Lees hier onze meest recente nieuwsbrief
Een veelbelovende jonge voetballer, een spits, verzuchtte na een aantal wedstrijden, die zijn ploeg overigens won maar waarin hij zelf niet een keer scoorde, "er is in onze ploeg echt niemand die een beetje normaal kan scoren." Aan het feit dat zijn ploeg alle wedstrijden had gewonnen ging hij voorbij. Wat hij deed was zijn eigen falen projecteren op het hele team. Dat is natuurlijk hardstikke fout, zeggen alle weldenkende bloglezers. Als je wat dieper doordenkt, ontdek je dat eigenlijk wel vaker gebeurt en in verschillende contexten. Het zit diep in onze genen verankerd om, als het enigzins mogelijk is, iets buiten onszelf de schuld te geven voor ons persoonlijk falen of tekortschieten. De wereld heeft ons een taboe op falen en tekortschieten opgedrongen. Winnen en succes is het devies! Het is grappig om te zien hoe dat mechanisme in verschillende culturen op unieke manieren wordt verhuld. Als ik door mijn onhandigheid een glas van de tafel zwiep dat op de grond kapot valt is de reactie bijvoorbeeld, "Jan heeft een glas laten vallen. Het stelt niets voor, ze kosten toch maar vijf cent bij Ikea." Mijn reactie zou kunnen zijn, "dat heb je vaker met die goedkope zooi van Ikea, dat valt te pas en te onpas van tafels af." Doe ik hetzelfde in het Midden Oosten, dan zal de reactie zijn, "er is een glas van de tafel gevallen. In het eerste geval heb ik het wel gedaan maar het wordt op zo'n manier weggewuifd dat de persoonlijke, psychische en emotionele schade minimaal zal zijn. In het tweede geval is er helemaal geen schade omdat het glas om onverklaarbare redenen viel.
"Ja ik weet wel dat ik het deed maar ik deed het eigenlijk ook weer niet."
"Het feit dat ik niet heb gescoord is waar, ja, maar dat heeft alles te maken met de lompe manier waarop ik die ballen door mijn zogenaamde ploeggenoten krijg aangespeeld."
"Ja, we hebben verlies geleden maar dat komt echt niet door mij. Ik heb gewoon gedaan wat ik moest doen, elke dag van negen tot vijf. 'Ze' hebben het gewoon verknald."
Zodra we merken dat, ongeacht in wat voor teamsituatie, we denken in termen van "zij en ik" of "zij en wij", moeten we ons realiseren dat we een potentieel probleem hebben. Niet "zij" maar "wij", of "ik". En daar moet iets aan gedaan worden; of (her)ansluiten bij het team, of voor jezelf beginnen zodat je voor de rest van je leven in de ogen van anderen altijd "zij" zult zijn.
bravo!
BeantwoordenVerwijderenleuk en leerzaam stukje.