Het verlangen naar aansluiting is m.i. een door God geschapen behoefte. Het leven in een (zelfgekozen) isolement, is op lange termijn niet bevredigend en vervreemd mensen van zichzelf en de ander. Aansluiting vinden bij anderen draagt bij aan identiteitsvorming en mensbevestiging.
Wat ontbreekt, en als deze er al is wordt daar te snel snerend over gedaan, is een cultuur van conversatie. Men zegt wel dat praatjes geen gaatjes vullen (woorden helpen niet, waar men daden moet zien) maar dat is te kort door de bocht. Praatjes vullen wel degelijk gaatjes, met name het vacuüm dat de mens ervaart die zich in een isolement voelt, of daar is geplaatst.
In de politiek ontstaat een patstelling als de mogelijkheid tot dialoog is weggenomen. Zolang er een dialoog is, is er hoop en perspectief. Hetzelfde geldt voor ons persoonlijke leven. Ik moet mijn verhaal ergens kwijt kunnen; zonder perse gelijk te willen krijgen. Het gehoord worden en daarbij in mijn waarde te te worden gelaten, is van essentieel belang voor mijn mens-zijn. Neem dat af en ik trek me terug.
Met name in het Nieuw Testament vinden we een cultuur van conversatie. Dat was de kracht van Jezus en van de nieuwe kerk. Jezus zocht het gesprek op en, hoewel Hij een duidelijke agenda had, waren zijn gesprekken met de mensen die hij ontmoette altijd twee kanten op. Hij luisterde en reageerde op de zaken van het hart waarbij hij zich niet liet leiden door de religieuze agenda, maar door zijn boodschap van Leven. Als de Samaritaanse vrouw hem wil verleiden tot het doen van een uitspraak over welke twee van de bergen het beste religieuze centrum is, is zijn antwoord ongeveer "mevrouw, het is niet mijn taak om daar een uitspraak over te doen. Ik zou het graag met u willen hebben over Leven." Die zoektocht naar het Leven lag ten grondslag aan de vraag van de vrouw.
De kerk in Macedonië, de eerste multiculturele en internationale kerk, was in gesprek met de wereld om haar heen. Geen demonstraties of optochten maar het opzoeken van de ruimte die er bestond op de sociale, religieuze en wellicht ook politieke kaart om van daaruit gesprekken te faciliteren. In zo'n gesprek kom je er achter wat er werkelijk leeft en kun je antwoorden formuleren die stevig geënt zijn op de boodschap van Leven.
In een gemiddelde kerkdienst is die ruimte er niet. De ruimte die wordt geboden is op z'n hoogst een evaluatieformulier waarop men na de dienst vragen of opmerkingen kwijt kan betreffende de preek. Prima! Een mooi begin.
Maar er is meer nodig want kerk zijn we met elkaar. De uitdaging is om dat vorm en inhoud te geven. Nieuwe initiatieven grijpen vaak al snel terug op oude vertrouwde formules (zingen en preek) en weinig ruimte voor echt gesprek. Nu vraagt een echt gesprek grondige voorbereiding waarbij de grootste uitdaging het formuleren van de juiste vraag is. En een juist geformuleerde en gestelde vraag kan je leven radicaal veranderen.
Weet ik dan hoe dat moet? Nee.
Het is een worsteling en ik ga graag het gesprek aan met hen die zoeken naar het ontwikkelen van een cultuur waar plaats is voor de velen die zich niet gehoord weten. Een plek waar de openbaring van God in en door Zijn woord zich op een gezonde manier verhoudt tot de plaats van de mens in dat verhaal van God.
Chagall, Verdreven uit het paradijs.
Het gesprek was afgelopen. Al in Genesis 4 begint de mens het gesprek weer te zoeken door de naam van God aan te roepen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten