"Meneer, u heeft me uitgelegd hoe ik er moet komen maar ik ben bang dat ik verdwaal. Wilt u alstublieft voor me uit rijden?" Dat wilde die meneer wel en we vertrokken. Ik had me al lange tijd verheugd op het weerzien met een vriend die ik al jaren niet had gezien en had sterk het gevoel dat ik er naar toe moest. Ik herinner me dat ik me bij hem altijd op m'n gemak voelde. Een soort van thuiskom gevoel, maar dan nog sterker. Een beetje moeilijk te beschrijven. Ik was zijn adres kwijtgeraakt en ben jaren bezig geweest om hem op te sporen. Nu stond ik hier dan met zijn adres in de hand. De aardige manier zou me nu door de stad loodsen en op het adres van mijn vriend afleveren (nee, GPS werkte niet wegens wegwerkzaamheden; alle instructies van de computerstem ten spijt). Op eigen kracht was ik er niet gekomen. Ik ben niet zo goed met kaarten en/of instructies.
De meneer rijdt voor me uit. Zijn auto is makkelijk te volgen. Een soort van Ferrari rood, maar dan geler. Ik zie dat hij rechtsaf slaat en ik volg. Na driehonderd meter linksaf. Net voor de afslag zie ik dat er rechts wat te doen is. Iets met uitverkoop of zo (90% korting op alles). Ik parkeer mijn auto en schuif aan bij de menigte. Mijn oude vriend is snel vergeten. De Ferrari heb ik ook nooit meer gezien.
"Lieten jullie mij niet in de steek, mij, jullie God, terwijl ik jullie de weg toch wees?" (Jeremia 2:17)
Het blijft me verbazen dat de mens liever een eigen ingebeelde God volgt dan de God die zich aan ons voorstelt in De Bijbel. Ook inbeelding? Hij laat zich graag "beproeven."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten