Naar huis

Het zit erop. Met dikke ogen wegens slaapgebrek onderneem ik de terugreis van Mosbach naar Rotterdam. Vannacht wegens aanhoudend gesnurk van mijn medeholbewoner nauwelijks geslapen. Ik voel me best een beetje zielig. Maar dat ben ik niet, hoor.
Wat hebben we bereikt met al dat vergader deze week? We zijn een stap dichterbij de gewenste veranderingen gekomen. Die verandering is dat we ded training en ontwikkeling van de OM werkers een paar nivo's op willen krikken. Dat gaat best nog wel eens mis. Werkers trekken hun mond niet zo gauw open als ze zich eenzaam of niet begrepen voelen. En dat gebeurd helaas nogal eens.
Onze opdracht is om discipelen te maken; authentieke volgelingen van Christus. Hij trok veel tijd uit om bij zijn mensen te zijn. Het gevaar is dat we zo gericht zijn op het werk, dat het element van samen optrekken een sluitpost wordt. Dat kan en mag niet.
Mensen zijn kwetsbaar en daar moet je zuinig op zijn. Dat geldt ook voor de kerk. Ook daar wordt de ziel nogal eens vergeten.

Triest

Wat ee triest weer vandaag. En gisteren. En waarschijnlijk morgen. Regen en grijze luchten. Je zou er bijna weemoedig van worden. 

Vannacht met het raam pen geslapen. De nacht ervoor zat alles potdicht en de verwarming stond aan. Waren we ook nog eens met drie man in een piepklein kamertje. Man, dat gaat echt meuren na een paar uur. De raam dicht collega vertrok gisteren. Nu deel ik het kleine kamertje met een raam open collega. Dat is al een enorme verbetering. Allen snurkt hij. Dat is niet bevorderlijk voor een goede nachtrust. Vandaag hoofdpijn. Snurkers hebben een slechte invloed op mijn gemoedstoestand.

Ik heb geprobeerd om het snurken weg te bidden. Toen dat niet werkte heb ik geprobeerd om het te bestraffen. Deze krachtiger methode werkte echter ook niet. Snurken is of taaier, of mijn geloof is te klein. Mijn oorplugjes helpen maar enkele decibellen en kruipen gedurende de nacht meestal m'n oor uit.

Ik heb nog even gedacht aan drastischer methodes. Ik zou m'n collega kunnen wurgen of doodschieten maar ik denk dat, omdat ik een kamer met hem deel, ik de eerste verdachte zou zijn.

Wat ik vanavond probeer is om als eerste in slaap te vallen.

Morgen weer naar huis. Thuis slapen. Lekker. Raam open en Martha snurkt niet.

Duitsland, dag 2

Vergaderen. Vrienden ontmoeten. Wat we gemeenschappelijk hebben is onze zorg dat de mensen die God ons toevertrouwt, de kans krijgen om te leren en zich te ontwikkelen.
Teams hebben leiders, landen hebben leiders, regio's hebben leiders en al die leiders zijn mensen die fouten maken. Ze zijn niet volmaakt. Daarom gaan er dingen fout, zijn er misverstanden en hebben mensen pin. Onvolmaaktheid mag nooit een excuus zijn. Als we ons bewust zijn van onze zwakke en blinde vlekken, kunnen we er iets aan doen. Maar ik moet dan wel willen veranderen.

Ons streven is om het goed te doen. En daar spannen we ons voor in en vergaderen we zodat we, alas we van hier weer naar onze plekjes gaan, we een lijst hebben met dingen die we gaan doen om ervoor zorg te dragen dat we zelf betere leiders worden en onze medeleiders helpen ontwikkelen.

Kracht of invloed

Vandaag raakte ik opnieuw onder de indruk van de vergelijkingen betreffende het koninkrijk die Jezus maakt in het Matteus evangelie.
Het mosterdzaadje, de parel, de schat, het gist, het sleepnet; Jezus wil met al deze vergelijkingen een belangrijke waarheid communiceren. Hij gebruikt er verschillende zodat we ons niet verliezen in de details van de ndividuele vergelijkingen maar juist bepaald worden bij de kern die de verschillende vergelijkingen gemeen hebben.

Het koninkrijkvan God is een "mysterie" (Markus 4:11), zeg maar een verborgenheid. Je moet het willen zien. Je moet je er voor openstellen. Je kunt het aannemen of afwijzen. Het is klein, verborgen in een brood, in de grond, in de oester, onder water. Je zou in de vergelijkingen progressie kunnen lezen en het zou natuurlijk geweldig zin dat progressie geen illusie is (zoals Tom Wright beweerd in zijn "Surprised by Hope", maar werkelijkheid.
Echter de waarheid over het koninkrijk is dat het zich nu nog niet met kracht een weg baant (hoewel plaatselijke en tijdeijke opwekkingen gebeuren en ons een kijkje gunnen in hoe het is als Jezus terugkomt). Het koninkrijk is mogelijk in ons leven en in deze wereld maar blijft verborgen totdat Hij komt om het definitief te vestigen.

Tot die tijd hebben we te maken met wat er van dat toekomstige koninkrijk onze tijd inlekt. Dat kan omdat Jezus satan's macht heeft verbroken. Dat die macht gebroken is merken wij doordat we niet meer gedoemd zijn om in de duisternis te leven maar een bevrijd leven kunnen ervaren waarbij we een voorproefje ervaren wat dat wat komen gaat. Het is nog niet de hele maaltijd, maar we krijgen vast een voorpoefje.

Zij die dat vorproefje kennen willen heel erg graag nog veel meer. En daar strek ik me, samen met miljoenen medegelovigen naar uit. Dat is de hoop van het koninkrijk. We zien het nog niet in alle glorie en pracht, maar het komt. Eens komt die parel te voorschijn, zal het mosterdzaadje plotseling uitgroeien tot een grote boom en wordt het sleepnet op het droge gehesen. En dan zien we Jezus!

Het Geheim

Voor mijn preek voor aanstaande zondag "Waarom wij Jezus vereren?" ben ik wat research gaan doen en kwam o.a. bij dat rare boekje "The Secret" uit. Aanleiding was ook een verhaaltje dat ik las over drie tieners die 'de wet van de aantrekkingskracht' (Law of Attraction) in praktijk waren gaan brengen. Door uit te spreken dat er een parkeerplaats dicht bij de ingang van het dancefestijn voor hen zou zijn gebeurde het onmogelijke. Ze konden pal bij de ingang parkeren! Waarom zou ik al het goede niet naar mezelf toetrekken.. het gaat toch allemaal om mij: "Ik ben wat ik denk".
Uit een Youtube filmpje met prachtige muziek. lichamen en serene achtergronden:

Vandaag is het begin van een nieuw leven
Ik begin vandaag opnieuw
Alle goede dingen komen vandaag naar mij toe
Ik ben dankbaar dat ik leef
Ik zie schoonheid overal om me heen
Ik leef met passie en een doel
Ik neem elke dag de tijd om te lachen en te spelen
Ik ben wakker, vol energie en vol leven
Ik richt me op alle goede dingen in het leven en toon mijn dankbaarheid
Ik heb vrede en ben verbonden met alles
Ik voel de liefde, de vreugde en de overvloed
Ik ben vrij om mezelf te zijn
Ik ben heerlijkheid in menselijke vorm
Ik ben de vervolmaking van het leven
Ik ben dankbaar dat ik IK ben
Vandaag is de beste dag van mijn leven

Dat werkt blijkbaar allemaal prima voor hen die gezond van lijf en leden zijn (Oeps, sorry, indirecte negatieve gedachte, nu krijg ik waarschijnlijk griep (nu doe je het weer!)).
Ziekte in deze context is een gevolg van negatieve gedachten.

Dat we het maar even weten.

Ik weet niet of ik het mag zeggen maar als ik dit zo lees vind ik dat veel kerken erg op "De Secret" lijken. Nu zal de kerk zeggen dat wij het positief denken allang kenden en dat de wereld de principes van ons heeft gejat.
Dat jatten gaat ze dan goed af. Zes miljoen verkochte exemplaren in de VS en elke dag worden duizenden exemplaren in NL verkocht.

Lees nog eens mijn Blog van een week of twee terug (mijmeringen boven Colombia) over wat Kuitert hier over te zeggen heeft. En dit keer ben ik het helemaal met hem eens.

Tja, waarom vereren wij Jezus?
Het grootste struikelblok in de zoektocht van de mens naar religiositeit is Jezus. Het is of Jezus of ik. Daar haken de meesten af. We blijven graag onze eigen god.

Ik raak steeds meer onder de indruk van Jezus en het briljante van het Evangelie. Bij Hem krijgen zieken, zwakken en misselijken als eerste de gelegenheid om Leven te vinden!

Mentoring workshop

Voor mijn Chinees/Nederlandse vrienden.

Hie zijn de links naar de PDF files. Ik haal ze overmorgen weeer van de site.
Laat nog even weten wat je van de workshop vond en hoe het jou verder helpt.

Groet, Jan

Mentoring, Inleiding, Proces en Modellen
Johari Raam
Levensseizoenen

De link naar de temperamenten oefening die je kunt linken aan je Facebook account: http://www.personaldna.com/

70 man

Ik dacht dat het geen kwaad kon om gisterenavond nog even te vragen hoeveel mannen de organisatie verwachtte voor het ontbijt van vanmorgen waarbij ik een toespraak zou houden over "heilig leven". In mijn optimisme was ik uitgegaan van 20 man en had keurig twintig setjes van vier A-viertjes met mijn verhaal erop uitgeprint. Nu bleek dat een kleine 70 mannen zich had aangemeld. In mijn kleingeloof moest ik nu nog eens 50 setjes uitprinten.

Tja, soms kun je er helemaal naast zitten. Ik had echt zoiets van "wie wil er nu tijdens een ontbijtbeenkomst op de vrije zaterdag naar een verhaal over levensheiliging komen luisteren?". Zeventig mannen blijkbaar. Na afloop sprak een van de mannen me aan: "Zo, dus jij hebt zo'n hekel aan zingen"? Ik vroeg hem of hij misschien mijn Blog las. Na een bevestiging zijnerzijds besloot ik dat ik m'n visie op dat zingen maar eens moest nuanceren.

A. Ik heb absoluut niets tegen muziek en/of zingen.
B. Ik ben geen voorstander van hypes
C. Zingen (ook wel verward met 'aanbidding') is op veel plaatsen en in veel kerken een hype (schreef ik onlangs niet over een "worshipleader" die heur haar net zo lang en blond droeg als Darlene en dat ook de pinguin jas niet ontbrak). Ik voel dan zoiets van "deze persoon wil graag op Jezus lijken maar dan wel het liefst via Darlene").
D. Zingen brengt mensen niet dichter bij God. Het fijne gevoel dat het op kan roepen kan verward worden met een dichter bij God zijn, hetgeen technisch onmogelijk is.
E. Contemplatie heeft geen plaats meer. Het "moment stil zijn voor God" is precies wat het is: een moment. Uren in stilte bewist doorbengen in Zijn tegenwoordigheid is m.i. effectiever.
F. Zingen is goed voor de longen.

Mijn zaterdag is op en vol. Morgen een workshop van drie uur in de Chinese kerk. Ik dacht dat ze een speech over mentoring verwachtten, nu blijkt men in de schoolbanken te zitten en een substantiele workshop te verwachten. Het is nu 14.30 en ik had graag naar Neal Morse gewild vanavond. Dat zit er niet in tenzij ik besluit om de workshop maar half voor te bereiden.

Dan morgen ook Helpdesk Life. daar zal ik me ook op voor moeten bereiden.

Slapen... en helpdesk

Tien uur geslapen vannacht. Onafgebroken! Nooit geweten dat een mens zo lang kon slapen.
Het vertaalt zich meteen in nieuwe energie. Ik kan de wereld weer aan. Was al vroeg aan de fitness en ben nu 126 nog af te werken emails aan het wegwerken. Plus een losgeraakte plint vastgelijmd. Moet pantoffels kopen en sponsors zoeken voor december. Dan gaan Martha en ik naar Ecuador en zullen voor tien dagen een auto moeten huren. Een stevige omdat het rondrijden in een Panda echt niet verantwoord is. M'n collega boodt me aan om zijn auto te gebruiken. Die is helemaal onverzekerd. Daar begin ik niet aan. Er hoeft maar iets te gebeuren...
Niet op gerekend. Loopt in de papieren.

Aanstaande zondag doe ik weer mee aan HelpDesk life. Zondagnacht behandelen we een onderwerp dat me bijzonder aanspreekt. Hieronder het perspericht.

“Hoe krijg ik contact met God?”

Heb jij ook het idee dat er meer moet zijn dan wat we zien? Heb je zelfs de indruk dat er niet alleen maar iets moet zijn, maar misschien zelfs wel dat er een God moet bestaan? En als God dan bestaat, zou ik dan contact met hem kunnen krijgen? Wat moet ik daarvoor doen? Allemaal vragen die we zondag in Helpdesk Live voorbij laten komen. We willen ingaan op de vragen en problemen die je zoal kan ervaren in je zoektocht naar God. Misschien dat je voor het eerst nieuwsgierig bent geraakt om contact met God te zoeken. Maar het kan ook zijn dat je het bent kwijtgeraakt en je je afvraagt of je nog wel contact met God kan krijgen. Hoe is dit dan mogelijk? Is God daar niet veel te groot voor? Ben ik daar wel nog wel goed genoeg voor? Wat heeft Jezus daar nu mee te maken? En hoe pak ik dit nu aan? Hoe wordt het voor mij mogelijk? En hoe kan ik dit merken?

Menno praat in Helpdesk Live met de Jan den Ouden en Jeannette Westerkamp over het onderwerp “hoe krijg ik contact met God?”

We nodigen je uit om zondagavond rond de klok van 12 uur naar Helpdesk Live te kijken en mee te doen. Je kunt ons dan bellen en smsen met je verhaal of je vraag. Mailen kan vanaf nu al naar helpdesklive@eo.nl


De stellingen:

1. Elk mens is gemaakt voor contact voor het bovennatuurlijke!
2. God is te groot voor contact
3. God wil alleen met goede mensen contact
4. Contact met God is alleen mogelijk door Jezus
5. Contact met God is een kwestie van doen!

Thuis!

Thuiskomen is het best onderdeel van welke trip dan ook. Ecuado zit er op. Nu kan ik aan de slag met de voorbereidingen voor m'n studieweekend in Sydney, NS. Het thema: "Whatever happened to the Kingdom". Zie hier de promoposter. Die ziet er veelbelovend en verwachtingsvol uit. Het is voor het eerste dat ik een stuk of zes studies doe over het Koninkrijk van God en ik zie er naar uit. Ik ben wel een beetje nerveus over de voorbereidingen (ik heb nog niets op papier staan) en er is niet al te veel tijd meer om daarnaast ook nog eens een werkboek voor de deelnemers samen te stellen.
Het wordt dus geen gelikt werkboek. Maar wel iets dat de deelnemers gaat helpen om het maximale uit het weekend te halen.
Vanavond vergadering.

Ecuador, Laatste dag

Onze oktober nieuwsbrief is af. Lees hier.

Het zit er nu echt bijna op. Over 24 uur ben ik, als alles goedgaat, onderweg naar huis! Vanmorgen spreek ik in een Alliance kerk. Die dienst begint zo'n beetje an het eind van de dag. Om 11.00 uur. Sommigen zouden dat een redelijk christelijk tijdstip vinden, anderen hebben het idee dat je dan de hele dag met die dienst bezig bent. Als ik een kerk kon vinden die om 07.00 een dienst had, zou ik me daarbij aansluiten, ongeacht of men met orgel, of zelfs zonder begeleidig zingt! Een dienst op de zaterdagavond lijkt me ook wel wat. Van 19.00 tot 20.00 met een lange koffie en thee uitloop. De zondag kan dan weer als rustdag in ere hersteld worden. Uitslapen, de weekendkrant lezen, ontbijt met ham en eieren. Wandelen, boeken lezen en vooral niet met de auto weggaan. Ach, laat ook maar.

Vanmorgen las ik deze overbekende verzen:

Spreuken 3:11 Mijn zoon, een berisping van de HEER mag je nooit terzijde schuiven,

zijn bestraffing moet je zonder afschuw ondergaan,

12 want de HEER straft wie hij liefheeft, zoals een vader die houdt van zijn zoon.

De vragen de dit bij mij oproept zijn deze:

Hoe ziet zo'n bestraffing of berisping eruit? Komen deze direct van God of indirect door mensen en omstandigheden?

Ik zou niet zo ver willen gaan dat alles wat ons in het leven overkomt en "niet goed voelt" of met verlies, pijn, ziekte te maken heeft als een berisping of bestraffing van de Heer te zien. Een jonge vrouw vertelde me onlangs dat haar geestelijke zusters haar miskraam als straf van God duidden omdat ze zwanger was geraakt zonder getrouwd te zijn. Het moet echt bemoedigend zijn om in een periode waarin je al overspoeld worden door schuld, schaamte en vragen, je geloofsvrienden dit te horen zeggen.

Toch dringt dit beeld zich bij me op; hier ben ik mee ogegroeid in mijn geestelijk leven: Naarmate ik mijn relatie met God serieuzer neem, gaat Hij me meer onder druk zetten. Naarmate mijn geloof groeit, gaan de verleidingen en verzoekingen toenemen. Her en der hoor je het ook zo (alleen dan vanuit een andere hoek): "Als jij serieus met God leeft, of gaat leven, wordt de duivel wakker en breekt de peuris uit".

Zou het mogfelijk zijn om, en serieus met God te leven en tegelijk een stil en rustig leven te leiden(*)? Of sluiten deze twee elkaar uit?

Min vraag aan mijn zeer geachte bloglezers is dan ook: hoe ervaar jij de bestraffingen en berispingen van God? Zou je een voorbeeld willen geven?

(*) Zie 1 Tim. 2:2. Dit staat meer in de context van politieke stabiliteit, ik weet het, maar dat stille en rustige leven spreekt me wel aan.

Clinic laatste dag

Het zit er bijna op. Vanmorgen splitsen we de groep op in teams van drie en vier die dan een ochtend de tijd krijgen om alles wat ze geleerd hebben in praktijkte brengen. Als team gaan ze dan een slachtoffer mentoren. Dat is altijd leuk en leerzaam. Ik ben een van de "slachtoffers" en breng altijd een echt probleem of dilemma waar ik mee bezig ben ter tafel. Tot nu toe heeft het me altijd verder geholpen.

Ik moet even kwijt dat mijn laptop waadeloos typt. De sleutels blijven hangen of maken slecht contact zodat de helft dan de letters die ik denk te typen niet op het scherm verschijnt. Ik heb de neiging om dat ding in het zwembad te laten vallen. Ik sta op een balkon en loodrecht onder me is een zwembad, dus die verleiding is er echt!

Vroeger was dit een groot drugspand waar cocaine werd verwerkt en verhandeld. Die sfeer hangt er nog wel, ook al is het pand en belendingen nu in het bezit van een Noorse zendingsorganisatie die er een hotel van hebben gemaakt. Ik kan me voorstellen dat vanaf dit balkon een of meer handelaren of medewerkers met een gaatje i hoofd of borst de weg naar het zwembad hebben gevonden en daarmee een vroegtijdige dood (Ik zie dat wel eens in fillums).

Vannacht was een slecht nacht. Om twee uur wakker geworden en niet meer geslapen. Vanuit mijn nek voel ik een fysiek protest opkomen tegen dit al enige dagen durende gebrek aan goede nachtrust.

Clinic, dag drie

Vanmorgen gesproken over Prediker 4:8-9  "Iemand is helemaal alleen. Hij heeft zelfs geen zoon of broer, maar toch zwoegt hij almaar door en wordt zijn dorst naar rijkdom nooit gelest. Voor wie beult hij zich zo af en ontzegt hij zich de genoegens van het leven? Ook dat is enkel leegte en een trieste zaak".

Impliciet vertellen deze twee zinnetjes dat we geschapen zijn om te delen. Toch zijn er die alleen maar voor zichelf verzamelen: goederen, wijsheid, moeite, verlies en pijn. We hebben zonen en broers nodig om ons leven mee te delen. In je eentje genieten en ontvangen van zowel het goede als het kwade leidt tot ongenoegen.

Is het niet zo dat we door wat het leven ons brengt wijze (levens)lessen leren? Als we deze "opbrengst" niet delen gaat het uiteindelijk alleen nog maar om ons met het gevolg dat we uiteindeljk onszelf in een stil levenshoekje afvragen wat voor zin het allemaal heeft.

Verder ben ik bezig om ergens 300 euro vandaan te peuteren om de 20 deelnemers te trakteren op een gezellig avondje uit. Maar tot nu toe lijkt het erop dat OM her en der bankroet is. Bij gebrek aan budget wordt het waarschijnlijk ee broodje cavia (zie foto).

OM Ecuador is al ver over het geprojec-teerde budget voor de clinic heen. Met slechts twee betalende deelnemers moet Roberto al flink in de buidel tasten voor de overige deelnemers. 

Omdat ik verantwoordelijk ben voor de mentoring clinics moet ik ook een begroting maken met daaraan gekoppeld een plan om het geld voor de geplande clinics in 2009 te genereren. Oeps. We hebben het hier over een kleine tienduizend euro voor drie tot vier clinics.

Vannacht goed geslapen. Ik heb maar drie uur wakker gelegen!

De volle maat (2)

In een reactie op mijn Blogvan een paar dagen geleden schreef Sanne:

God is een schild om ons achter te verschuilen voor verleidingen van de wereld.We moeten deze verleidingen ook niet bewust gaan opzoeken en dus proberen achter het schild en dus onberispelijk te blijven.

Ik snap heel goed wat Sanne bedoelt. Het roept een nieuwe vraag op: onberispelijk is niet haalbaar. Zou dan de beloofde bescherming ook van kracht zijn als we in ieder geval proberen om achter dat schild te blijven? Met andere woorden: krijg je ook punten voor de inspanning? Voor de beste bedoelingen?

En als dan "ik heb het in eder geval geprobeerd" de graadmeter of voorwaarde wordt dan zijn we er al snel bij om "nivo's van proberen" te introduceren: "je moet het wel echt proberen".

Hierbij zijn we aangekomen bij een interessant Evangelisch fenomeen: "echt". Als je "gewoon" probeert, gelooft, vertrouwt en bidt werkt het waarschijnlijk niet. Daarom, en je hoort het heel vaak, let maar eens een paar weken goed op, moet je "echt" geloven, vertrouwen, bidden en proberen.

Maar hoe stel je dan vervolgens voor jezelf vast of je nu "echt" hebt gelooft en niet slechts "gewoon"? De graadmeter daarvoor is dit: als je krijgt wat je vroeg heb je echt geloof gedemonstreerd. Krijg je het niet, dan geloofde je nog te gewoontjes.

Dus doen we van alles om onzelf van een gewoon geloofsnvio naar een echt geloofsnivo op te krikken.

Dan gaat de kassa rinkelen want dan worden we gevoelig voor alle succespakketen die in de geloofswinkel worden aangeboden: Willow Kreek, Purpose Driven, Hillsong, Equipt, en ga maar door. Allemaal goede initiatieven maar laten we eerlijk zijn, het zijn ook gemaksproducten. Welke kerk schilt tegenwoordig zelf nog de aardappelen?

Wat zijn we arm als we alleen Jezus volgen en doen wat Hij ons opdroeg: God liefhebben boven alles en onze naaste als onzelf.

Of is dat geen armoe?

Clinic

Over en uurtje begint de Mentoring Clinic. Er zijn achttien deelnemers. Een mooi aantal dat interactie en persoonlijke inbreng van de deelnemers vergemakkelijkt.

Slapen ging niet echt. Om 03.00 wakker geworden en niet meer kunnen slapen. Wat tv gekeken. Een Z-film over Marsbewoners die aardlingen eten.

Vanmorgen gegeten (een gewoon ontbijt, ik kon geen menselijke resten waarnemen) met de collega van gisteren. Hij neemt het me kwalijk dat ik altijd naar Ecuador ga en nog nooit in zijn land ben geweest. Hoe vertel ik hem op een cultureel gepaste wijze dat ik daar geen visie voor heb en dat ik de voorkeur geef aan het werken met een team dat enige nazorg kan waarborgen.

Samen met zijn vrouw bidden ze nu dat God tot mijn harde hart gaat spreken om me te overtuigen dat ik dit Latijns-Amerikaanse land moet bezoeken.

Martha leest mijn blog nu ook (alleen als ik op reis ben). Nu heb ik een extra stimulans om dagelijks te schrijven.

Verder in een nieuw boek begonnen ¨Chasing Francis¨. Wel goed en een aanrader voor all " The Shack" fans.

Musician and first-time author Ian Cron sheds new light on St. Francis of Assisi, the "Living Candle." Cron masterfully weaves actual accounts of Saint Francis's radical impact on the world into a fictional story of Chase Falston, a New England minister on a pilgrimage to regain his faith. It's an amazing story with profound implications for the contemporary church. Read the story, and then learn even more about St. Francis's selfless activism and theology in the robust forty-page study guide.

From the Back Cover: Chase Falson has lost his faith-and he did it right in front of the congregation at his megachurch. Now the elders want him to take some time away: far away. So Chase crosses the Atlantic to visit his uncle, a Franciscan priest, where he encounters the teachings of Francis of Assisi and rediscovers his ancient faith. Follow Chase's spiritual journey in the footsteps of Francis, and then begin one of your own through the pilgrim's guide included in this book. Come discover Francis, the first postmodern Christian.

Mijmeringen boven Colombia

Het is 04.15 en we vliegen boven Colombia, onderweg naar Ecuador. Van dinsdag tot en met vrijdag verzorg ik samen met een collega een mentoring clinic. Maar nu lees ik de Trouw van zaterdag 11 oktober over predikanten die het leiderschap en herderschap opgeven omdat "kerkmensen verandert zijn van een kudde schapen in een kruiwagen met kikkers". In een artikel verderop in de krant schrijft Harry Kuitert als reactie op het fenomeen dat religie weer "in" is: "Nieuwe religie? Deze religie is alleen maar "nieuw" vanwege een gemeenschappelijk kenmerk: ze is persoonlijk, niet georganiseerde religiositeit. Ze heeft geen gedeelde leer of gedeelde verplichtingen, vertoont kortom geen enkel kenmerk van een reeel bestaande religie."
Kerkleiders trachten een lappendeken aan individuele voorkeuren van de gelovigen te faciliteren. Zolang we voor onszelf nog voldoende lapjes terugzien in de grotere deken en we nog voldoende lapjes gemeen heb met anderen, blijven we loyaal. Die loyaliteit is echter breekbaar. Een lapje te ver en ik ben weg.Relativeren is hierbij een goed instrument: mijn lapje is wat valer dan dat van jou maar dat moet toch naast die felle van jou kunnen bestaan?
Wat bindt gelovigen nog werkelijk samen? Ik bespeur bij mezelf een sterke neiging tot relativisme teneinde de ander te accommoderen. Maar tot welke prjs? Waar maken we als gelovigen nog samen een vuist voor? Waarvoor gaan we nog samen de bressen op?

09.00 Om 06.00 geland en opgehaald door Lennart. Door naar accomodatie en vervolgens naar de dagelijkse teambriefing. Een collega van me gaf wat door. Halverwege zijn verhaal over hoe we als christenen omgaan met een veranderende wereld kondigde hij 17aandachtspunten aan waarop ik spontaan in de lach schoot. Gepikeerd vroeg hij me waarom ik lachte. Ik zei dat ik lachte van blijdschap omdat ik in eerste instantie 50aandachtspunten had verwacht maar dat het me blij maakte toen ik hoorde dat het er maar 17 waren. Dat is een stuk makkelijker om te onthouden. Dat viel niet helemaal goed omdat ik hiermee zijn gezag ondermijnde.
Ik realiseerde me dat ik nu in Latijns Amerika ben waar gezag vaak nog gerelateerd wordt aan een positie. Neem de positie van iemand af en er blijft niet veel meer van dat gezag over.
Dit is een groot probleem hier.
Gezag uitoefenen vanuit een positie leidt vrijwel altijd tot machtsmisbruik.
Daar is veel over te zeggen en te schrijven maar ik wil niet dat dit epistel ontaard in een saaie monoloog. Ik ga maar pitten. Deze dag heeft lang genoeg geduurd.

De volle maat

Slapen lukt niet. Sinds 02.00 uur ben ik wakker en ik heb de hoop opgegeven dat ik verder nog slaap deze nacht. Ik spaar het op en hoop dat ik vannacht op weg naar Ecuador een paar uur in het vliegtuig kan slapen. Als het goed is zak ik tegen middernacht, wanneer de vlucht vertrekt, zo'n beetje in elkaar, dus dat komt wel goed.

Als je zo ligt te wachten op de slaap die maar niet komt, heb je wel tijd om na te denken. 

Ik ben eerder deze week begonnen in Spreuken. God wordt "Wijsheid" genoemd en de mens is het beste af als hij/zij zich verdiept in en verzadigt met wijsheid. Die wijsheid (ook wel kennis genoemd in Spreuken) begint bij het vrezen van God.

Nu zit ik daar wel en beetje mee. Ik zou namelijk graag een beetje wijzer willen zijn en daarvoor bij het begin beginnen: God vrezen.

Maar hoe doe je dat nu precies? Eufemismen zoals "rekening houden met", "respect hebben voor" en abstracten zoals "geen angst maar wel ontzag" of "eerbied en heilig ontzag" schieten tekort om me tot een diepere vrees te brengen.

Die vrees zou moeten leiden tot een heiliger wandel met Hem en dat zou dan weer tot onbersipelijkheid leiden. Nu, als iemand onberispeljik is, dan is Hij voor die persoon een schild (2:7).

Maar wat is onberispelijkheid? Wanneer kwalificeert iemand zich voor deze titel? Schieten we niet allemaal tekort? Ik moet de eerste mens nog tegenkomen die van zichzelf durft te beweren dat hij onberispelijk is. Ook onberispelijkheid kun je niet afzwakken. Het betekent de volle maat; kompleetheid.

Als je nu niet de volle 100% scoort, is de Heer dan nog wel een schild? Of wordt het schild kleiner naarmate het onberispelijkheidsniveau daalt?

Nu ken ik het antwoord wel, hoor. Weest gerust. 

Christus is onze onberispelijkheid en wij schuilen achter Hem. Ik word in Zijn onberispelijkheid opgenomen. Zolang ik in Hem blijf en op hem vertrouw, is God een schild voor mij.

De volgende vraag is dan of dat schild mij onvoorwaardelijk beschermt voor wat dan ook (het wordt niet aangegeven waartegen dat schild dan precies beschermt) of dat er sprake is van een voorwaardelijke bescherming? Met andere woorden, want moet ik doen om onder Gods bescherming te blijven? Moet ik me nu wel of niet inspannen om onberispelijk te zijn?

Vult Christus mijn tekort aan of zijn mijn inspanningen om onberispelijk te zijn en heilig te leven zo waardeloos dat ik net zo goed niet mijn best kan doen?

Als ik sec naar de tekst in Spreuken kijk, dan is er voor mij  maar een klein schildje. Ik ben verre van onberispelijk (heb wel de beste bedoelingen).

Het duwt me naar God toe. Naar de Wijsheid. Naar de vrees voor God. Daar begint het toch echt.

Hieronder twee voorbeelden van bijna onberispelijkheid. Een in Zwart-Wit en een in kleur. Ik vind die in kleur de aantrekkelijkste bijna onberispelijke (het spatje is ook iets kleiner, dus beter).

Thuis!

Het duurde even maar ik ben weer thuis. Ik zie terug op een geweldige maand. Ik had het voor geen goud willen missen ook al heb ik momenten gehad waarop me afvroeg of het allemaal de tijd en moeite wel waard was.
Door het te lang in een positie zitten is een deel van mijn rechterarm "doof". Dat heb ik wel vaker en het duurt een paar dagen voordat het gevoel in m'n arm weer helemaal terug is. Een beknelde zenuw in de elleboog doet een deel van m'n arm in slaap vallen. Het heet geloof ik in vaktermen Ulnaris Neuropathie.
Had ik een cadeau voor Martha meegenomen, laat ik het in het vliegtuig liggen! Ik kwam er pas achter toen ik op m'n koffer stond te wachten. Gelukkig kon het een en andere nog uit het vliegtuig worden gehaald zodat ik een half uur later met m'n cadeau huiswaarts kon. Het schijnt dat het op vrijwel elke vlucht voorkomt dat passagiers dingen laten liggen.

Verder geen diepe gedachten en overdenkingen. M'n hoofd is zo leeg dat ik vanmorgen bij de kapper met geen mogelijheid mijn pincode kon bedenken. Deze heb ik thuis op moeten zoeken. Maar ik denk dat ik hem nu weer kan onthouden. Ik ga zo direct oefenen. Bij de kapper.

Onderweg naar huis

Wachten. In Melbourne. Op een vliegtuig dat naar Kuala Lumpur vliegt en vandaar door naar Amsterdam. Uggs gekocht voor Martha. Kan ze met warme voeten de winter door.Vanmorgen opgestaan met hoofdpijn. Ik lig te wachten op de wekker. Dat is nooit goed want eigenlijk slaap ik dan niet. De ontbijtbijeenkomst op de universiteit hadden we wat mij betreft wel over kunnen slaan. Maar goed. Om 06.00 opgestaan en om 07.00 richting Flinders Uni gereden. Studenten komen en gaan. Horen flarden van m'n verhaal. Inpakken. Wegwezen. Naar vliegveld in Adelaide. Een Qantas vlucht. Als deze maar niet naar beneden valt zoals een van hun vliegtuigen gisteren. Nu weer wachten. Nog een half uur voordat het instappen begint.

23.45 Wachten in Kuala Lumpur. De vlucht heeft vertraging en vertrekt om 01.00 uur in plaats van om 23.00 uur. Gelukkig is de hoofdpijn die ik in het begin van de dag had, vrijwel geheel weggetrokken.

Port Lincoln naar Adelaide

Mijn tijd in Ungarra zit erop. Een twintigtal passagiers wacht op het vliegtuig dat ons naar Adeleide brengt. De luchthaven is niet meer dan een grote, veredelde schuur. Inchecken duurt ongeveer tien seconden en rijen met wachtenden zijn hier onbekend. Vanmiddag met een aantal kerkleden en het Doulosteam een lunchbarbecue genoten. We zijn alle dertig deuren in Ungarra langsgeweest om de bewoners uit te nodigen voor de barbecue. Helaas is er niemand op de uitnodiging ingegaan.
Ik zie het vliegtuig landen en dat betekent dat ik op de geplande tijd in Adelaide land.
Vroeg naar bed vanavond omdet me een lange dag wacht.
Een ontbijtbijeenkomst op Flinders universiteit waar ik een praatje houd en van daaruit direct door naar het vliegveld om naar Melbourne te vliegen. Vandaar via Kuala Lumpur terug naar Amsterdam waar ik vrijdag omstreeks 05.30 land.
Het is goed geweest. Lang, maar goed en zeer veel voldoening gevend. God is goed. Echt goed.
Tijd om in te stappen.

Ungarra, dag 2

Ik begin het Kleinpolderplein al een beetje te ruiken. Nog twee nachten in Australie, nog een in het vliegtuig en dan... thuis.
Vanmorgen bij een seniorenclub gesproken en m'n best gedaan om de oudjes te bemoedigen. Ik heb het gehad over "Immanuel, God met ons"; de zekerheid dat God in Christus naar ons toe is gekomen, bij en met ons is. We hoeven niet alleen door de stromen van het leven heen. We hoeven niet in ons uppie verlies te verwerken of lijden te ondergaan. Christus wil met ons meegaan. Hij komt echter op uitnodiging en dus hebben we de keus.

Het team is inmiddels gearriveerd. Zometeen hebben we "Tea" in de kerk en doen dan een presentatie/sprekertje.
De foto hieronder bewijst dat het nog mogeijk is om in een huis te wonen met rondom een uitzicht waar geen enkel andere huis in voorkomt. De buren wonen 500 meter verderop.

Schapen scheren in Port Lincoln

Uitzicht door de spiegel; een zelfportret

Van Adeleide naar Port Lincoln en Ungarra

Over een half uur vertrekt de korte vlucht naar Port Lincoln. Nog vier nachtjes en ik ben weer thuis, al is het maar voor twee nachten. Ik zie er wel naar uit!
Het afgelopen weekend heb ik het meeste voorbereidende werk voor Ecuador af kunnen ronden.
Gisteren begon Marli in de auto een discussie met de rest van het team over de vraag waarom Jezus Gods zoon is, of moet zijn. Dat Hij de zoon des mensen is, prima, maar waarom is Hij ook Gods zoon terwijl Hij God is.
Interessante discussie die de gemoederen al eeuwenlang bezighoudt en voor miljoenen een rookgordijn is wat hen bij de diepere vragen weghoudt. Het zijn vraagstukken waar we nooit uit zullen komen en de discussie vind ik persoonlijk niet bijster interessant.
De mens is van God los en dat noemen we zonde. Jezus kwam om de zonde weg te dragen zodat ik weer met God verbonden kan zijn. Of je Hem dan Zoon van God, Verlosser, Dirk of Sandra noemt, is van minder groot belang. De belangrijkste ontdekking e erkenning in het verhaal is dat ik een zondaar ben en hulp nodig heb om verlost te worden van arrogantie, hoogmoed, introspectie, zelfverheffing en zelfliefde; allemaal dingetjes die mij verheffen tot een plek die alleen God toebehoort.
Om daarvan verlost te zijn is heerlijk.

22.30 Inmiddels ben ik alweer negen uur n Ungarra. Vanavond met een groep jongvolwassenen in Cummings gebarbecued (weer die knakworsten)en m'n verkorte versie van Life Direction gedaan. Vanaf de boerderij van Luke en Rachel was dat 50 kilometer rijden over onverharde weg zonder wat voor ander verkeer dan ook tegen te komen!
De boerderij ligt dus in de "middle of nowhere" en de stilte hier is overdonderend.
Volgens mij is 27.000 acre best wel groot.
Morgenochtend spreek ik voor een groep senioren en morgenavond in de plaatselijke kerk (er is maar een kerk dus de gelovigen hebben weinig keus; is dat nou goed of slecht?)

Adelaide, 8 en 9

Gisteren (zaterdag) een rustige dag. Hardgelopen langs de oceaan. Vanmorgen gesproken in een baptistengemeente. Vanavond nog een. Nu zit ik in een internetcafé m'n mail op te halen en m'n blog bij te werken.
Morgen vertrek ik naar Port Lincoln en vandaar 80 km naar het noorden, naar een plaatsje Ungarra waar zo'n 50 man woont. Het team volgt een dag later met de auto. Een uitgebreider verslag volgt later.

Adelaide, dag 6 en 7: SEXY!!

Er zijn heel wat kerken en kerkjes die zich inspannen om iets concreets voor de directe omgeving te doen. Gisteren hielpen we een kleine baptistengemeente bij de wekelijkse barbecue. Het vaste publiek varieert van het entourage dat zich om en nabij de vrijwilligers ophoudt en enkele aan de rand van de samenleving bungelenden, geflipten, en teleurgestelden waaronder een semi-intellectuele gepensioneerde politieagent en een vermoeide, verwarde, onsamenhangend pratende uitgereisde wereldreiziger. Terwijl de rest van het team de kinderen vermaakt met "ballondieren" probeer ik een gesprek gaande te houden tussen de gepensioneerde pliesie en de niet langer reizende wereldreiziger.

Het ophalen en afzetten van alle teamleden neemt meer dan anderhalf uur per dag in beslag. Pech als je als eerste wordt opgehaald en als laatste wordt gedropt.
Dan moet met het team gebeden worden. Gebedspunten worden verzameld, gedeeld en uiteindelijk formeel middels een petitie bij God gebracht.
's-Avonds draven dertien 'die-hards' op voor een unieke, door een internationaal team van de Douls geleide gebedsavond. De organisatoren zijn lichtelijk teleurgesteld met de geringe opkomst maar troosten zich publiekelijk met de "waar twee of drie" gedachte en andere legitimerende, publiek beter doen voelende rethoriek.

Gebed is niet sexy. Evangelisatie ook niet.
Hillsong; dat is pas sexy.
Dus gaan we naar Sydney. Je hoeft daar alleen maar te gaan zitten en de zegen over je heen te laten komen. Van heinde en ver komen ze; honderdduizenden euros'per jaar spenderend aan reizerij, onderkomen, souveniers en evangelische snuisterijen.

Leo, Toni, David, Andy eten oud brood. De bakker voelt zich fijn; een tweede kans voor z'n brood.
De barbecue produceert opgewarmde hotdogs en vette, ranzige hamburgers. Op tweede hands brood, wel te verstaan.

Ondanks m'n gemopper voel ik me meer thuis tussen de ballonnen, de Tony's en goedkope barbecues, hoewel wegzakken in het pluche toch wel heel erg trekt.
Ik weet niet precies hoe het Koninkrijk van God precies werkt. Ik weet wel dat het eerder bij het ranzige vet van een barbecue begint dan in de Sydney pluche.

In een kille kerk, om de twee minuten een minuut lang gestoord door de zuchtende, oude motor in de koellasyt en onder de flikkerende, bijna stervende TL-buizen baden de dertien "die hards" en de acht OM-ers gisterenavond voor meer werkers . Ik hoop dat de Heer in de hemel ons hoorde en hoop dat de Sydney fans me deze blog kunnen vergeven.

Een beetje de weg kwijt...

Adelaide, dag 4 en 5

Stel je voor: je gaat met een legertje van 16 man naar een skatepark en doet daar je evangelisatiedingetje. Na twee uur pak je je spullen in en gaat weer weg. Iedereen bij: de skaters dat we weggingen en wij dat het voorbij was. Zo moet het echt niet maar veel kerken geloven er nog steeds in. Het idee om wat eigen tieners te laten rondhangen met die skaters is wat vreemd. Dat doen baptisten liever niet.
Goed, we waren besteld door de kerk om de tieners wat dingetjes te leren over evangelisatie. Bij gebrek aan mannen moest ik God spelen maar dat bleek al gauw een te zware rol dus werd ik Jezus. De bedoeling was dat dat serieus gedaan werd maar hoe meer ik mijn best deed om serieus te doen hoe harder het gelach en gebrul. Sommigen lagen zelfs op de grond van het lachen. En ik had nog zo geadviseerd om me niet te vragen.
Dat was niet zo erg omdat het nog steeds een interne aangelegenheid was. Ik heb de groep er van kunnen overtuigen dat het oké is als een dame Jezus zou spelen. Mijn gebrek aan acteertalent + wat overredingskracht deed de quasi theologische bezwaren (een vrouw als Jezus of God kan echt niet, hoewel ze wel duivel mogen spelen. Wat zegt dat over het zelfbeeld van de vrouwen in ons team?) als sneeuw voor de zon verdwijnen.

De dominee had pizza geregeld. Hij at fijn met ons mee en was weer weg na ons een gezegende middag te hebben toegewenst.

Bij gebrek aan respons op het skateveld togen we naar de boulevard. Daar waren wat meer mensen maar die zaten ook niet te wachten op een legertje evangelisten die een programmaatje af kwamen draaien. Met gepaste plaatsvervangende schaamte vervuld had ik de neiging om me te verontschuldigen: “ja, ik weet het, we zijn eigenlijk niet echt in u geïnteresseerd en willen graag wat mensen mee naar de hemel nemen. Nee we begrijpen ook wel dat dit niet echt een effectieve manier is maar nu weet u weer dat u op weg bent naar de hel en dat er een oplossing is. We dachten dat het een goed idee was om dat nog eens te komen zeggen. Ja, de ballonnen zijn gratis. Nee, die geven we weg in de hoop dat u dan niet meteen wegloopt maar als een soort betaling wat langer blijft luisteren.” Deze, en nog andere gedachten spookten door mijn hoofd.

Dat was dus mijn dag. De activiteiten namen bij elkaar weer ongelooflijk veel tijd in beslag. Vandaag baden we weer in een cirkel en hielden elkaars handen vast. Ik noem dat “het oproepen van het Kum Ba Ja gevoel” of, “het Kum Ba Ja dingetje doen”.

Met een sterk gevoel van ernstige tekortkoming, ongeloof en verbazing ben ik echter gesterkt in mijn overtuiging dat de kerk zich meer moet inspannen om haar leden toe te rusten en aan te moedigen om effectief in hun eigen omgeving Christus te vertegenwoordigen. De in de kerk doorgebrachte tijd moet minimaal zijn zodat men maximaal een getuige in de wereld, straat en op het werk te zijn.

Vanavond “Amazing Grace” gekeken en vind dat mijn leven zich voor een groot deel in onbenulligheid afspeelt. Met name als ik mijn leven afweeg tegen dat van mannen zoals William Wilberforce. Het raakt me diep dat er zoveel tijd in mijn leven weglekt en opgaat aan zaken die er absoluut niet toe doen. Met dit overweldigende gevoel van kleinheid en onbenulligheid ga ik nu slapen en vertrouw erop dat God mij nog steeds bemind en “het’ mij geeft in mijn slaap.

-.-

Vandaag, woensdag, hebben we het team opgesplitst. De helft help bij een vakantie Bijbel Club en mijn helft helpt bij een gaarkeuken die dagelijks maaltijden bereidt voor kansarmen in Adelaide.
Zaten ze hier op ons te wachten? Er moest even gezocht worden naar klusjes voor ons dus, nee, niet echt. Ik werd naar de vuilstortplaat gestuurd m te helpen een vrachtwagen te lossen. In plaats van tien minuten duurde het lossen zeven of acht minuten. Het feit dat je met meerderen een activiteit doet betekent niet perse dat je per persoon 50% tijdwinst boekt.

Ik word nu een beetje nerveus. Volgende week zondag vertrek ik naar Ecuador en moet daar nog wel het e.e.a. voor doen. Ik begin me af te vragen wanneer ik daar de tijd voor zal hebben. Het zal er op uitdraaien dat ik de tijd ervoor ga nemen en aan een aantal teamactiviteiten niet meedoe.

De onbeschrijfelijke traagheid van het teamleven is nu alom en het wordt tijd om naar huis te gaan. Nog negen nachtjes slapen.
In een winkelcentrum ij een coffeeshop een internetverbinding gevonden. Gauw ff m'n blog bijwerken. Moet weer gaan.