meters maken. Zondag twee preken en ik moet aan de slag met de revisie van de tekst voor de "Verliefd, Verloofd, Getrouwd" studieavonden die maandagavond beginnen.
Niet leuk dat soort onderbrekingen. Mijn hulpje wil naar huis en andere dingen doen. Ik ook dus.

Morgen de hele dag in Emmeloord voor de maandelijkse gebedsdag.

Maar nu: eerst koffie!

Helemaal anders...

Althans, dat is het plan.
Aanstaande zondagavond is er de eerste Eternal Differenz van dit seizoen. Ik houd een praatje over "Freedom" en ik zou het eigenlijk wat anders willen aanpakken.
In plaats van een typische Jan den Ouden 25 minuten en 30 seconden waterval van woorden soort van monoloog, ga ik het anders doen.
Althans, dat is het plan.

Kga de zaal erbij betrekken. Kword interactief. Kga betrokkenheid faciliteren.
Althans, dat is het plan.

Wat ik weet is dit: de jeugdkerk/jongerenkerkformule is op z'n retour. Na zoveel jaren is het vooral een feestje geworden voor de 'in-crowd'. En die 'in-crowd' is 'hard to please'. Ik heb altijd gehoopt dat het ED feest aanleiding zou zijn voor christenjongeren om vrienden mee te nemen. Als dat na 25 ED-jes maar mondjesmaat gebeurt moet ik niet denken dat dat opeens gaat veranderen.

Dus doe ik het aanstaande zondag anders. Waar ik op mik is dat het volgens mij mogelijk moet zijn om op zo'n manier over een thema te spreken dat de 'in-crowd' iets wezenlijks leert en de 'out-crowd' zoiets heeft van, "wow, hier is over nagedacht en ik moet zelf ook het een en ander aan denkwerk gaan verzetten".
Althans, dat is het plan.

Nu moet ik het gaan uitvoeren

Seeeeeeeeeeeeks

"Ellen, hoe denk je dat het komt dat er vanuit de Brandaris niemand zich heeft opgegegven voor mijn vijf seksstudies". "Ja", zegt Ellen, "als je het zo zegt dan heb ik bij voorbaat al geen trek in die studies".

Wel, de teller staat nu op vier aanmeldingen en ik denk dat ik het begin te begrijpen; binnen de christelijke kerken weet men alles al en gelooft niet dat er nog iets te leren valt over relaties, vriendschap, verkering, intimiteit, seksualiteit. Vandaar dat we het binnen de kerken zo goed doen. Geen echtscheiding, geen misbruik, geen ongewenste zwangerschappen, geen schuld, geen schaamte.

Tja, als dat waar zou zijn, zou ik wel studies doen over "the ins and outs van effectief postzegelverzamelen" of "hoe om te gaan met een oma die last heeft van een ingegroeide teennagel en daar niet over uitgepraaat raakt".

We doen het binnen de christelijk kerk nauwelijks anders of beter dan daarbuiten.
Samenleven is een kunst die de meeste wereldbewoners niet beheersen. Overleven is belangrijker dan samenleven, en daarom gaat er zoveel kapot. Daarom is er zoveel misbruik en zijn er zoveel relaties waar de behoeftebevrediging van het ego centraal staat.

De kunst van een relatie is "geven". In een ontspoorde relatie staat "nemen" centraal.
Maar goed, dit is geen blog over relaties. Dit is een blog over mijn te hoge verwachtingen. Ik dacht echt dat mensen dit zouden willen weten. Ik heb me vergist en doe boete.
Voor een overzicht van de inhoud van de vijf avonden klik je links op de link.

Ondertussen ga ik "ingegroeide teennagel" googelen. Just for fun.

Een gewone werkdag

Tekst Preek Brandaris 2 september "Wennen aan God?" Klik op deze link

Vanmorgen weer eens lekker vroeg wakker. Geen hoofdpijn (de laatste drie dagen wel, maar ik ben er weer doorheen). Hardloopschoenen aan en genieten van wat inspanning en het enige moment in de week waarop de A13 geen fijn stof en roetdeeltjes de luicht in blaast. Zondagochtend vroeg slaapt Nederland. Dat unieke moment moet worden uitgebuit. Ik heb de wereld eventjes voor mezelf. Alleen de konijntjes in het Zestienhovense park zijn wakker. Dit zijn voor mij momenten van bijna optimaal geluk en voldoening.
Dan douchen en met een mok thee m'n bijbel lezen, mijmeren, denken, nog wat lezen, een boek erbij (Jerry Sittser, Waar Gods wil is, is Gods weg), nog even door m'n preekjes van vandaag 'lopen'(niet te lang anders krijg ik de neiging om opnieuw te beginnen) en nu kan wat mij betreft de rest van de dag beginnen. Eerst de Brandaris en dan gauw door naar de Betteld waar ik om 14.00 spreek op de Come to Worship conferentie. Ik hoop rond 18.00 weer thuis te kunnen zijn.

Intimiderend

M'n collega nam haar plaats achter het spreekgestoelte in en begon; "Hoe komt het dat ik gisteren met 300 man publiek helemaal niet nerveus was en vandaag, met tien collega's onder m'n gehoor, me de zenuwen door de keel gieren"? Ze had zelf het antwoord niet en wij, haar geachte collega's, ook niet. Rode vlekken vormden zich op haar nek en gezicht, gelukkig ontspande ze wat na enkele minuten en de sessie verliep verder voorspoedig.
Later, we zaten op een terras koffie te drinken, wenkte ze me en ik voegde me bij haar en twee andere collega's. Ze zei, "Ik ben eruit. Ik weet waarom ik zo nerveus was. Het kwam door jou".
Op de een of andere manier voelde ze zich door mij aanwezigheid geintimideerd.Een beetje zoals op het plaatje.
"Maar wat deed ik dan om je dat gevoel te geven", vroeg ik. "Niets, helemaal niets", zei ze. Alleen al jou aanwezigheid was al voldoende".
En ik had me nog zo voorgenomen om m'n collega te supporten door het seminar bij te wonen, op de eerste rij te gaan zitten en het seminar m'n volle aandacht te geven. Ik zat er dus echt helemaal in en was me van geen kwaad bewust.

Ik herinner me dat m'n moeder vroeger wel eens zei: "Jan, het maakt niet uit of je wel of niet je mond opendoet. Ook als je stil bent maak je nog een heleboel lawaai en neem je een hoop ruimte in beslag.".
Hoe meer ik m'n best doe om niet op te vallen, hoe meer het opvalt.

Vandaag (en gisteren en eergisteren) loop ik weer met hoofdpijn. Heel vervelend maar je doet er maar weinig aan.