30 januari 2009

India, dag 20. Eind in zicht

Nog een nachtje hier en een in het vliegtuig en dan weer thuis. Je zou bijna denken dat ik hier tegen mijn zin zit en dat is toch echt niet het geval. Ik mis thuis gewoon heel erg als ik weg ben. Het is een bijzonder voorrecht om hier te kunnen en mogen zijn; om drie weken lang op te trekken met mensen die in veel opzichten anders zijn, maar in andere opzichten toch weer zo hetzelfde. Onze basisbehoeften zijn universeel!
Ik heb lessen geleerd die niet in boeken te vinden zijn. Levenslessen noemen we dat. En daardoor ben ik rijker geworden. Gegroeid in zelfbewustzijn en inzicht en dat gun ik iedereen.
Het is een bijzonder voorrecht om te kunnen studeren. Vandaag de vakken voor volgend jaar gekozen en ik kom precies uit zodat ik in April 2010 kan afstuderen.

Vandaag een gesprekje gehad met de prof 'history of Christian mission'. Of het helpt weet ik niet. Nog een uur gepraat met de directeur van de college die volgende week naar Nederland komt om zijn doctorsbul in theologie in Utrecht in ontvangst te nemen. Heb hem enkele vragen gesteld over het aanstellen van professoren. Waarom zit er niemand van de faculty bij om te observeren hoe iemand lesgeeft? Wat zijn de beoordelings-, en toelatingscriteria? Is er een plan om eigen faculty te ontwikkelen tot betere commincators? Is er de mogelijkheid dat ze daaarin gecoached worden? De antwoorden waren helaas allemaal onbevredigend. Uitgangspunt dat wordt gehanteerd is dat iemand die de doctorstitel heeft ook les moet kunnen geven. En dat is een ernstige misvatting. Lesgeven is een vaardigheid waaraan een gave ten grondslag ligt. Zonder die gave wordt alleen maar informatie doorgegeven.

1 opmerking:

  1. Hallo Jan - Ik zo met je meeleven!!! :-) Dapper dat je dit doet. Echt grote bewondering. Je oude collega - Hans van Baaren

    BeantwoordenVerwijderen