Het is bijzonder wat de afwezigheid van audio prikkels met iemand doet. Twee nachten van ondoorbroken slaap zijn daar een gevolg van. Mijn hotelkamer is zo goed geisoleerd dat geen enkele geluid van buiten doordringt. Geen geraas van wegverkeer, geen slaande deuren, huilende kinderen of tv's van de buren. Vrijwel doodse stilte. Voor mijn gevoel ben ik helemaal alleen in dit gebouw. Wel erg prettig. 's-Morgens heb ik de neiging om de tevee aan te zetten om mezelf te overtuigen dat ik toch niet alleen op de wereld ben. Ik besluit om het bij stilte te houden. Wat ik nu wel horen is een suis in m'n oren, m'n ademhaling en de hard-drive van de laptop.
De conferentie sluit vanmorgen af met een kerkdienst. Een van de kerkdiensten waar ik vandaag zou spreken is geannuleerd zodat ik maar twee keer hoef te spreken. Wel zo rustig. kan ik vanavond misschien naar de film met wat (nieuwe) vrienden.
De conferentie mondde uit in een gelegenheid voor de deelnemers om terug te praten over en te reflecteren op hun ervaringen met OM, met hier wat kritiek, daar emotionele pijn en teleurstelling maar ook, zoals een deelneemster het samenvatte, 'een geweldige gelegenheid om een ervaring waarin gemengde gevoelens een rol spelen, goed af te ronden'.
Deze mensen hebben een ding gemeen. Ze hebben allemaal voor dezelfde organisatie gewerkt en vergelijkbare ervaringen. Bij thuiskomst missen ze vaak begrip en herkenning. De conferentie voorziet in dat begrip en die herkenning met als gevolg dat alle deelnemers een stuk verder komen in hun groei en ontwikkeling. En ik ben ontzettend (dit woord gebruik ik niet zo snel) dat ik dit mede heb mogen faciliteren. Vandaag nog twee diensten en morgen rond de middag weer huiswaarts.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten