01 oktober 2008

Adelaide, dag 4 en 5

Stel je voor: je gaat met een legertje van 16 man naar een skatepark en doet daar je evangelisatiedingetje. Na twee uur pak je je spullen in en gaat weer weg. Iedereen bij: de skaters dat we weggingen en wij dat het voorbij was. Zo moet het echt niet maar veel kerken geloven er nog steeds in. Het idee om wat eigen tieners te laten rondhangen met die skaters is wat vreemd. Dat doen baptisten liever niet.
Goed, we waren besteld door de kerk om de tieners wat dingetjes te leren over evangelisatie. Bij gebrek aan mannen moest ik God spelen maar dat bleek al gauw een te zware rol dus werd ik Jezus. De bedoeling was dat dat serieus gedaan werd maar hoe meer ik mijn best deed om serieus te doen hoe harder het gelach en gebrul. Sommigen lagen zelfs op de grond van het lachen. En ik had nog zo geadviseerd om me niet te vragen.
Dat was niet zo erg omdat het nog steeds een interne aangelegenheid was. Ik heb de groep er van kunnen overtuigen dat het oké is als een dame Jezus zou spelen. Mijn gebrek aan acteertalent + wat overredingskracht deed de quasi theologische bezwaren (een vrouw als Jezus of God kan echt niet, hoewel ze wel duivel mogen spelen. Wat zegt dat over het zelfbeeld van de vrouwen in ons team?) als sneeuw voor de zon verdwijnen.

De dominee had pizza geregeld. Hij at fijn met ons mee en was weer weg na ons een gezegende middag te hebben toegewenst.

Bij gebrek aan respons op het skateveld togen we naar de boulevard. Daar waren wat meer mensen maar die zaten ook niet te wachten op een legertje evangelisten die een programmaatje af kwamen draaien. Met gepaste plaatsvervangende schaamte vervuld had ik de neiging om me te verontschuldigen: “ja, ik weet het, we zijn eigenlijk niet echt in u geïnteresseerd en willen graag wat mensen mee naar de hemel nemen. Nee we begrijpen ook wel dat dit niet echt een effectieve manier is maar nu weet u weer dat u op weg bent naar de hel en dat er een oplossing is. We dachten dat het een goed idee was om dat nog eens te komen zeggen. Ja, de ballonnen zijn gratis. Nee, die geven we weg in de hoop dat u dan niet meteen wegloopt maar als een soort betaling wat langer blijft luisteren.” Deze, en nog andere gedachten spookten door mijn hoofd.

Dat was dus mijn dag. De activiteiten namen bij elkaar weer ongelooflijk veel tijd in beslag. Vandaag baden we weer in een cirkel en hielden elkaars handen vast. Ik noem dat “het oproepen van het Kum Ba Ja gevoel” of, “het Kum Ba Ja dingetje doen”.

Met een sterk gevoel van ernstige tekortkoming, ongeloof en verbazing ben ik echter gesterkt in mijn overtuiging dat de kerk zich meer moet inspannen om haar leden toe te rusten en aan te moedigen om effectief in hun eigen omgeving Christus te vertegenwoordigen. De in de kerk doorgebrachte tijd moet minimaal zijn zodat men maximaal een getuige in de wereld, straat en op het werk te zijn.

Vanavond “Amazing Grace” gekeken en vind dat mijn leven zich voor een groot deel in onbenulligheid afspeelt. Met name als ik mijn leven afweeg tegen dat van mannen zoals William Wilberforce. Het raakt me diep dat er zoveel tijd in mijn leven weglekt en opgaat aan zaken die er absoluut niet toe doen. Met dit overweldigende gevoel van kleinheid en onbenulligheid ga ik nu slapen en vertrouw erop dat God mij nog steeds bemind en “het’ mij geeft in mijn slaap.

-.-

Vandaag, woensdag, hebben we het team opgesplitst. De helft help bij een vakantie Bijbel Club en mijn helft helpt bij een gaarkeuken die dagelijks maaltijden bereidt voor kansarmen in Adelaide.
Zaten ze hier op ons te wachten? Er moest even gezocht worden naar klusjes voor ons dus, nee, niet echt. Ik werd naar de vuilstortplaat gestuurd m te helpen een vrachtwagen te lossen. In plaats van tien minuten duurde het lossen zeven of acht minuten. Het feit dat je met meerderen een activiteit doet betekent niet perse dat je per persoon 50% tijdwinst boekt.

Ik word nu een beetje nerveus. Volgende week zondag vertrek ik naar Ecuador en moet daar nog wel het e.e.a. voor doen. Ik begin me af te vragen wanneer ik daar de tijd voor zal hebben. Het zal er op uitdraaien dat ik de tijd ervoor ga nemen en aan een aantal teamactiviteiten niet meedoe.

De onbeschrijfelijke traagheid van het teamleven is nu alom en het wordt tijd om naar huis te gaan. Nog negen nachtjes slapen.
In een winkelcentrum ij een coffeeshop een internetverbinding gevonden. Gauw ff m'n blog bijwerken. Moet weer gaan.

1 opmerking: