Drukkerig

Het was even non-stop actie. Aan bloggen kwam ik niet echt toe de laatste negen dagen. Toen ik gisterenavond thuiskwam en naast Martha zat, nippend aan de Pepsi Max en knabbelend aan de HamKaas besefte ik opnieuw hoe heerlijk het is om een thuis te hebben. De verwarming aan, een hete douche, Muesli van de Lidl (uiteraard met volle melk en een schepje Fair Trade Rietsuiker); wat een genot.
De afgelopen dagen zat ik in de buurt van Roscommon, Ierland. Stereotypen werden bevestigd. Wind, regen en kou. De fruit Scone met clotted cream en jam bij Molloy's bakery was een culinaire beleving.

In Roscommon staat een ruine waarvan de fundamenten zo'n 800 jaar oud zijn. Een keer raden wat enkele eeuwen geleden het kasteel in een ruine veranderde. Hoewel de geschiedenis omtrent het wel en wee van het kasteel vaag is, is het duidelijk dat de protestanten onder leiding van Oliver Cromwell de katholieken op hun sodemieter gaven en het kasteel "ontmantelden."
Hoewel oppervlakkig gezien de strijd een politieke strijd was; de motieven waren religieus.
Op een veel kleiner niveau, van mens tot mens, doen we het ook. Onlangs een sessie bijgewoond over "conficthantering." De wat academische benadering draagt ons op om een eerste onderscheid te maken tussen twee zaken: is het persoonlijk of is het een issue. Het zou leuk zijn als je een duidelijke scheidslijn zou kunnen trekken. De weerbarstiger praktijk is echter dat de twee vrijwel altijd door elkaar lopen. Conflicten ontstaan vrijwel altijd vanuit een verschil van mening. En die meningen zijn gebaseerd op wereldbeelden en waarden en deze zijn altijd persoonlijk.
We horen het regelmatig en maken het zelf ook mee: "wat ik nu ga zeggen heeft niets met jou persoonlijk te maken, het is puur zakelijk, technische, of wat dan ook." Conflicten laten zich moeilijk objectiveren en raken de persoon, hoe dan ook.
Dus knikkeren we elkaar uit het kasteel van ons leven. De fundamenten mogen dan wel blijven staan maar de schade kan aanzienlijk zijn.
Ik zie het om me heen te veel gebeuren en het is over het algemeen terug te voeren aan een chronisch tekort aan genade en een overdosis aan ego.
"Weest elkaar dienstbaar in een geest van liefde." (Galaten 5:13).