25 september 2008

Dat voelt niet echt lekker...

Vanmorgen, nadat ik een bijbelstudie met de line-up leiders had gedaan, werd ik staande gehouden door een vrijwilligster, laten we haar Sandra noemen, die hier in de haven helpt met het geven van rondleidingen. Ze barstte in tranen uit en vertelde me dat ze even haar verhaal bij iemand kwijt moest.
Afgelopen weekend had ze een Doulos team over de vloer en ging helemaal op in het vermaken van haar gasten. Een jongedame die om mij onbekende redenen deel uitmaakte van het gezelschap (niet van de Doulos) wilde haar graag spreken omdat ze vergelijkbare traumatische ervaringen had gehad. Sandra kwam er echter niet aan toe om haar tijd een aandacht te geven: "en nu is ze dood..., zelfmoord", vervolgde Sandra.
"Als ik haar nu wel tijd een aandacht had gegeven, zou ze dan geen zelfmoord hebben gepleegd?"
"Waarom staat God toe dat dit op mijn weg komt terwijl ik zelf nog maar nauwelijks geloof"? 
Vertwijfeling en schuld knaagt nu aan haar. Ze gelooft dat God deze dame op haar weg bracht zodat Sandra haar had kunnen helpen. Maar omdat Sandra zo opging in haar eigen verhaal en prioriteiten is dit meisje nu dood!
Voelt Sandra zich terecht (mede) verantwoordelijk voor de zelfmoord van dit meisje?
Heeft God deze situatie georchestreerd om Sandra een lesje te leren?
Ik stel deze twee vragen omdat dit de twee emoties en vragen zijn die Sandra nu beheersen.

Die emoties en vragen zijn regelrecht terug te voeren op Sandra's theologie.
Voordat ik mijn visie hierop geef, hoor ik graag van anderen.
Wat ik wel weet is dat ongeacht welke theologie je hier op loslaat, een dergelijke situatie gaat niemand in de koude kleren zitten en het voelt hoe dan ook niet echt lekker...

8 opmerkingen:

  1. Tip: het boek 'The Shack', van William P. Young...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een kwartier voor deze ontmoeting had ik nog een stuk voorgelezui uit The Shack waar het gaat over wie er nu uiteindelijk verantwoordelijk is. De schrijver geeft ons zijn oplossing en hoewel The Shack een goed boek is; het is geen theologie. Young heeft het geschrven voor zijn kinderen en nu gaan de critici ermee aan de haal alsof Young een theologie heeft willen schrijven. Zie mijn blog: http://jandereiziger.blogspot.com/2008/05/de-blokhut.html

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ah, had niet in de gaten dat je met het boek bekend was en er al wat over had geschreven... Het is inderdaad geen theologie, en het is ook eigenlijk geen compleet of goed antwoord. Het is wel een boek dat Gods liefde uitstraalt, iets dat zeker belangrijk is in situaties van verdriet en moelijkheden.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Interesting questions...
    You tell me

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sandra ervaart (zeer) moeilijke dingen in haar leven. Als we alleen over God en Sandra praten, krijg je een heel raar beeld, ook een vervormd beeld van Zijn karakter. Er is echter een tegenstander die het leven van Gods kinderen vaak aanvalt. Waarom God dat toelaat, is soms te vermoeden maar eigenlijk niet na te speuren, God is namelijk God. Maar Hij geeft ons wel adviezen hoe hier mee om te gaan. Zulke ervaringen dwingen ons dichter naar Hem toe te komen. In ieder geval ons verdriet bij Hem neer te leggen. Dan ook te onderkennen dat als een tegenstander ons leven zuur maakt, wij daar Zijn wapenen tegen teweer mogen stellen. Je teweer stellen, doet je groeien in geloof, kracht en verantwoordelijkheidsgevoel. Je ervaart jezelf als slachtoffer, als je je zo blijft gedragen, pakt die leeuw je ook nog makkelijker. Het beroep van die leeuw is aanklagen. En dat lijkt bij Sandra te lukken. Ze mag best zien, dat het aanklagen van Gods kinderen niet Gods hart is! Zij is niet verantwoordelijk voor wat er in het leven van anderen gebeurd is - en ook niet wat anderen over hun eigen leven beslissen. Heeft God dit georchestreerd? Misschien heeft die tegenstander nog een 2e shot op haar leven afgevuurd, door iemand anders die hij ook al in de problemen bracht. Als je wilt geloven dat God dit toelaat, dan in ieder geval niet om haar aan te klagen, maar dichter bij Zijn kracht te brengen en te besluiten: nu is het genoeg, ik ga me ook teweer stellen.
    Maar eigenlijk zijn dit alweer teveel woorden voor een situatie die ik niet persoonlijk ken.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tja, wat een ellendige ervaring voor Sandra. Vaak neigen we de beslissingen van anderen gerelateerd te zien aan onze weg en wandel. Natuurlijk trek je dit naar jezelf toe, omdat je nooit zal weten of ze ook de hand aan zichzelf had geslagen als ze wel met elkaar gesproken hadden. hadden ze wel gesproken en ze had dit alsnog gedaan dan geeft het Sandra een heel ander gevoel (ook ellendig maar niet medeschuldig), maar de uitkomst was hetzelfde. ik zou me ook zo voelen als ik Sandra was. Goed advies of wijze raad heb ik niet (zou best fijn zijn af en toe het wel te hebben).
    Gr Ilse

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Volgens mij is het moeilijkst in deze situaties om te accepteren wat je in theorie wel weet.

    Keesp verteld keurig (!) hoe het zit... in theorie.
    Maar je gevoelens zijn moeilijk te overtuigen met theoretische argumenten, hoe sterk ook.

    Voor nu, denk ik, moet duidelijk worden voor Sandra dat ze ook positief heeft bijgedragen aan het Koninkrijk van God. Mensen helpen, voorzien, dienen... dat zijn gaven die God wil dat ze inzet in zijn Koninkrijk en dat kan ze goed.

    Ik denk, hoe cliche matig ook, dat wat betreft haar gevoelens, tijd het beste remedie is.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Heeft een van de eerder gereageerde mensen zo'n situatie al eens van dicht bij mee gemaakt?

    Wees een vriend!
    Zeg niet te veel! En als je al wat wilt zeggen VRAAG dan naar gevoelens/emoties.Laat die ander praten, al hoor je 20x hetzelfde.
    Die ander zit in "een achtbaan" en die komt alleen tot rust als hij/zij van zich af kan praten en niet door nog meer wijsheden (als "de tijd heelt alle wonden")
    in z'n karretje gegooid te krijgen.
    Laat Jezus ZIEN door je HOUDING en niet door je mond. DAT doet n.l. de rest van de omgeving al.
    Raad en advies kun je altijd sturend geven ALS er om gevraagd wordt.
    En vergeet die arm om iemand heen niet. Dat doe meer dan al die (goed bedoelde maar o zo zwaar wegende) adviezen.

    Bless.

    Moniek

    BeantwoordenVerwijderen