15 oktober 2008

De volle maat (2)

In een reactie op mijn Blogvan een paar dagen geleden schreef Sanne:

God is een schild om ons achter te verschuilen voor verleidingen van de wereld.We moeten deze verleidingen ook niet bewust gaan opzoeken en dus proberen achter het schild en dus onberispelijk te blijven.
Ik snap heel goed wat Sanne bedoelt. Het roept een nieuwe vraag op: onberispelijk is niet haalbaar. Zou dan de beloofde bescherming ook van kracht zijn als we in ieder geval proberen om achter dat schild te blijven? Met andere woorden: krijg je ook punten voor de inspanning? Voor de beste bedoelingen?
En als dan "ik heb het in eder geval geprobeerd" de graadmeter of voorwaarde wordt dan zijn we er al snel bij om "nivo's van proberen" te introduceren: "je moet het wel echt proberen".
Hierbij zijn we aangekomen bij een interessant Evangelisch fenomeen: "echt". Als je "gewoon" probeert, gelooft, vertrouwt en bidt werkt het waarschijnlijk niet. Daarom, en je hoort het heel vaak, let maar eens een paar weken goed op, moet je "echt" geloven, vertrouwen, bidden en proberen.
Maar hoe stel je dan vervolgens voor jezelf vast of je nu "echt" hebt gelooft en niet slechts "gewoon"? De graadmeter daarvoor is dit: als je krijgt wat je vroeg heb je echt geloof gedemonstreerd. Krijg je het niet, dan geloofde je nog te gewoontjes.
Dus doen we van alles om onzelf van een gewoon geloofsnvio naar een echt geloofsnivo op te krikken.
Dan gaat de kassa rinkelen want dan worden we gevoelig voor alle succespakketen die in de geloofswinkel worden aangeboden: Willow Kreek, Purpose Driven, Hillsong, Equipt, en ga maar door. Allemaal goede initiatieven maar laten we eerlijk zijn, het zijn ook gemaksproducten. Welke kerk schilt tegenwoordig zelf nog de aardappelen?
Wat zijn we arm als we alleen Jezus volgen en doen wat Hij ons opdroeg: God liefhebben boven alles en onze naaste als onzelf.
Of is dat geen armoe?

5 opmerkingen:

  1. Jan, ik denk dat het evangelisch denken tot nu toe te weinig rekening heeft gehouden met moeite en pijn in het leven. Dat je op sommige momenten wel kunt bidden, geloven en vertrouwen, maar dat die pijn en die moeite dan toch komen.

    Het schuilen in Christus is er zeker, maar dat schild bewaart ons niet voor het lijden in dit leven. Ik neem aan dat Jezus dat zelf heeft laten zien.

    Als ik schuil bij Jezus, vertrouw ik er op dat Hij het beste met mij voor heeft en dat Hij mij beschermt, zelfs door het lijden heen.

    Dat is ook wat ik in Psalm 23 zie: "zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis, ik vrees geen kwaad, want Hij is bij mij." De duisternis is er dan nog wel!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. "Welke kerk schilt tegenwoordig zelf nog de aardappelen?"

    Schitterend...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat is geen armoe maar doen wat God van ons vraagt.

    Ik word moe van (een aantal) mensen in de evangelische gemeente waarvan ik lid ben, die zeggen dat ik geen echte christen ben omdat ik chronisch ziek ben en dus moet er wel een verborgen zonden in mijn leven zijn of ik bid niet indringend genoeg of id.

    Dat God ook weleens met nee of nu nog niet antwoord op de vraag om genezing, wil er bij hen niet in.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ja, Sanne, dat gebeurt nog veel te veel. N.T. Wright noemt dit "The illusion of progression" in zijn boek "Surprised by Hope". Dat is het idee dat we ons zo ontwikkelen in ons geloof en in onze kerken dat we een blijvende staat van overwinning en gezondheid kunnen bereiken! Wat me verbaast is dat diezelfde mensen het verder niet vreemd vinden dat ze uiteindelijk dood gaan.
    Jezus volgen en Hem kennen in onze pijn en moeite is al een behoorlijke overwining dacht ik zo.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. O, dat vind ik zo vreselijk, Sanne. Alsof wij geen pijn en lijden meer mogen kennen.

    Ik heb er in de gemeente waar ik voorheen kwam altijd voor gepleit om ruimte te geven voor mensen die twijfelen, depressief zijn en ons afhankelijk te maken van de God die beslist. Een beetje meer van het Godsvertrouwen dat we in de reformatorische kerken tegenkomen, zou in evangelische gemeenten niet misstaan.

    Als het dan maar niet weer doorslaat naar fatalisme.

    Er is niets mis hoor met je geloof! Helaas moeten wij ook wij het kruis van de zonde, de pijn, het lijden en de ziekte met ons meedragen.

    BeantwoordenVerwijderen