30 november 2010

Op strooptocht buitgemaakt

Het zal je toch overkomen. Ben je net gezellig met je familie je verjaardag aan het vieren, komt er een bende de wijk binnen die categorisch de mannen afslacht en na afloop van de slachtpartij een flink aantal jonge vrouwen als buit meeneemt. Je dacht veilig te zijn en te kunnen vertrouwen op de beloften van God (die toch voor ons zou strijden). Ontworteld en getraumatiseerd wordt je het hol van de vijand binnengevoerd waar je als sinterklaascadeau aan de vrouw van een van de leiders wordt gegeven. Al met al heb je een aantal redenen om je geloof vaarwel te zeggen en van binnenuit weg te gaan kwijnen. Deze jongedame doet niets van dit alles. Als ze er achter komt dat de baas (ja, de man die haar op zijn strooptocht buitmaakte) een huidaandoening heeft, adviseert ze hem om eens bij de profeet Eliza langs te gaan: die zal hem vast en zeker beter maken. Door haar optreden en houding hebben we het verhaal van de genezing van Naäman in onze Bijbels staan. In onze beeldvorming zijn er drie hoofdrolspelers in dit verhaal: Naäman, Elisa en zijn knecht Gehazi (die er een slaatje uit probeert te slaan en ten slotte zelf met de huidziekte rond moet lopen). Te weinig horen we over de belangrijke en zelfs cruciale rol van deze jonge vrouw, die verder niet meer ten tonele verschijnt.
Is het niet zo dat de zichtbare lspelers alleen maar opvallen en hun werk in de spotlights kunnen doen omdat er een batterij aan helpers, assistenten en aanverwante taakvervullers omheen staat?
Zonder al die mannen en vrouwen die "gewoon" hun werk doen, vaak midden in de wereld staan, zou het werk van God nauwelijks vooruitgang boeken. Juist doordat mannen en vrouwen midden in de samenleving hun plaats innemen en op de juiste tijd verwijzen naar de Man uit Nazareth, groeit het werk van God. Ik ken heel wat mensen die zo graag "meer" zouden willen doen; vrijgesteld willen worden om zich helemaal aan de taak van het maken van discipelen van alle volken te geven. Ja, helaas is het zo dat de meeste kerken en gemeentes meer geïnteresseerd zijn in zelfinvestering en de investering in de groei van het koninkrijk buiten de grenzen van eigen kerk op z'n hoogst als sluitpost op de begroting een zeer bescheiden plaats krijgt.
dat is een kant van het verhaal. De andere kant is dat de plek die Gods mensen innemen in het arbeidsproces, net zo'n waardevolle schakel is in de keten van gebeurtenissen in het leven van de ander als het leven van dit op strooptocht buitgemaakte meisje dat had geleerd om het grotere verhaal in de gaten te blijven houden. Naar de mens gesproken bevond ze zich in een uitzichtloze situatie maar ze had blijkbaar geleerd dat er bij God altijd uitzicht is. En daarom was ze een bruikbaar instrument in Gods hand en lezen miljarden over haar. Ik ben benieuwd hoe ze heette. Ze had vast een naam. Maar we zagen haar maar even. Ze kwam het toneel op, wees de hoofdrolspelers de juiste richting, en weg was ze. Het was een te kort rolletje om haar naam in de aftiteling te noemen. Maar God weet beter. Hij kent haar en Hij weet hoe cruciaal haar rol was. vandaag wil ik stil staan bij de vele miljoenen die vandaag eventjes het toneel opkomen en naar de man van Nazareth wijzen. (2 Koningen 5).

De Nederlandse schilder Pieter de Grebber (1600-1652/3) geeft alle spelers een plek in zijn schilderij. Grappig om te zien hoe de karakters naar de 17e eeuw zijn vertaald.

29 november 2010

Ik zit op koor!

Waar in de wereld krijgen beginnende bandjes en solisten de gelegenheid om voor een gedwee publiek te spelen, dat zich als makke lammeren laat instrueren en de gegeven instructies nog opvolgt ook: staan, zitten, knielen, juichen (zij het wat aarzelend), in canon, beurtzang of combinatie daarvan? Dat podium staat in de vrijere kerken, en in toenemende mate in de meer traditionele.
Een vriend van me vertelde dat hij tegenwoordig een half uur, of drie kwartier na aanvang van de dienst ter kerke verschijnt en zo geruisloos mogelijk achter aansluit: "In de drie of vier liederen die dan nog op het programma staan, zeg ik zo'n beetje alles wat ik wilde zeggen."
Zingen is een belangrijke manier waarop mensen hun dank, spijt, blijdschap of droefheid kunnen uiten. Het is dan prettig als je dat met een paar honderd man samen kan doen. Samen blij, dankbaar, verdrietig of sorry. Maar er zijn andere vormen waarin deze gevoelens kunnen worden geuit en die vormen worden helaas te weinig gebezigd. De actieve participatie die zingen vraagt schept de illusie van saamhorigheid en je doet iets met elkaar. Stiltes zijn ongemakkelijk, je hoort je eigen ademhaling en wordt je bewust van de aanwezigheid van anderen. Een kuchje hier, een niesje daar, twee mensen verderop piept iemands ademhaling (nooit geweten dat hij astma had) en vijf mensen verderop vraagt een kind aan moeders wat er aan de hand is en waarom het allemaal zo lang duurt. Dat soort onprettige gewaarwordingen kunnen het beste dichtgesmeerd worden met geluid.
Gisteren viel het heel erg mee. Er stonden tien liederen op het programma (waarvan er een werd geschrapt omdat de spreker iets te lang doorging (30 i.p.v. de toegewezen 22 minuten). De band speelde goed en mooi, de leidende zangeres had een prachtige stem. geen overdreven presentatie tussen de liederen (waardoor sommigen het weer meer associeerden met een concert) en ze hadden er plezier in, hadden goed geoefend en namen genoegen met een bescheiden en dienende plaats. Petje af.
Muziek en zang zijn belangrijk in de Bijbel. Elisa profeteerde nadat hij in de ban was geraakt van harpspel (2 Koningen 3). Dat geeft dan meteen weer te denken: "hè, hoe kan dat nou dat de man van God eerst in een soort trance moest komen? Kan God zich niet zonder harp openbaren?" Ik laat dit laatste maar over aan de Bijbelgeleerden om uit te leggen.
Maar goed, waar wil ik naar toe met deze blog? Gisterenmiddag had ik familie over de vloer die regelmatig gefascineerd luistert naar de verhalen die Martha en ik vertellen over wat we meemaken en hoe we dingen doen in onze subcultuur. Verbaasd over het e.e.a. vroeg mijn aangetrouwde schoonzus (die de kerk zelf niet frequenteert): "als mensen dan zo graag willen zingen, waarom gaan ze dan niet op een koor?" Ik vond dat wel een goeie!
De slotsom is dat we er met elkaar iets van proberen te maken. Om het iedereen naar de zin te kunnen maken is uitgesloten. Maar daarvoor komen we ook niet bij elkaar. We komen bij elkaar om Hem alleen. En ik moet eerlijk zeggen als ik met die gezindheid een samenkomst bezoek, ik nog nooit teleurgesteld huiswaarts ben gekeerd.

28 november 2010

Hangjongeren verscheurd!

Een wel heel bijzonder verhaal is dat van een groep hangjongeren die de nieuwe profeet uitschelden voor kaalkop waarop Eliza de jongeren vervloekt en vervolgens 42 van die hangjongeren door twee berinnen worden verscheurd. Het is zo'n "de wereld draait door" clipje waarin je de verdere context niet te zien krijgt. Maar wat is de context? Hoe je het ook wendt of keert, het is en blijft een bizar verhaal dat niet echt bijdraagt aan positieve reclame voor God. Wat het waarschijnlijk wel deed is dat familie, vrienden en kennissen van de verscheurde jongeren wel twee keer nadenken voordat ze weer een profeet uitschelden. bevestigt een dergelijk "wonder" de naam en reputatie van de profeet? Vervult het de mensen met vrees of angst? Verontwaardiging?
Je kunt het verhaal gemakkelijk vergeestelijken: "spot niet met God," of, "blijf van Zijn gezalfde af." Welke uitleg je ook kiest, het blijft een bizar verhaal waarin iets van Gods onvoorspelbaarheid naar voren komt. Koningen en volwassenen krijgen de wacht aangezegd en de tijd om zich te bekeren en vaak laat God zich vermurwen. In dit verhaal is er verder geen interactie en ontbreekt de ruimte die er doorgaans wel is om tot inkeer te komen.

"Ins blaue hinein" verschijnen de twee berinnen en het is einde verhaal voor 42 kinderen.
Ik zou graag de hele film willen zien. Deze "trailer" van twee zinnen geeft onvoldoende informatie over de aanloop naar het gebeuren en wat er zich verder allemaal afspeelde.
Nu roept het alleen maar een hoop vragen op. Wist Eliza niet dat schelden geen zeer deed? Was het iets persoonlijks; vond hij het niet leuk dat hij z'n weelderige haardos al op jonge leeftijd was kwijtgeraakt en reageert Eliza misschien wat inpulsief? Hoe verhoudt de reactie van Eliza zich tot de eer en naam van God? Hoe zou Eliza zich hebben gevoeld toen hij die twee berinnen 42 kinderen zag verscheuren?
Je kan en mag zo'n verhaal nooit als een klinisch gebeuren lezen. Verklaringen die worden gegeven zijn dat meestal. Ontdaan van enige emotie en vragenstellerij wordt al snel verwezen naar de "God laat niet met zich spotten" variant. En dan zijn er de "numerologen" die inzoomen op betekenis van de getallen (42 is zo'n symbolisch getal).
Als dit vandaag in Overschie zou gebeuren (wees niet bang, ik heb al mijn haar nog) zou dat landelijk nieuws zijn en zou er heel wat uitgelegd moeten worden. het hele land zou maandenlang in de ban zijn van het gebeuren. Zou het ook tot de bekering van velen leiden?
Ik kom er niet uit. Morgen meer.

27 november 2010

Overgave: zin en onzin

De afgelopen week stond in het teken van "overgave." Drie gemeentes vroegen me om een (enthousiast) verhaal te houden over dit thema. Nu is dit een thema dat voortdurend de aandacht van de volgeling van Christus vraagt. We moeten "overgeven" en "vertrouwen." "God moet het werk doen, ik moet vooral niets zelf doen want ik kan ook niets," is de heersende gedachte. De grote uitdaging is dat voor een abstract begrip als "overgave" een duidelijk instructieboekje ontbreekt. Het beeld dat men heeft bij begrippen zoals "loslaten, overgeven en vertrouwen," beperkt zich tot subjectieve projecties in 's-mensen eigen verbeelding en kent dan ook een hoog abstractiegehalte. Omdat het ontbreekt aan tastbare en meetbare eigenschappen en men tegelijk een diepere, of hogere overgave nastreeft, is de behoefte aan een helder verhaal hierover groot. Heb ik daar dan zo'n helder verhaal over? Ik vrees van niet. De talloze voorbeelden uit de praktijk verhelderen de gedachte maar dragen niet bij aan een concrete vertaling naar het geestelijke leven. Van tandemparachutesprongen, via een te ondergane operatie waarbij men zich overgeeft aan de doktoren, tot aan het "op een stoel gaan zitten in het vertrouwen dat de stoel mijn gewicht kan dragen;" ik kan het nog steeds niet geestelijk "pakken." Voorbeelden helpen om de gedachte uit te leggen, maar schieten ook weer tekort. Op maandagochtend sta je er voor je gevoel weer helemaal alleen voor en het bruggetje tussen praktische voorbeelden en geestelijke toepassing kan mijn gewicht vaak niet dragen en stort, voordat ik de overkant haal, geluidloos uiteen.
In de toepassing van onze theologie aangaande deze begrippen gaat men te vaak voorbij aan het verzoenend werk van Christus. Er is iets fundamenteels veranderd in onze positie ten opzichte van God. Niet langer zijn we vijanden maar gezinsleden van God, Niet langer staan we als "krachten" tegenover elkaar maar worden we door dat werk van Christus opgetild tot op een plek waarin we oog in oog met God staan: "synergos", dat wil zeggen: samenwerkenden. Niet langer zijn we totaal onbekwaam maar, door de genade Gods, worden we toegerust tot dienstbetoon en authentieke "aanbidders."
In een van de opdrachten stond de instructie om uit te leggen dat we al onze keuzes horen over te geven aan God. Maar dat vind je niet terug in de Bijbel. Wij maken keuzes. Kleintjes, grote, en supergrote. Al die keuzes bepalen mede hoe de dag van morgen er uit zal zien. Niet God, maar ik zal met de gevolgen van die keuzes moeten leven. Van belang is dus dat we keuzes maken waarin die overgave tot uitdrukking komt. In het samenspel tussen God en mens mag de mens vertrouwen op het teamspel dat God heeft bedacht: de mens wikt, God beschikt. Ik vertrouw erop dat als ik een weloverwogen en goed geplaatste voorzet plaats, God er zal zijn om deze het doel in te schieten. Het alternatief is dat ik de andere spelers om me heen vergeet en als een solistische kip zonder kop alles zelf doe. Loslaten, vertrouwen en overgeven? Ja! In de volle verzekerdheid dat Hij zijn deel zal leveren (Spreuken 16:4). En dat is de kern van de overgave: een rotsvast vertrouwen dat ik niet in een diep gat zal vallen maar dat Hij er is en Zijn woord zal waarmaken.

25 november 2010

VIJFTIG Jaar!

Ik herinner me hoe ik me als zestienjarige op mijn Zundap met verhoogde benzinetank op de veerpont naar Lekkerkerk paniekerig afvroeg hoe oud ik zou worden. Het jaar 2000 leek toen zo ver weg dat ik vrijwel zeker wist dat ik dat magische jaartal nooit zou halen. Mijn toenmalige levensstijl droeg overigens niet constructief bij aan een mogelijke lange levensverwachting. De eeuwwisseling voltrok zich bijna een kwart eeuw daarna. Ik viel niet dood neer en nu zijn we weer tien jaar verder. Vijftig jaar. het klinkt oudachtig maar het voelt geenszins zo. Ik ben fitter dan ooit, heb ontzettend mooi werk, ben gelukkig met Martha, kinderen en kleinkind en prijs mezelf gelukkig met veel vrienden die het mogelijk maken dat ik mijn werk kan blijven doen. Gods trouw is overweldigend geweest en Hij zal trouw blijven.
Ook had ik nooit kunnen denken dat ik zo lang voor OM zou werken. Ik dacht dat dit na vijf jaar wel afgelopen zou zijn, maar dat is inmiddels bijna 24 jaar!
Het verhaal van Elia en Elisa heeft me de afgelopen dagen opnieuw geïnspireerd en uitgedaagd. Ik wil die mantel blijven dragen en zolang de Heer kracht en gezondheid geeft, en blijft voorzien in alle financiële middelen, hoop ik mijn werk bij OM nog lang te kunnen voortzetten.
Dankbaar en gelukkig!

24 november 2010

De jas op de grond

Elia wordt op spectaculaire wijze weggevoerd. In een wagen van vuur, getrokken door paarden van vuur stijgt Elia in een stormwind op naar de hemel. Slechts weinige aardlingen is zulk een dramatische overgang van het tijdelijke naar het eeuwige gegund!
Slechts een ding blijft achter: de mantel van Elia (zie vorige blog). Elia raapt de mantel op en gaat ermee aan de slag (2 Koningen 2).

Naast dat de mantel warmte biedt, is het ook een stuk gereedschap. Je kunt er bijvoorbeeld een droog pad in de rivier mee slaan.
Er zit in dit verhaal een mooie edoch enigszins tragische symboliek. Eerder zagen we dat Elia de jas om Elia heensloeg; een uitnodiging om als zijn helper, of protégé aan de slag te gaan. De overdracht van de mantel verloopt hier naadloos maar de kerkgeschiedenis kent ook voorbeelden van mantels die jaren ergens op de grond zijn blijven liggen. Een bediening, eens met elan en visie begonnen, komt tot stilstand omdat er niemand bleek te zijn die bereid was om de mantel op te pakken.
Ik was onlangs bij vrienden op bezoek die me vertelden dat ze nooit van giften zouden willen of kunnen leven. De onzekerheid van een leven uit geloof, of de gedachte dat men geassocieerd wordt met "handophouders," doet menigeen huiveren. De illusie van de door de baas gegarandeerde maandelijkse saldobijschrijving en een op te verwachten salarisgroei afgestemde hypotheek doet velen besluiten om de bedieningsmantel te laten liggen.
Goed, het doet er uiteindelijk niet zoveel toe hoe er in ons levensonderhoud wordt voorzien; een vast salaris of de wat onzekere geloofsoptie. Waar het om gaat is dat er een principiële keuze wordt gemaakt om ons leven in alle facetten in dienst van God te stellen. Die bedieningsmantel dient namelijk overal gedragen te worden. We dragen deze op ons werk, op school, in de straat waar we wonen, in onze gezinnen, en noem maar op. het vraagt om een haast eenzijdige kijkrichting: die van het koninkrijk. Er is namelijk ook maar een akker en dat is de hele wereld. Ongeacht waar we zijn of werken, dienen we Hem en zijn we representanten van Zijn koninkrijk. Dit neemt niet weg dat God mensen wil inschakelen in "buitengewone dienst;" die apart gezet worden om zich geheel aan de verkondiging en uitbreiding van Zijn werk wijden. Ik ken mensen die eerder in hun leven lang naar een op de grond liggende mantel hebben gestaard maar uiteindelijk doorliepen. Zonder uitzondering zijn er later gevoelens van spijt; een weemoedig heimwee naar wat wellicht had kunnen zijn.
Als je een mantel tegenkomt moet je niet al te lang na willen denken. Oprapen en aan de slag! Er staat meer op het spel dan onze vermeende zekerheden. Het eeuwige lot van miljoenen bijvoorbeeld.

22 november 2010

Bizarre roeping

Stel je voor, je bent aan het werk op het land en er loopt een gozer langs die z'n jas naar je toegooit. Je kent die man, hij staat bekend als een probleemschopper en de regering van het land heeft hem om die reden dan ook op de zwarte lijst gezet. Hij claimt in de naam van de God van Israël te spreken.
Affijn, je neemt de jas van hem aan, loopt nog even langs huis om paps en mams gedag te zeggen, zet je koeien en gereedschap te koop op Marktplaats en gaat vervolgens voor de man met de jas (die hij nu niet meer heeft?) werken.
Bizar verhaal.

Wat dacht Eliza (de jasaanpakker)? Vond hij het misschien stoer om met Elia (de jassengooier) op te trekken? Was hij z'n werk als landarbeider misschien zat en dacht hij dat een verandering van carrière goed zou zijn voor z'n verdere zelfontplooiing? Of zou het kunnen zijn dat hij dit gebeuren als een roeping van God ervaarde? Volgens de geschiedkundigen was die jassengooierij een symbolische actie die een uitnodiging inhield. We moeten ons voorstellen dat Elia geen uitgebreide garderobe had waarmee hij door het land trok. Er was nog geen H&M die wegwerpkleding naar de laatste modetrends ontwierp zodat je om de drie maanden wel van jas moet wisselen omdat de oude op is, of uit de mode. Z'n jas (ook wel mantel genoemd) was z'n kenmerk, of handelsmerk. Daaraan herkenden mensen de profeet. Door de jas van Elia aan te nemen, stemde Elia toe de opdracht om de spreekbuis van God te zijn, aan te nemen. De jas vertegenwoordigt het spreken van God. Dat spreken blijft bestaan; de jasdrager niet; die vergaat.
In december spreek ik op de conferentie Mission 2010: "Van Mokum tot Mumbay." Omdat de organisatoren twee weken geleden al een thema moesten hebben ben ik al vroeg aan de slag gegaan met nadenken en lezen en dacht dat dit verhaal een mooi uitgangspunt zou kunnen zijn voor de aftrap van de conferentie. Met name de eenvoud van het verhaal, hoe bizar ook, spreekt mij bijzonder aan. Over het werk van God en ons werk op zijn akker moeten we niet al te ingewikkeld willen doen. Het gaat om een fundamentele beslissing om ons leven in te willen zetten voor Hem. De jas is slechts een symbool, maar kenmerkt wel het werk van God. Mannen en vrouwen van God komen en gaan, maar de mantel blijft bestaan. Die moet worden doorgegeven. Maar wie durft hem aan te trekken? En dan moeten we daarbij niet denken dat we die mantel even een maandje aan kunnen trekken om ergens in de rimboe wc putten te graven voor mensen die dat heel goed zelf kunnen. Of een eenjarig, of tweejarig trainingsprogramma waar het meer om onze eigen vorming gaat. Of een 'actietje' in een exotisch oord waarna we naar huis terug kerken en "weer normaal gaan doen.". Dat mag nooit verward worden met het dragen van de mantel. Dat is voor het leven. Geen populaire uitnodiging in onze moderne tijd waarin het leven gelijkgesteld lijkt te zijn aan een aaneenschakeling van zoveel mogelijk en gevarieerde ervaringen en uitdagingen. We moeten weer terug durven naar één leven, één God, één taak! Bizar? Misschien.
Mogelijk? Jazeker!

20 november 2010

De lege stoel en de behoefte aan contact

De stoel naast me is leeg. Dat is een bonus als je een stukje moet vliegen. Zeker als je bedenkt dat de man naast me vanwege zijn postuur eigenlijk 1,2 stoelen nodig heeft om z'n brede lijf kwijt te kunnen. In Parijs moet er worden overgestapt op een ander toestel dat me naar Schiphol zal vliegen. Parijs (Charles de Gaulle) staat verder onderaan mijn lijst van favoriete vliegvelden. Waarom? Overstappen vraagt van de reiziger dat deze als het ware eerste het vliegveld verlaat en dan opnieuw het proces van inchecken en security moet doorlopen. Bizar. Bovendien is Charles de Gaulle een logistiek en esthetisch monster.
Eenmaal thuisgekomen vallen alle ongemakken weg en verdampt de misère van het intercontinentaal vliegen als een ochtendmist die door de zon wordt weggebrand. Thuis! Het hoogtepunt van drie weken. Nu lijkt het alsof zo'n reis alleen maar kommer en kwel is. Niets is minder waar. De Mentoring Clinic in Atlanta was een genot om te doen. Het geeft zoveel voldoening als het licht aangaat in de harten en breinen van mannen en vrouwen die wegen zoeken om effectief te investeren in de levens van anderen. De Mentoring Clinic is zo'n weg. Niet dat Mentoring iets nieuws is. Het is een model voor groei en transformatie dat we overal in de Bijbel tegenkomen als onderdeel van Gods ontwerp voor de mens. God is de God van ontwikkeling en transformatie. De mens is ontworpen om in relatie met anderen te leven. Zonder anderen om ons heen kunnen we niet tot groei en ontwikkeling komen.

De lege stoelen symboliseren het tegennatuurlijke verlangen om alleen gelaten te worden; om afstand te bewaren. Nu is dat natuurlijk niet zo heel erg op een trans-Atlantische vlucht maar als dat in het leven een patroon is, komen we echt iets tekort. Sociaal isolement maakt de mens echt niet gelukkiger. Integendeel, een mens in een sociaal isolement zal steeds meer "wild vlees" ontwikkelen. Niet langer in staat om zich op gezonde wijze te verhouden tot zijn medemens komt deze in een neerwaartse spiraal van ongezonde ontwikkeling (of gebrek daaraan) terecht waarvan het einde verder leegte en vereenzaming is; een van de vruchten van de geïndividualiseerde samenleving.
Misschien is dat de reden dat, als ik onderweg ben, het verlangen naar contact met familie, vrienden en kennissen juist zo sterk is. Ik heb anderen nodig. Met name mannen en vrouwen die mij goed kennen en mij durven te wijzen op tekortkomingen, zwakheden en blinde vlekken in mijn leven; die afremmen en aanmoedigen. Dat houdt het leven leefbaar en zelfs aangenaam.
Aanstaande donderdag word ik vijftig jaar. Als je in de buurt bent of woont, kom dan gerust op de koffie, thee of anderssoortige nattigheid. Er is vast nog wel een lege stoel die je kunt vullen!

17 november 2010

Nooit meer doen

Het was voor de deelnemers aan de advanced clinic niet eenvoudig om na een vijf dagen actiegerichte en sterk afwisselende training twee dagen lang te moeten zitten en luisteren naar een pratend hoofd. Paul heeft ongelooflijk veel ervaring en de te vertellen verhalen zijn eindeloos, maar je kunt zoveel meer overdragen als je de deelnemers actief bij de materie betrekt. Klassieke fout gemaakt! Les: Ga er nooit vanuit dat een goede schrijver ook wel goed zal kunnen communiceren.

Hoe dan ook, de clinics zitten erop en over een paar uur mag ik mijn koffer gaan pakken om vanavond via Parijs naar Amsterdam te vliegen.
Drie weken van huis is lang. Vind ik.
God is goed! Het idee van leren en voortgaande ontwikkeling is onderdeel van Zijn ontwerp. Eigenlijk zijn we nooit uitgeleerd. De kunst is om de ervaringen die we opdoen en de informatie die we in ons opnemen om te zetten in "leren," zodat het ons karakter verder kan vormen en we belangrijke levenslessen kunnen doorgeven aan een volgende generatie.
In een samenleving die steeds meer naar binnen gekeerd is, lijkt dit overdragen steeds minder te gebeuren. We kijken naar de competenties en vaardigheden als we iemand voor een taak of baan zoeken, maar gaan te gemakkelijk voorbij aan het karakter en het gedrag van de persoon. Het is zo belangrijk om altijd naar het hele plaatje te kijken. "Een 'fijne' man of vrouw als baas die verder niet competent is, is maar even leuk." "Een vaardige man of vrouw die het ontbreekt aan karakter, is een garantie voor veel verloop in personeel/team."

Vanmorgen 7 mijl in 52 minuten en 30 seconden gelopen. Pas nu ontdek ik dat als je lichter wordt, je blijkbaar ook wat sneller gaat lopen.

Hieronder: "mijn" team: de clinic facilitators. Van links naar rechts (Rick Hicks (USA): regioleider OM Canada, USA and Caribean, Jan den Ouden, Elke Hanssman (Duitsland): Team Life Development, Reinhold Titus (Zuid Afrika): Associate Director OM Zuid Afrika, Gord Abraham (Canada); voorganger baptistengemeente en voormalig leider OM Canada.

15 november 2010

Advanced Clinic

Zometeen begint onze "Advanced Mentoring Clinic." Twee dagen met Paul Stanley, co-auteur van Connecting (Ned: Iedereen een mentor). Ben benieuwd. Gisteren hebben we een paar uur met Paul onze materialen vergeleken om teveel overlap en herhaling te voorkomen.
Zaterdag een ouderwetse migraineaanval gehad. Ik ben er nu, na maanden experimenteren achtergekomen dat er een relatie is met "Voedsel Intake." Zaterdag de gehele dag spul gegeten dat kilo's aan gluten bevatte. En jawel, in de loop van de dag kwam de vijand diep vanuit de krochten naar de slapen aangemarcheerd. Gekukkig was de aanval van korte duur en kon ik het leger wegslapen.
De laatste maanden heb ik zoveel mogelijk gluten vermeden met als resultaat dat ik vrijwel geen hoofdpijn meer had (en tien kilo ben kwijtgeraakt). Ik vermoed dus een lichte glutenallergie. Dat verklaard ook de vermoeidheid die ik vaak ervaar. Geen gluten, geen rare vermoeidheidsverschijnsselen! In Amerika is er overal en altijd een overdaad aan snacks voorhanden; rijk aan gluten en suiker. Ik moet me aan rigide discipline onderwerpen om niet aan de suikerverslaving toe te geven. Dus overdag, fruit, wat bananen en 's-avonds een leuke maaltijd gaat uitstekend. Maar een enkele keer vreet ik gewoon teveel met als gevolg dat m'n lichaam tegen me zegt: "You're on your own, pal."
Ik ga een banaan eten!

12 november 2010

Uit de lucht geschoten

De "president" van de "association of baptists for world evangelism" neemt met zijn chefs deel aan de clinic. Het is bemoedigend om te zien hoe ze helemaal in de clinic opgaan en vastberaden zijn om dit in hun organgsatei in te gaan voeren. In zijn eerste week als "president" kreeg Michale het zo', 9 jaar geleden, meteen al flink voor z'n kiezen. In Peru werd een klein vliegtuig uit de lucht geschoten. Een moeder en kind vonden de dood. De piloot en de echtgenoot/vader overleefden de crash. Michael werd al snel opgebeld door (toen) president Bush, die hem vertelde dat de CIA met modder zou gaan gooien en de organisatie zou gaan koppelen aan drugshandel ("De CIA 'blew' it). Ze moesten wel omdat ze een grote fout hadden gemaakt. De CIA maakt geen fouten dus moet er een andere als schuldige worden aangewezen.
Juist deze week kwam in het nieuws dat de CIA toegeeft dat er toentertijd grote fouten zijn gemaakt toen de CIA de binnenlandse veiligheidsdienst van Peru verzocht had om het betreffende vliegtuig uit de lucht te knallen omdat er sterke vermoedens bestonden dat er drugs werden vervoerd.
Leuk, zo'n situatie in je eerste werkweek. Leuk, een nasleep die jaren doorettert.
En zo hebben we allemaal een verhaal te vertellen. Als dat verhaal tot leven komt lijkt het wel alsof ook de persoon een beetje verandert. We begrijpen de anderen een beetje beter en ons respect groeit.
Vandaag de laatste dag van de clinic. Ik hoef m'n nieuwe baptistenvrienden niet uit te zwaaien want ze blijven om ook de "advanced clinic" die maandag en dinsdag plaatsvindt, mee te maken.
Wat gezondheid betreft: nog wat snotterig maar verder lijkt het erop dat "all systems back online" zijn. Net naar huis gebeld en lekker met Martha bijgepraat. Ik mis haar!


10 november 2010

Een zaadje planten

Dit is wat men in "prais'a'thons" gebruikt om mensen te bewegen om geld te geven aan van alles en nog wat. "Het gaat ons niet om uw geld, het gaat ons erom om u in de gelegenheid te stellen om een zaadje te planten." Met andere woorden doe ik mezelf een dienst als ik geld geef aan domme en minder domme dingen. Vannacht kwam Jimmy Swaggart voorbij die zijn oude cedees aan de man probeert te brengen.
Het blijft me verbazen.
Maar ook dankbaar. Want... ook wij leven van giften en zien onze supporters als aandeelhouders die ons in staat stellen om ons werk te kunnen doen.
Ook wij moeten er voortdurend aan blijven werken om onze financiële ondersteuning op peil te houden. Dat is lastig. Voor iedere supporter die om wat voor reden dan ook afhaakt is het een uitdaging om nieuwe supporters te vinden.
Gevers, bedankt!

09 november 2010

Stemrust

De dokter heeft stemrust bevolen. Niet dat dat zoveel moeite kost want er komt toch geen geluid uit. Als ik echt moet spreken zal hij me prednison geven zodat ik een aantal uren geluid kan maken. Ik dacht het maar niet zover te moeten laten komen. Omdat we deze week met vijf man de Mentoring Clinic faciliteren kunnen mijn sessies makkelijk worden overgenomen door anderen.

Voorts: er is alle reden om zeer optimistisch te zijn omdat de God van alle leven ons in Jezus Christus een hoopvolle toekomst geeft. In Christus is verandering mogelijk. Niet na het overmaken van een som geld, zoals de tele-evangelisten beloven maar door geloof in Hem. Dat blijft me telkens weer verbazen!

Deelnemers en facilitators Mentoring Clinic Atlanta 2010

08 november 2010

Haalt'ie het of niet?

Over een uur beginnen we de Mentoring Clinic met 33 deelnemers. Het is meteen mijn "zwaarste" dag. Met pijnlijke longen en een raspende, nasale stem die een octaaf lager klinkt dan normaal hoop ik me toch door mijn sessies heen te kunnen navigeren. Als het niet gaat gooien we gewoon het programma om. Een collega herinnerde me eraan dat ik tijdens de Clinic eerder dit jaar op de Logos Hope, hetzelfde had. En ik maar denken dat het jaren geleden was dat ik verkouden was. Ik wijd de oorzaak aan het vliegen met relatief veel mensen die uren opgesloten zitten in een kleine ruimte en elkaars bacillen en "spray" mogen delen. Ik herinner me de keelschrapende Aziaat, die een week geleden naast me zat en geef hem de schuld.
Zo, dat is opgelost.
Nu aan de slag.
Vannacht, ik kon niet slapen, nog een aantal christelijke zenders bekeken en plaatsvervangende schaamte vulde mijn hart. De schaamteloosheid waarmee God voor het karretje van mensen gespannen wordt als ze geld geven aan een vaag doel, is godgeklaagd. In de naam van Jezus wordt mensen beloofd dat al hun schulden worden opgelost als ze nu eenmalig zoveel dollars geven. En mensen trappen erin. Het is echt verschrikkelijk. Ja, natuurlijk is God voor me, maar ik moet het bewijs ervoor "kopen." "Natuurlijk wil God de sluizen van de hemelen openen en je in alles zegenen en voorspoed geven en Hij zal dat doen als jij een offer brengt zodat Hij weet dat je het echt meent." Met een plastic glimlach en glad achterovergekamde haren paaien deze vieze, geldgierige mannetjes, geassisteerd door semi wulpse assistentes het volk dat geen hoop meer heeft en zich tegen beter weten in blij laat maken met een dode mus.
Ik kan me daar zo boos over maken.
Temidden van dit alles gaat God gewoon door. Met mij. Met ons. Met de gladde glippers. "Genade, zo oneindig groot. Dat ik die't niet verdien." Want, aan het eind van de dag zijn we denk ik allemaal glad en glibberig. Dus blijf ik vasthouden aan de genade.

05 november 2010

Miserabel

Tja, en dan word je wakker met een soort van griep. Een dubbele dosis pijnstillers houdt me momenteel voor de gek en helpt om van de drie pannenkoeken bij Burger King te genieten. Gisteren nog een goede en aangename tijd met mijn vriend Wim in San Diego doorgebracht. Er zijn van die vriendschappen waarbij je nooit om praatstof verlegen lijkt te zijn. Dit is er zo een en ik ben blij dat ik in de gelegenheid was om Wim op te zoeken. Vervolgens richting LA waar het verkeer, mild uitgedrukt, krankzinnig is. Nu heb ik aan het Kleinpolderplein al geen klagen, hier in LA heeft men wel erg veel auto's op de wereld losgelaten!
Ik dacht een aardige deal te hebben gemaakt bij het huren van een hotelkamer maar raakte even geïrriteerd dat ik ook nog eens 16 dollar moest betalen om m'n auto te parkeren!
De telefoon moet ik ook niet aanraken: Om een telefoontje te plegen binnen de US rekent het hotel 21 dollar voor een "operater assisted call," naast de gewone belkosten. Voor een internationaal belletje rekent men 31 dollar voor de verbinding, en vervolgens exorbitante kosten per minuut.
Ik heb Skype.
Ik ben een zeer interessant boek aan het lezen: "A geography of time," or "how every culture keeps time just a little bit differently." De schrijver stelt o.a. dat in de Westerse wereld de mens zich met twee dingen bezighoudt: produceren en consumeren. Als de mens niet produceert (werk) dan consumeert hij: goedereren, informatie, enz. Zelfs vrije tijd is een consumptieartikel geworden waarbij velen klaar staan om, tegen een fikse vergoeding, je te helpen om deze maximaal te benutten.
Dat consumeren ligt er hier zo dik bovenop dat je er bijna misselijk van wordt. Misschien daarom dat griepje? Niemand lijkt nog geïnteresseerd in de mens achter de consument. Men wil maar een ding: je geld!
Dat maakt het Evangelie des te relevanter. Christus heeft niets te koop of in de aanbieding. Hij heeft iets te geven: Leven. Doet Hij dat belangeloos? Nee! Het belang van Christus is dat Hij zijn liefde kwijt wil; uit wil delen. Wat krijgt Hij ervoor terug als de mens besluit om die liefde in otnvangst te nemen? Hij krijgt onze liefde terug. Niet om wat Hij in de aanbieding zou hebben of allemaal voor mij zou kunnen doen maar om wie Hij is.
En dat karakteriseert ware vriendschap. Twee partijen die met elkaar omgaan om wie de ander is.
Als ik daar aan denk verdwijnen alle miserabele gevoelens.
Ik ga naar Atlanta en neem deze gedachten mee het vliegtuig in. Misschien kan ik ze wel delen met de passagier naast me.

04 november 2010

Wat een week....

Een week die in het teken staat van het opzoeken van vrienden en collega's. Het voelt als vakantie. Het feit dat Californie de heetste 2, 3 en 4 november in haar geschiedenis beleeft, draagt natuurlijk leuk bij aan dat vakantiegevoel. Gisteren, onderweg van Los Angeles naar San Diego via route 1 (Pacific Highway) gestopt, korte broek aangedaan en aan het strand in de zon gaan liggen. Martha en Ruben waren intussen onderweg naar Barcelona waar ze een week met Moniek en Roger doorbrengen.

Gisterenavond een paar uur met een goede vriend gepraat die ik al sinds de middelbare school ken. Hij woont al jaren in San Diego en ik doe mijn best om onze vriendschap bij te houden. Gezeten op de veranda van het Victoriaanse huis waar hij een kamer heeft, dronken we bier en spraken over het leven, over God en wat we er als mensen een zooitje van maken.
Vriendschappen zijn kostbaar omdat een gedeeld leven van groot belang is. Mijn verhaal en zijn verhaal. De gemeenschappelijk ervaringen en geschiedenis leidt tot begrip en herkenning. Respect. Het onderstreept voor mij de eeuwige waarheid en waarde dat de mens geschapen is om in relatie tot en met anderen te leven.
Vandaag praten we verder voordat ik laat in de middag naar Los Angeles rijd om daar in de nabijheid van het vliegveld te overnachten. Morgen vertrekt mijn vliegtuig aardig vroeg en het verkeer in Californie is een chaos. Dus is het slimmer om te reizen als de chaos zoveel mogelijk voorbij is en de miljoenen commuters zich opmaken om de volgende dag aan te schuiven bij hun dagelijkse portie file. Het lijkt Nederland wel. Iedereen z'n eigen heilige koe.

02 november 2010

Dwars door LA

Toch wel indrukwekkend, de skyline van Los Angeles bij nacht. De navigatie op mijn telefoon werkte en leidde me zonder problemen naar E. Elizabeth in Pasadena waar Joel en Lauren samen met enkele biefstukken me opwachtten. Geweldig om Joel weer te zien. We hebben samen heel wat avonturen meegemaakt in Spanje, Marokko, Brazilië en Canada. Dat schept een band.
De vlucht van Atlanta naar LA stond in het teken van irritatie met de man naast me. Een kleine Japanner die zich breed had gemaakt en een deel van mijn beenruimte, de armleuning en een stuk van de lege ruimte die bij "mijn" plek hoorde reeds had geannexeerd. Dat was niet het enige. Keelgeluiden en luid regelmatig geschraap (het omhooghalen van snot uit de luchtpijp) maakten het verhaal kompleet en titels van nooit te verschijnen boeken speelden door mijn hoofd: "Hoe je medepassagiers overleven," "Wat te doen als je je buurman af wil maken," "Christelijke naastenliefde wanneer de omstandigheden het onmogelijk maken." Ik ga naar buiten. De zon schijnt!

01 november 2010

De enige democraat

Ze is de enige democraat in de familie. En ze heeft ook een aantal tatoeages. Dat kan haast niet anders. Republikeinen hebben geen tatoeages nodig. Christen zijn en democraat: alleen als je echt lef hebt en een dikke huis hebt durf je het aan in Amerika. Veiliger is het om Republikein te zijn. Die zijn anti abortus. Maar tegelijk wel pro-oorlog. Ze stellen de abortus zeg maar zo'n achttien jaar uit en dan is het opeens okay. Uiteraard snap ik niets van Amerikaanse politiek en de koppeling met het religieuze leven. Elke opmerking die ik erover maak komt voort uit dommigheid en onbegrip.
Is het beter voor een christen om republikein te zijn dan democraat. Ik denk dat het de verkeerde vraag is. Net zoals de in Nederland de vraag of je als christen met goed fatsoen op een partij kunt stemmen die niet een christelijk signatuur draagt ook niet de beste vraag is die je kunt stellen. Het is veel interessanter om de vraag te verkennen hoe je als christen democraat of republikein, links of rechts kunt zijn. Dan krijg je denk ik een constructiever en veel interessanter gesprek. Daar doe ik graag aan mee.
Vandaag via Atlanta naar Los Angeles. Ben je toch weer een dag mee zoet.

Ver