Nadat we gisteren terugkeerden van Mount Tamborine, even snel gedouched en op naar een kerkdienst waar ik zou spreken. Na de dienst zouden we nog op de koffie bij een echtpaar dat onlangs is teruggekeerd uit Jordanie. Ik herkende hen niet maar het echtpaar herkende mij nog van jaren terug toen in in de pinkstergemeente in Amman sprak. Ik had zo'n slaap dat ik tijdens het gesprek steeds wegviel en steed in slaap viel. Gelukkig had men dat al snel door zodat we na een uur eindelijk huiswaarts konden keren en ik m'n bed in dook.
Paar uur geslapen en vanmorgen al vroeg gaan hardlopen. Wat ging dat lekker! Maar wat een hitte. Het is 38 graden vandaag en de luchtvochtigheid maximaal. Zojuist teruggekeerd van een school waar ik twee godsdienstlessen verzorgde en heb nu even de tijd om m'n blog bij te werken en me voor te bereiden op vanavond. Er komt een groep geinteresseerden eten en ik word geacht een praatje te houden.
Voordat ik ben gaan hardlopen nog even kontakt gehad met de thuisbasis, en dat is altijd een genoegen. Martha vroeg zich n.a.v. de preek in de Brandaris af of het allemaal niet te mooi wordt voorgesteld: als onze identiteit in Christus vaststaat en we van daaruit leven zouden we onaantastbaar, sterk, gezond, helend en genezend in het leven staan. Ik begrijp wat ze bedoelt. Voor wie is dat dan allemaal weggelegd? Voor iedereen natuurlijk. Maar wie weet het in werkelijkheid waar te maken?
Voor mij wordt het steeds duidelijk dat de gemeente geen organisme is dat triomfantelijk de wereld een poepje laat ruiken maar een organisme dat door zwakheid heen de kracht van God weet te openbaren. Dat wat de wereld terzijde schuift, wordt door Christus naar voren gehaald. En dat zijn niet de sterken in het geloof, maar juist de zwakkeren. De sterken in het geloof zijn zij die de verantwoordelijkheid hebben om te bukken en de zwakken op te beuren.
Die demonstratie van zwakheid is de overwinning van het koninkrijk van God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten