25 mei 2013

En toen had God spijt

Het idee dat God spijt van iets zou kunnen hebben gaat er bij de meeste gelovigen niet in. Nadat Hij in eerste instantie met goedkeuring keek op Zijn scheppingswerk gaat het fout als de mens zijn autonomie opeist en Zijn eerste en enige gebod overtreedt. De reactie van God daarop is dat het hem spijt en pijn doet dat Hij de mens gemaakt heeft. Zijn besluit om de mens compleet van Zijn schepping weg te vagen vindt vervolgens geen doorgang omdat Hij toch nog een rechtvaardig mens aantreft (Noach). Aldus het verhaal in Genesis 6. Als je hierover vragen stelt komen er steevast de vastgeklonken antwoorden dat het een "wijze van spreken is" want hoe zou God in Zijn alwetendheid ergens spijt van kunnen hebben. De mogelijkheid dat Hij het niet had aan zien komen doet de rechtgeaarde gelovige helemaal op de grondvesten trillen. De vrijwel platte, menselijke weergave van reacties en emoties op dit drama wordt te vaak opgepoetst tot een geestelijke exercitie. Daar heb ik toch wel wat moeite mee omdat je vervolgens alle passages in het Oude Testament die ook maar een mogelijke verwijzing in zich hebben naar een God die op onverwachte wendingen stuit, van gedachten verandert of Zijn plan bijstelt, met dezelfde lap in de bestaande dogma's moet zien te poetsen.


De enige escape die ik kan bedenken is dat al deze verwijzingen in een veel groter verhaal passen. Dat is dan het grote verhaal van God die van het begin der schepping slechts een wens kent en dat is dat alle volkeren Hem vrijwillig erkennen als hoogste autoriteit en Hem met diezelfde vrijwilligheid loven (Psalm 67). Vervolgens verhaalt de Bijbel dan hoe die wens tot vervulling komt waarbij de centraliteit van Christus een onbetwistbare plaats inneemt.
De studenten die deze week les van mij krijgen vormen geen uitzondering op de verwachte en stereotiepe reactie die je wereldwijd aantreft. De bekende dogma's vlogen door de zaal. De poetslap, evenals de dogma's, zijn universeel. Het lijkt onmogelijk te geloven in een God die bij tijd en wijle voor aangename en onaangename verrassingen komt te staan.
Ja, het is een lastig dilemma en nee, de theologie heeft daar nooit een voldoende antwoord op kunnen geven zonder zich te bezondigen aan het construeren van paradoxen en kunstige formules.
Mijn uitdaging aan de studenten was om zich nooit te verschuilen achter de breed geaccepteerde dogma's van de alomtegenwoordigheid, alwetendheid en onveranderlijkheid van God, maar altijd te willen blijven verkennen en onderzoeken. De studenten beloofden plechtig zich hieraan niet te bezondigen.

23 mei 2013

De anderhalve stoel passagier.

Na zich nauwkeurig te hebben gepositioneerd gaf de jonge vrouw zich over aan de zwaartekracht om de laatste dertig centimeter, die zich van haar en de zitting van de stoel naast me scheidde, te slechten. Na de plof kwam ook de rest van haar lichaam tot een zekere rust en golfde een deel van haar lichaam mijn kant op. Mijn zorg over wie het grootste gedeelte van de armleuning zou weten op te eisen bleek ongegrond. Die leuning was niet meer te zien en de stille machtsstrijd hoefde dan ook niet gestreden te worden. Deze penibele situatie zou mijn wereld zijn voor de komende veertien uur.
Eenmaal in Ecuador aangekomen is het leed al snel vergeten en zie ik uit naar de komende week. Een aangename verrassing is de properheid die ik aantref in de "single men's accommodation." Mijn ervaringen daarmee zijn zonder uitzondering slecht te noemen maar deze twee jonge mannen hebben het goed voor elkaar. Ze staan bovenaan mijn top drie van schoonste vrijgezellen accommodatie in de wondere wereld van Operatie Mobilisatie.
Met een dicht oor, een ontstoken neusholte en keel en een irritant kuchje (begonnen in Libanon een paar weken terug) heb ik mezelf vandaag een kuurtje voorgeschreven en hoop dat de Amoxicilina de boosdoeners in mijn lijf effectief een halt gaat toeroepen. Gezondheid is een groot goed en ik realiseer me dat er maar weinig nodig is om ons van ons stuk af te brengen. Oftewel, je wordt je pas bewust van iets dat goed werkt als er iets mis gaat.
De komende week lesgeven op de jaarlijks missions school van OM Ecuador. Heb er zin in.
De afgelopen nacht had ik een boze droom. Een morbide obese jonge vrouw bleek de stoel naast me toegewezen te hebben gekregen. Na zich boven haar stoel te hebben gepositioneerd liet ze zich achterovervallen en werd ik als het ware geassimileerd. Tegenstand bieden had geen zin. Ik stikte en werd wakker.