Wind en fundament zijn twee beelden die in de Bijbel gebruikt worden om aan te geven hoe we in het leven staan en wat het leven met ons doet. De wind waait, hoe dan ook. Wind die altijd van een kant komt levert scheefgroei op. De boom groeit een kant op. dat kan heel lang goed gaan en er zijn talloze plaatjes op het internet te vinden die dit illustreren. Bomen waarvan de stam recht staat maar waarvan de zijscheuten en takken slechts een kant opgroeien. Zolang de wortels stevig en diep de grond in gaan en gezond blijven, kan die boom dat wel verdragen.
Het gevaar van eenzijdigheid is niet denkbeeldig in het leven van een volgeling van Christus. Een eenzijdigheid die ontstaat als het gevolg van een voorkeur voor zuidenwind bijvoorbeeld. Alleen in die wind gaan staan en steeds weer opzoeken. Dan hoor je wat je wilt horen en gaat op een gegeven moment zelfs geloven dat de wind alleen maar uit het zuiden komt.
Noordenwind is slecht.
Nu wil het geval dat de wind ook regelmatig uit het noorden waait. Moet ik die nu uit de weg gaan?
Grote bomen, evenals hoge gebouwen hebben een stevig fundament.
De trots van Rotterdam, de Euromast, staat al jaren stevig in de grond. Toch kan de top, op zo'n 160 meter hoogte, wel tot zes meter uitslaan.
De wind van cultuur, de tijdgeest, de taal beukt op onze levens in. We ervaren het niet als een beukende wind omdat dat ze subtiel en progressief waait, als een subtiel briesje dat af en toe boertjes laat, om ons er eventjes bij te bepalen dat ze er nog is.
De boom groeit echter gestaag door naar het licht; het licht van de opstanding en de verslonden dood. "Daarom", zegt Paulus, "sta pal en onwrikbaar... uw inspanningen zijn niet voor niets."
De wind waait ook vandaag. Ik sla mijn wortels dieper uit in Hem, altijd zoekend naar de plaats waar levend water is te vinden en me tegelijkertijd richtend op dat wat is beloofd.
Vrij naar 1 Korintiers 15.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten