Dat is het dilemma waarmee mijn gesprekspartner van vanmiddag, een zeventigjarige man, worstelt. Het gaat verder dan "waar is God als er zoveel ellende op de wereld is?"
Hij wil God graag zien.
Stel je voor dat je alle grote levensvragen kunt relativeren, God daar niet de schuld voor hoeft te geven (iemand moet het toch gedaan hebben) en dat het wel of niet geloven in God tenslotte afhangt van het wel of niet zien van Hem.
Wat voor verschil zou het maken?
Ik had eens een vergelijkbare discussie met een man die het geloof in God heel ver van zich af hield en pas interesse zou tonen als God zich fysiek zou laten zien.
We praatten daar toen wat over en door en ik vroeg hem wat voor verschil het zou maken als ik God hem hier en nu kon laten zien. Zou hij dan wel gaan geloven.
Daar moest hij over nadenken en zij toen: "als ik eerijk ben denk ik dat het niet veel uit zou maken".
Het "hem willen zien" is een weg van de minste weerstand en er zit ook een goed te begrijpen logica in: eerst zien, dan geloven.
Als iemand zich over de barriere van 'het willen zien' heen kan zetten, kom je bij een veel belangrijker en interessanter discussie terecht. Dan gaat het opeens ergens over.
Of, stel dat God zich zou manifesteren en je de kans zou geven om een gesprek met Hem aan te gaan, wat zouden je vragen, klachten, of onderwerpen zijn waarover je met Hem van gedachten wilt wisselen? Wat zou je voelen? Wat zou je willen zeggen?
Ik denk dat ik op het laatste ga focussen. Ik ben benieuwd. Ergens eind april wordt het gesprek uitgezonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten