31 oktober 2011

Het is toch echt maar een lamp

In onze badkamer hangen twee wandlampjes. Messing/Brons met opaalglazen kap. Een van die opaalglazen kappen is jaren geleden in kleinere fragmenten op de vloer uiteengespat. Omdat ik geen idee had welk merk het betrof hing daar jarenlang een energiezuinige lamp in, die z'n werk gewoon deed, echter zonder die mooie overkapping. Vanmorgen besloot ik daar wat aan te doen en op zoek te gaan naar een kap die wel zou kunnen passen. Tijdens mijn ontdekkingsreis kwam ik zowaar het merk en typenummer tegen (Dornbracht 83300360).
Met hulp van Google treed ik vervolgens een wereld binnen die mij totaal onbekend is: die van het design sanitair. Nu is de toevoeging "design" redelijk arbitrair en technische overbodig omdat aan, om het even welke lamp altijd een ontwerp ten grondslag ligt. De toevoeging "design" houdt een waarschuwing in: "Let op: u betreedt een gebied waarin zich normaliter slechts vermogenden of mensen met een bepaalde fetish ophouden. Voor de man die gewoon een functionele badkamerlamp zoekt is deze wereld alleen om te kijken. U kunt of wilt niet kopen." Wat ik bedoel is dit. Mijn lamp is gelukkig nog wel te krijgen. De bronzen uitvoering is in de aanbieding voor 436 euro (normaal ruim 700). Zie hieronder de lijst met de aanbieding. Ik ben geneigd om m'n twee lampen te koop aan te bieden. Als setje (en een glas dat ontbreekt). Daarom nu te koop (let wel dit zijn "gerijpte" exemplaren) voor 625 euro. Dan koop ik bij de gamma of bij Ikea voor een paar tientjes twee vervangende lampen.

Edoch, iemand biedt op Markplaats een nog ongebruikt exemplaar aan voor 50 euro. Wel de Chrome editie maar het gaat mij toch alleen maar om het glas. Ik heb 35 euro geboden. Toch een rare wereld waar je voor een vierkante douchekop ruim 3000 euro neertelt als deze het label "Dornbracht" draagt, terwijl het erom gaat dat water door gaatjes naar buiten geperst wordt zodat je effectiever nat wordt dan met een dikke straal uit een tuinslang. Hetzelfde effect bereik je met een douchekop van een paar euro. Waarschijnlijk mis ik iets. Ja, zullen sommigen zeggen, maar die douchekop van jou gaat maar een jaar of vijf, en als je geluk hebt, tien mee. Op den duur heb je dan toch een kapitaal aan douchekoppen uitgegeven.

Wat me vooral verontrust is dat we in een wereld leven waarin de verschillen zo groot, zo tragisch zijn. Ik kan, sinds ik een uur geleden m'n lampje Googelde, het beeld van een van dorst stervend kind, niet uit m'n hoofd zetten. Die denkt niet na over welke douchekop of welk lampje hij graag in z'n badkamer zou willen hebben. Die kan maar aan ding denken: water.



28 oktober 2011

Wat voor burrie?

Ja, Congresbury. Net iets ten zuiden van Bristol. Iedereen kent het. Nooit van Congresbury gehoord? Nou zeg!
De eigenaars van een van de twee B&B's die Congresbury telt, vroegen me honderduit over m'n werk en leven. 'Die organisatie waarvoor jij werkt, werken daar Katholieken, Protestanten of Christenen?' Zo'n vraag, daar kan ik wel wat mee. Het zegt veel over het wereld- en Godsbeeld van het sympathieke, gepensioneerde echtpaar. 'Bij ons werken zowel katolieken, protestanten als christenen. Wat hen typeert en verenigt is dat ze gegrepen zijn door hetzelfde verhaal van Christus; van leven, hoop, liefde en verandering. Zozeer zelfs dat ze, wars van kerk- en dogmatische muren zich samen in willen zetten om dat verhaal te vertellen aan iedereen die het wil horen.
Vandaag aan de slag met een van mijn mentors en thesis begeleiders. Het is zo gezond om een of meer mentors in je leven te hebben. Een wijze, bekwame man of vrouw die wat verder is in het leven en die je vraagt om over je schouders mee te kijken naar je leven en en werk en toestemming heeft om alles te mogen zeggen en vragen. Daar kom je echt een stuk verder mee in je leven. Vandaag dus wat levens-, en werkoefeningen in Congresbury. Of all places!

27 oktober 2011

Tech je zegeningen

Technologie verandert de wereld. En levens. Vooral de manier waarop we onze tijd invullen. Lichte tot zware afhankelijkheid van technologische verdovende middelen lijkt eerder regel dan uitzondering te zijn. Met een internetdichtheid van 92% aangesloten huishoudens spant Nederland de wereldwijde kroon. Om me heen kijkend vind ik vijf mobiele telefoons. Uiteraard sterk verouderd. De nieuwste is de inmiddels 25 maanden geleden op de markt verschenen Nokia 97Mini. Eigenlijk ook al weer verouderd. En een onding. in plaats van belangrijkere en urgentere zaken te doen ben ik deze ochtend gestart met een harde reset en het volledig opnieuw installeren. Nu, twee en een half uur verder, heb ik het bijna voor elkaar. Maar het geeft geen voldaan gevoel. Eerder een onbestemd leeg, nutteloos gevoel. Ik heb er niets van opgestoken en het blijft een onding.
Lijkt op de Nokia N97 Mini
Onze afhankelijkheid van technologie zal alleen maar toenemen. Zeker nu meer en meer bedrijven hun bestanden en software in en uit virtuele wolken opslaan en/of halen. Een leuke stroomstoring of een platte server en we zijn ontheemd.

Aan de andere kant, aan het eind van de achttiende eeuw duurde de reis van Rotterdam naar Amsterdam zeven uur (per koets). Van Amsterdam naar Marseille duurde drie weken (als alles meezat).
Nu rekenen we in minuten. Vanmiddag pak ik om 14.53 de trein naar Schiphol die me daar 25 minuten later aflevert zodat ik ruim op tijd ben om de vlucht van 16.20 naar Bristol te halen. Dat komt neer op een uur wachten en als het vliegtuig iets te laat vertrekt, heb ik de neiging om me daarover op te winden. Ik kom aan in Bristol en bel vanuit het vliegtuig m'n gastheer die precies weet hoeveel minuten ik nodig heb om bij de uitgang aan te komen waar hij dan precies op dat moment aan komt rijden. Geheel naadloos. Als alles meezit.
Dan eten en praten, wat slapen, ontbijten, meer praten, een snelle lunch en dan het vliegtuig van 14.05 weer terug naar Schiphol. Nog zes dagen in die rotkoets te gaan naar Marseille.
Ondertussen vangt mijn telefoon iedere aan mij geadresseerde email- of tekstboodschap uit de lucht en kan ik contact houden met collega's en op afstand zaken regelen die vroeger alleen via briefcontact of face-to-face geregeld kon worden (in het pre analoge telefoontijdperk).
Zegeningen zijn het als het werkt. Maar de wereld wordt er geen betere plek door. En de Nokia 97Mini blijft zuigen.

24 oktober 2011

Anti Theologisme

Recentelijk las ik enkele reacties van christenen in den lande die een uitgesproken afkeer hebben van theologie en zij die dat vak bezigen. Een uiteenzetting van enkele gedachten hierover tref je o.a. op het CIP aan. Interessant zijn ook de reacties van lezers hierop.
Waar men aan voorbijgaat is dat in wezen iedereen aan theologie doet; "woorden over God" spreekt. Iedereen heeft een mening over het wel of niet bestaan van God en in het geval dat Hij zou bestaan zijn er bijna net zoveel interpretaties van wie we denken dat Hij is, Zijn wezen, Zijn rol in geschiedenis, heden en toekomst en ga zo maar door.
De gevaarlijkste groep theologen zijn zij die beweren dat we geen theologie en/of theologen nodig hebben: "we hebben genoeg aan de Bijbel en die nemen we zoals deze tot ons komt." Het gevaar zit hem hierin dat ze blind lijken te zijn voor het feit dat ze zich positioneren als "niet theologisch" terwijl ze juist een uiterst theologische uitspraak hebben gedaan.
Het is van groot belang om te erkennen dat iedereen aan theologie doet. De "niet theologen" die met vuur en soms op gif lijkend elan vasthouden aan "het staat er toch" doen de Bijbel een groot onrecht aan als ze zich niet allereerst inspannen om dat wat er dan zo stellig staat in de onmiddellijke en grotere context te plaatsen.
Ook is het van belang dat we erkennen dat we veel dingen (nog) niet snappen. De cultuur, de tijd waarin wij leven, onze sociale en economische systemen, onze normen en waarden; alles is zo anders dat het gewoon heel veel van ons vergt om dat wat de Bijbel zegt op een betekenisvolle manier naar 2011 te vertalen.

Het feit dat Petrus en Johannes als idioten werden weggezet die hun grammatica niet op orde hadden (gewone, ongeletterde mensen, Handelingen 4:13) wil niet zeggen dat het geen theologen waren. In Handelingen 4 zijn ze wel degelijk theologie aan het bedrijven. Ze zouden zeker niet gezegd hebben dat ze geen theologen waren terwijl ze zeer uitgesproken woorden over God spraken.

Laten we voorzichtig zijn met het veroordelen van theologie en/of theologen want daarmee oordelen we ook onszelf. Een zuiver begrijpen is te vinden in een nederig en voortdurend zoeken naar de juiste woorden. En als we dan al woorden menen te vinden, dan past het ons om deze in alle bescheidenheid uit te spreken. God laat zich niet in dogma's of overdreven simplificatie vatten. Daar zijn onze woorden te beperkt voor.

Meer waarde dan aan onze woorden hecht Christus aan onze daden. Petrus en Johannes deden aan praktische theologie. Woorden vinden zonder daaraan de consequentie van de daad te voegen, blijven liever onuitgesproken. Het is juist de taak van de theologie om zich voortdurend bezig te houden met de vertaling van dat geopenbaarde woord van God naar woorden en daden die in onze taal, cultuur en denken de oorspronkelijke bedoeling weergeven. En daarover raak je niet uitgepraat.

Saints Peter and John Healing the Lame Man (1655)

Artist:Nicolas Poussin
Location:Met Museum of New York

22 oktober 2011

Allemaal met de kont op de mat

Van de week zag ik hoe Yuri van Gelder zich, door voor een ingewikkelde afsprong te kiezen die niet zo goed afliep; hij ging er bijna bij zitten, ons land niet mag vertegenwoordigen bij de Olympische Spelen van 2012.
Zojuist las ik Romeinen 9 nog eens door. Een van de meest spraakmakende en hete hoofden producerende hoofdstukken uit de Bijbel. We zijn allemaal  te diep door de hurken gegaan en met onze kont op de mat gaan zitten en zijn met z'n allen gediskwalificeerd. Desondanks pikt God er in de geschiedenis mensen uit die toch door mogen. Is dat niet onrechtvaardig? Oneerlijk? Waarom doet hij dat?
Paulus zegt dat het niets te maken heeft met het feit dat de een toch net iets eleganter op zijn kont was gaan zitten dan de ander. Hij kan maar een reden bedenken en dat is Zijn barmhartigheid (:16) en geduld (:22).
Feitelijk had God zich er niet meer mee moeten bemoeien. De wet is duidelijk; wie op zijn gat gaat zitten bij de afsprong, krijgt strafpunten en kwalificeert zich niet. Dat God er desondanks de een wel uitpikt en een ander niet is terug te voeren op de belofte die Hij deed aan Abraham. Die breekt hij niet; een volk talrijker dan dat er sterren aan het firmament staan. Wat maakt dat volk tot een volk? Gods schijnbare willekeur?

Hoe kan ik me toch kwalificeren?
Alles is veranderd door het werk van Christus.
Heidenen (niet Joden) die er niet eens naar streefden om zich te kwalificeren gaan nu toch door (:30).
Op grond waarvan? Geloof!
En dat is het punt van Romeinen 9. Een ieder die het zoekt in een mooie afsprong, komt uiteindelijk toch op z'n kont terecht. De kwalificatie om toch door te mogen gaan (jezelf een kind van God weten), is ons geloof in Christus: het wereldwijde struikelblok. We kunnen niet om Hem heen. Hij is de door God voorgestelde escape uit de genadeloze scherpe wet die ons allemaal diskwalificeert.
Toch is dat geloof dat ons ondanks de wet toch kwalificeert er altijd geweest. Sommigen zagen het, anderen niet. En dat is nog steeds hetzelfde. Velen ontvangen de titel "kind van God" door het geloof en gaan vervolgens toch de afsprong oefenen.
Geloof, Gods barmhartigheid en Zijn geduld zijn elementen die zo diep in het leven ingrijpen dat ze je fier doen opstaan van de mat; je de rug en het hoofd doen rechten en een levende hoop vooruit geven.
Daar kan ik de dag wel mee door!

21 oktober 2011

den Ouden Nieuws

den Ouden Nieuws
October 2011, nummer 138



De dertig klaarstaande stoelen waren al snel gevuld en de aangekondigde “pittige workshop” trok meer deelnemers dan verwacht. Uiteindelijk stond het kleine zaaltje vol met stoelen (ja, er zaten mensen op) en kon ik van start. “Wat ging er mis in de tuin en enkele gevolgen voor ons in 2011?” was zo’n beetje de strekking van mijn verhaal. De workshop werd lekker pittig toen ik terloops meldde dat de drie dominante culture modellen te herleiden zijn tot wat er in die tuin misging. Schuld, schaamte en angst deden hier hun intrede. Blijkbaar raakte ik een gevoelige snaar toen ik meldde dat de verlossing in Christus hiermee afrekent maar dat de westerse theologie schuld uitvergroot en schaamte en angst min of meer tot bijzaken reduceert. Hoe diep we ervan overtuigd zijn dat schuld dominant is bleek uit de discussie die zich vervolgens ontspon. De meerderheid was ervan overtuigd dat, om waarachtige verlossing te ervaren, een diepe overtuiging van schuld noodzakelijk is; slechts bedekte schaamte en bevrijding van angst zouden ons onvoldoende kwalificeren. Ik kan me zo voorstellen dat dit voor de gemeenteleiding een hint is over mogelijke thematiek voor de huiskringen voor de komende zes maanden.
Maar wat een voorrecht om zo een groep mensen mee te nemen en na te laten denken!

Een paar weken geleden hebben Martha en ik haar ouders een paar dagen meegenomen naar Barcelona om tijd met Moniek en Roger door te brengen. Gaaf om te kunnen doen. Park Guell, de Sagrada Familia, de Kathedraal; er is zoveel te zien en te ontdekken. Los van alle cultuurschoon is Barcelona echter een veel te drukke, overbevolkte en herrie producerende stinkstad. Daar moet je eigenlijk doorheen kijken maar dat lukt mij maar met mate. Martha kan dat veel beter.

Groeiend werk kent unieke zegeningen en uitdagingen.
Het werk in India maakt een groei door die z’n weerga niet kent. De directeur van OM India zegt hierover in Christianity Today dat “hij zich vijftien jaar lang drie keer in de rondte werkte in Lucknow, de hoofdstad van Uttar Pradesh, een zeer traditionele staat in Noord India. ‘Als ik een handvol mensen tot geloof heb zien komen, dank u Jezus!’ In de afgelopen tien jaar, door een meer holistische aanpak, heeft OM alleen al in Lucknow 45 gemeentes gesticht. Nationaal is dit gegroeid van 300 naar 3000 kerken.
De LOGOS Hope heeft voortdurend vacatures voor professionals en voor periodes van enkele maanden tot twee jaar. Urgent: Chief Engineering Officer en een First Engineering Officer. Kijk zelf eens rond: http://www.omships.org/

Ervaren IT werkers zijn en blijven hard nodig. Het huidige team heeft dringend behoefte aan versterking! Vorige week sprak ik met een IT werker die ons team onlangs is komen versterken. Een van de vragen waar hij mee worstelt is of IT werk wel als zendingswerk gekwalificeerd kan worden. Die vraag zou je kunnen stellen voor iedere ondersteunende rol. Je moet hier naar kijken vanuit het perspectief van teamwerk.
De moderne zendeling gaat echt niet meer zonder PC en internetaansluiting de wereld in. Vervolgens verwacht hij/zij een veilige aansluiting op een mailserver en het web om met familie en vrienden contact te onderhouden. Het blijft een uitdaging om IT werkers te vinden die financiële support willen werven en enkele jaren het wereldwijde zendingswerk willen ondersteunen.

Met de HR staf besloten we onze vergaderingen met een etentje in een Indiaas restaurant. Met een van de obers, Mohammed, raakte ik nogal aan de praat en hij gaf me z’n telefoonnummer en liet me beloven dat ik hem een volgende keer als in weer in Carlisle ben, hem zou bellen zodat zijn vrouw voor ons zou kunnen koken. Ik zie er naar uit.
De vergadering (bijna drie dagen) met de HR staf was zeer bemoedigend en we hebben de basis gelegd voor een grotere vergadering die in de lente van 2012 zal plaatsvinden. Met meer dan 6000 werkers zijn de HR vraagstukken best wel complex en om samen een visie en strategie voor de komende jaren te ontwikkelen vraagt gewoon tijd. Ideeën moeten rijpen, hersens moeten kraken en we moeten het vooral samen doen. De tijd dat slechts de leider een visie ontwikkelde is achterhaald!

Martha is haar cursus Nederlands aan het afronden. Ze heeft de afgelopen maanden 33 boeken gelezen (respect!) en moet nu verslagen schrijven. Zelf ben ik bezig met de afronding van mijn studie en de komende maanden zullen heel wat uren in het schrijven en onderzoek gaan zitten. Ga ik het redden? Het moet allemaal op 1 februari af en de meeste van de 100 pagina’s zijn nog leeg! Ik krijg ondersteuning van twee mentors die gelukkig redelijk in de buurt wonen (Londen en Bristol). Momenteel ben ik m’n vragenlijst voor het onderzoek aan het testen. Wat is dat onderzoek dan? Even kort door de bocht: “de impact van kleine groepen op persoonlijke verandering.”

De afgelopen anderhalf jaar zijn voor mij persoonlijk een donker jaar geweest. Ik ben niet naar een dokter geweest maar alle symptomen wezen op een lichte depressie.
Een donkere wolk van pure onverschilligheid omklemde m’n hart en gedachten. Wil ik wel door bij OM? Leven van giften; ik was het helemaal zat. Dromen die vervliegen. Een overweldigend besef dat ik ruim over de helft van mijn leven hier op aarde ben. Een jaartje hier of daar weggeven en experimenteren is er niet meer bij. Ieder jaar moet raak zijn! Transitie van de ene levensfase naar de andere gaat niet altijd vanzelf! Inmiddels heb ik de angel te pakken en zie de zon weer redelijk schijnen. Wat me op de been hield was het er over praten met collega’s en vrienden die dichtbij staan. Toch, er is tijd nodig om de woorden te vinden die weergeven wat er zich in de krochten van mijn ziel afspeelde en afspeelt.

Om ons werk voor te kunnen zetten zijn we voor ons onderhoud afhankelijk van een vriendenkring die dit, met name financieel, mogelijk maakt. Dit is een aspect waar ik niet graag over praat of schrijf. Toch zal ik het regelmatig moeten noemen. We komen op maandbasis structureel nog zo’n 500 euro te kort om kostendekkend te zijn en zijn op zoek naar nieuwe financiële partners die daaraan bij willen dragen. Onderaan deze brief staan de bankgegevens van OM. Ook is het mogelijk om middels een online machtiging financieel te gaan bijdragen. Klik hier. Kun/wil je ons helpen?Hartelijk dank voor alle medeleven!

17 oktober 2011

Waardigheidsbekleder

Een beetje een raar woord maar ik moest hieraan denken toen ik vanmorgen las dat als men met Christus lijdt, men ook met hem zal worden verheerlijkt. Dat verheerlijken (glorie) , daar moest ik even over nadenken. Het betekent "gepromoot tot waardigheid."
Mijn geestelijk vorming stond in het teken van het leren begrijpen van wat het leven hier is ( zoals slecht, werelds, strijd, lijden, zonde, vlees (en vooral het doden ervan), wij - zij) en waar we naar uitzien (goed, hemel, vrede, nooit meer pijn, geest). In het spanningsveld tussen het leven hier en het leven straks staat genade centraal. Die genade is een soort van troefkaart die al onze tekorten opheft en het allemaal oké maakt; me kwalificeert voor dat leven straks.
Maar hoeveel van dat straks vindt zijn weg naar het leven nu? Dat leven hier blijft toch vooral houterig en tobberig hoewel we op zondag anders zouden willen doen voorkomen. En ja, er zijn best wel periodes dat de hemel vanuit het verschiet volop op ons leven schijnt. Maar we weten het maar moeilijk vast te houden. Een zwerende vinger kan gemakkelijk als een donkere wolk het schijnsel doen verduisteren.
Het is een beetje vreemd. In mijn eigen prediking leg ik vooral een nadruk op het leven hier; door het geloof in Christus worden we nu al gepromoot tot waardigheid. De hemel ligt voor het grijpen en de kwaliteit van het leven neemt hier en nu al toe. In mijn eigen beleving ligt het allemaal wat meer in het verschiet ligt. Hoe komt dat? Als je jarenlang niets anders hebt gehoord en de nadruk lag altijd op het toekomstige dan doet dat onder andere het volgende met je:
1. De genade wordt oneindig groot. En dat is geweldig! Het is door die genade dat God ons promoot tot waardigheid.
2. Het demotiveert je om die waardigheid in te zetten voor het hier en nu.

Echter, als de toekomst zich inspant om met haar stralen de aarde te beschijnen en aansluiting vindt bij mijn hervonden waardigheid, dan kan dat koninkrijk van God toch veel meer in het hier en nu gestalte krijgen dan dat ik altijd gedacht heb.
Nee, daarmee bedoel ik niet die massale opwekkingsrally's in binnenland, en vooral buitenland waar van alles geclaimd en geproclameerd wordt en die vaak niet meer zijn dan een exclusief feestje voor de zichzelf uitgeroepen tot apostel, profeet, gezalfde of weet ik al niet wat man of vrouw, plus entourage. Dat is een waardigheidsbekleder onwaardig en een totaal ongepast gebruik van de hemel.

Ik heb het dan over die mannen en vrouwen die het koninkrijk begrepen hebben en de promotie tot waardigheid niet alleen maar van binnen koesteren (oppotten voor de toekomst) maar die volop laten schijnen.
Jezus had het over "Leven." Zijn publiek begreep dat hij het over het hier en het nu had. De vraag waar men mee tobde was hoe men het leven echt kon leven en Jezus had daar een helder antwoord op: "Ik ben het leven." Bestudeer zijn leven en je ziet een leven in heerlijkheid; een authentiek waardigheidsbekleder. Dan heb ik meteen helder op mijn netvlies wat dat inhoudt en het voorbeeld tot navolging.
(naar Romeinen 8)

12 oktober 2011

Alles over fietsen

Waarom deze titel? Wel, een van mijn blogs met de titel "theorie rondom de fiets" krijgt nogal wat hits. In een eerdere blog meldde ik dat de keuze voor een titel in grote mate bepalend is voor het aantal hits. Als je dus iets hebt te verkopen moet je woorden zoals geitenwollen sokken in je titel stoppen. Er wordt namelijk nogal eens naar dit soort sokken gezocht. En de fiets blijkt dus ook populair.
Maar goed, ik wou het helemaal niet over fietsen hebben vandaag. Ook weer wel een beetje. Ik moest denken aan een recente overdenking over de woorden van Jezus "zonder mij kunnen jullie niets doen" en mijn vraag aan de aanwezigen of je zonder Jezus niet zou kunnen fietsen. Het algemene gevoelen was dat dat best wel zou kunnen.
Mijn hart slaat in rust, als ik zo achter mijn laptop zit, 43 keer per minuut. Dat is 43 keer een geschenk van God! Ik haal, in ruststand, 10 keer per minuut adem. Tien keer een supergeschenk van mijn schepper. Zonder Hem is er geen hartslag en innemen van lucht. We leven en bewegen bij Gods gratie. Met die gedachte kan ik de dag wel aan.

11 oktober 2011

Gotisch Alternatief?

Ik kwam zojuist op de website Gothise.com terecht; een sociaal netwerk voor "alternative people." Uiteraard vroeg ik me af of ik mezelf kan kwalificeren als "alternatief." Alleen de context kan me helpen bij het beantwoorden van die vraag. Ik vermoed, als ik alleen al naar de gekozen titel voor het sociale netwerk kijk, ik mezelf niet alternatief kan noemen.
Alternatief is dat wat afwijkt van wat gebruikelijk is; de norm is.
Zit het niet ietwat in de mens ingebakken om zichzelf net iets anders te vinden dan de rest? We willen ons immers graag onderscheiden door bijvoorbeeld alternatief te zijn, gewoon te doen (niet meedoen met de malligheden van de massa), een bepaalde unieke kijk te hebben op iets (het even een tikkie anders). Zo kom je binnen homogene groepen ook alternatief denken en handelen tegen.
Zo kan het gebeuren dat er binnen een homogene groep evangelicalen, die eenzelfde wereldbeeld, godsbeeld en mensbeeld belijden, toch mensen zijn die alternatief genoemd kunnen worden; in min of meerde mate afwijken van de norm.
Het voelt een soort van goed; iets eigens, iets unieks hebben waarmee ik me onderscheid van de rest. Mijn passie en actiebereidheid om me te verzetten tegen geflest water (zie mijn blog van gisteren) maakt me niet helemaal uniek, maar wel een beetje. Maar ik denk niet dat het alternatief is. Er zijn al veel teveel mensen die het met me eens zijn.

Nu even naar de metafysische betekenis van het zoeken van de mens om alternatief te zijn en te doen. Let wel: de keuze om maar "gewoon te doen want we doen al gek genoeg," getuigt ook van een verlangen naar een alternatief.
Met mijn geloof in God die, naar ik geloof, de hemel en de aarde heeft geschapen, die heel het bestaan door zijn woord bijeenhoudt, die de mens heeft geschapen en zich uitermate inspant om de mens terug te zien keren naar Zijn oorspronkelijke bedoeling met die mens: het leven dat Hij voorstaat is de norm. Al het andere is alternatief.
Nu zijn er doemdenkers die slechts klein kijken, in het verval van de Westerse kerk een teken zijn van de spoedige komst van Christus zien en zichzelf met hun geloof als alternatief zijn gaan zien; de kleine minderheid die het leven op een alternatieve (Gods) manier wil leiden.
Wereldwijd is er een massale beweging gaande die ik "terug naar de norm" wil noemen. Miljoenen die kiezen om terug te keren naar God en Jezus belijden als hun verlosser. Alleen al in India, waar miljoenen Dalits tot geloof komen en daarmee een leven van hoop en perspectief binnengaan, is er een beweging gaande die zijn weerga niet kent. Het alternatief, eeuwenlange onderdrukking wordt graag door de meerderheid in stand gehouden omdat het onrust brengt in de politieke, sociale en economische balans. Als Gods Geest eenmaal aan de gang gaat komt er een beweging op gang die niet is te stoppen. Geweldig.
Maar kiezen deze Dalits daarmee voor een alternatief? In de ogen van velen ziet dat er wel zo uit en feitelijk is dat ook zo; ze besluiten namelijk om af te wijken van wat te doen gebruikelijk is.
In de echte wereld keren ze echter terug van een alternatief naar de norm.
En? Het werkt! Daar waar de mens herenigd wordt met zijn schepper krijgt langzaam maar zeker het Leven hen in alle vezels te pakken.

De alternatieven in onze tijd kunnen rekenen op mijn sympathie. Als je kijkt naar wat we van deze wereld hebben gemaakt, ons tegoed blijven doen aan zoveel meer dan we nodig hebben, de aardbodem volkomen uitputten, van gebakken lucht leven.. Ieder weldenkend mens zou dan op zoek moeten gaan naar een alternatief. De tijd alleen zal uitmaken of dat alternatief ons dichter bij het oorspronkelijke plan brengt of opnieuw uitmondt in een desillusie.
Kortom, dat leven met God is zo gek nog niet. Mijn geloof in Jezus doet iets met me wat ik nergens anders vindt: het klopt! Dat voelt superalto!

10 oktober 2011

Geflest water

"Deze week besloot de meerderheid van de Tweede Kamer dat er op het Binnenhof alleen nog maar kraanwater wordt geschonken, en geen flessenwater meer. Iedereen die politiek Den Haag bezoekt, moet het dus vanaf nu doen zonder bron- of mineraalwater in flesjes. Dit komt door het ‘afscheidsvoorstel’ van scheidend CDA-Kamerlid en oud-landbouwminister Gerda Verburg. Zij diende vlak voor haar vertrek nog een motie in tegen het gebruik van flessenwater. Het feit dat de meerderheid van de Kamer vóór kraanwater heeft gestemd, noemde Verburg een ‘cadeautje.’" (Bron)

Nu verwacht ik niet dat Nederlanders of andere eerste wereldburgers, die vanuit principe stoppen met het zinloos nuttigen van water in dure flesjes en flessen, het geld dat ze hiermee besparen gaan investeren in projecten in die werelddelen waar men niet of nauwelijks toegang heeft tot schoon drinkwater. Als we dat massaal wel zouden doen, zou het wereld drinkwaterprobleem in korte tijd opgelost kunnen worden.
Water in (dure) flessen (zo'n 1000 keer duurder dan water uit de kraan) is in de eerste wereld nutteloos en pleegt een giga aanslag op het milieu. Het zou Nederland sieren als men en masse zou kappen met deze door marketingmachines opgedrongen praktijk.
De gedachteloosheid waarmee men geflest water aanschaft geeft te denken. Niemand koopt ooit een in de fabriek klaargemaakte boterham met kaas als deze, in plaats van de thuis klaargemaakte boterham die ongeveer 10 cent kost, het duizendvoudige daarvan zou moeten opbrengen (100 euro). Dan maar vasten, zouden we en masse besluiten.

Ja, dit is een zaak die mij aan het hart gaat. Let wel, er zijn tal van landen en gebieden waar geflest water een geweldige uitkomst en zegen is. Daar heb ik het niet over. Stel je nu eens voor dat de opbrangst van de meer dan 20 liter geflest water die per hoofd van de Nederlandse bevolking jaarlijks wordt genuttigd, wordt opgehaald in een collectezak. Hoeveel zou dat opleveren voor een schoon water project. Ik ga dan even uit van een zuinig scenario waarbij we de grote flessen van het huismerk van de Lidl kopen. Dan gaat het over 20 x 0,39 = 7,80 euro en dat vermenigvuldigen we met het aantal hoofden. Totaal ongeveer 7,80 euro x 16 miljoen levert ongeveer 125 miljoen euro op. Daar kunnen ze wel wat mee in de derde wereld.

Goed, ik moest dit even kwijt. Ik ga een glaasje water uit de kraan drinken. Rotterdam heeft volgens mij het beste water van Nederland. Misschien wel van de hele wereld. Wat een zegen!

Een indringend artikel met interessant link naar een video tref je hier aan.

09 oktober 2011

Het is om te huilen

Gisterenavond naar de documentaire van Louis Theroux over een baptistensekte gekeken. Een tragisch voorbeeld van religie als opium die de zintuigen en het onderscheidingsvermogen vrijwel elke reailiteitszin ontneemt.
Het verrassende is dat veel van de uitspraken en de aangehaalde populaire bijbelverzen heel bekend klinken: gedachten over de eindtijd en de daarbij behorende tijdslijn en scenario's, Gods exclusieve groep van uitverkorenen zijn, afscheiden van de wereld, de exclusieve claim op waarheid, de strijd tegen de zonde.
Wat er vooral afdruipt is de ontkenning van menselijke gevoelens zoals verdriet, pijn, mededogen en medelijden. Deze worden gecompenseerd door harde actie, meedogenloosheid, het radicaal breken met eigen kinderen, het blij zijn met het oordeel van God. Theroux deed z'n best maar er opende zich zelfs geen klein kiertje dat deze dieper menselijke laag toegankelijk maakte.
Het onvermogen van gelovigen om zich op een gezonde manier tot de wereld te verhouden wordt in deze documentaire sterk uitvergroot. De Phelps clan is hiervan een karikatuur. Een karikatuur is nooit representatief voor de gehele groep maar laat het uiterste puntje ervan zien en laat daardoor juist helder zien met welke dilemma's veel gelovigen in het echie worstelen.

Het zicht op de genade kwijtraken kan alleen maar uitmonden in exclusief denken. Als het niet de genade van God is die de mens rechtvaardigt, moeten we wel iets anders bedenken. Het lijkt erop dat de mens hier gevoelig voor is; als ik, om de hel te ontlopen met een spandoek of sandwichbord de straat op moet, dan doe ik dat. Als schelden helpt (gesprekken over de waarheid zijn onmogelijk en een dialoog is niets meer dan de uitwisseling van verwensingen wederzijds) dan scheld ik. Als ik dan ook nog geloof dat ik scheld uit liefde en m'n kinderen uit zelfbescherming en liefde het huis uitzet dan ben ik wel heel erg ver afgedwaald van het beginsel van genade.

Kijkend naar de documentaire staat het huilen me nader dan het lachen. Waarom? Er is niets mis met het Evangelie maar wat wel mis is, is de manier waarop we ons hebben laten vertellen hoe we de Bijbel moeten lezen en interpreteren. De angst voor de hel en de mogelijke escape naar de hemel zijn m.i. te vaak een reden om dan maar christen te worden. Een gezonde overtuiging van zonde en de geweldige boodschap dat Jezus kwam om alle schuld, schaamte en angst op zich te nemen en de mens vrij zet, is een gezonder beginpunt. Hoe groter de genade voor mij, hoe groter de genade aan en voor anderen. Het is moeilijk om je te verzetten tegen iemand die liefde, genade en waarheid als kenmerk in zijn of haar leven praktiseert.
Ja, de familie Phelps zit er helemaal naast. Een tragische herinnering aan ons anders dat we maar een aantal keuzes verwijderd zijn van eenzelfde praktijk. God verhoede het.

01 oktober 2011

Hoeveel is alles

Met Christus zou God de gelovige alles geven. Als een vrije gift (Romeinen 8:32). Onlangs kwam ik een oversimplistische interpretatie hiervan tegen. Dat was niet voor het eerst. Het lijkt erop dat veel evangelicalen het simplificeren van Bijbelse zaken tot hobby hebben verheven. "Alles is alles" en elke andere interpretatie zou een daad van ongeloof en van twijfel zijn.
Dan maar even doorvragen.
Een nieuwe Bentley of auto die niet kapot kan? Perfecte gezondheid? Zonneschijn wanneer ik daar behoefte aan heb? Minder slaap? Een huis in de duinen met uitzicht op zee met buren die op meer dan een kilometer afstand wonen? Een onderhoudsvrije tuin? Het scherpste geestelijk inzicht dat menselijk gezien mogelijk is? Een fiets waarvan de banden echt niet lek kunnen? Zo kunnen we nog wel even verder gaan.
Dan begint het nadenken, hoewel er ook zijn die vasthouden aan "alles is alles" en dat als je het echt wil, je het ook zult krijgen.
Dit soort simplificaties doet de geloofszaak geen goed.
Als de eigenaar van de plaatselijk supermarkt mij verrast met de mededeling dat ik de honderdduizendste bezoeker ben en als prijs van elk artikel in zijn winkel een exemplaar mag meenemen dan beperkt dat alles zich tot de winkelvoorraad. Als ik vervolgens naar de winkel ernaast loop en daar ook van ieder artikel een exemplaar in mijn karretje laad, begrijpt iedereen dat zo'n daad krankjorum zou zijn.

Context dus.
Wat vergeten veel bijbellezers dat toch. Het is zo verleidelijk om een vers te nemen en daar een universele toepassing op los te laten. Ieder gedachte in de Bijbel of een verhaal staat binnen een bepaald kader. Het grote kader van het hele boek en het kleinere kader van de directe omgeving van een passage.
Als Paulus zegt dat God on met Christus alle dingen geeft dan ben je aan jezelf verplicht om te onderzoeken binnen welke grenzen hij dat zegt en bedoelt.
Het gaat in Romeinen 8 over het alles dat God door Christus voor ons heeft bewerkt. En dan krijgt dat "alles" opeens een heel andere betekenis, diepte en inhoud. Omdat het is 'ingeperkt' kunnen we ons opeens verbazen over wat dat inhoudt; het wordt specifiek. Het "alles" in metafysische zin doet dat niet en leidt slecht tot verwarring omdat we weten dat we echt niet "alles" krijgen. Richt je op wat het wel inhoud.

Een welgestelde Romein had een zoon die zijn hart brak en een slaaf die zijn bewondering opwekte. Op zijn sterfbed besloot de man om zijn zoon te onterven en alles na te laten aan de slaaf, Marcellus. Hij liet het vastleggen en liet zijn zoon bij zich komen om te vertellen wat hij had gedaan. "Ik heb besloten om alles aan Marcellus na te laten," zei hij. "Echter, je mag een ding voor jezelf uit de nalatenschap kiezen." "Dan kies ik Marcellus!" antwoordde de zoon.
In ons geloof in Christus ontvangen we alles.